Pastorpraat Vakantie
Een paar weken geleden was ik even Zwolle, het was mooi weer, en ik liep langs een terrasje. Mijn oog viel op een tafeltje waar vier jongelui aan zaten, allen met een apparaatje in de hand, druk bezig, te appen of een spelletje te spelen, maar en dat viel me op, er werd geen woord tegen elkaar gezegd. Zo gevangen door dat telefoontje. Het gaf mij een wat leeg gevoel.
In de samenleving waarin we leven zijn we wel vaker gevangen, gevangen door de commercie, door het als maar meer en meer, onze hebzucht. Gevangen door bepaalde politieke overtuigingen, gevangen door wat de media ons voorhoudt, en vooral ook hoe druk we het ons zelf kunnen maken met wat we allemaal nog moeten doen. En dit alles, het gebeurt vaak zonder zelf echt bij na te denken. We laten het gebeuren.
Tijdens een vakantie ontmoette ik Piet, hij was eind 50. Hij vertelde me, dat hij een jaar of acht geleden een hartinfarct had gehad. ‘Ik was bijna dood ‘, zei hij. ‘Gelukkig gaat het nu weer goed met mij, maar dit infarct heeft mij ontzettend doen veranderen. Ik heb weer zin in mijn leven kunnen vinden. Ik was voor m’n infarct een hardwerkende man. Ik maakte werkdagen van 15 a 16 uur. En ik bracht veel geld naar huis, want ik wilde dat mijn vrouw en kinderen het goed hebben. We genoten er ook van, maar in de loop der jaren sloeg de verveling toe en ik was ook ontzettend moe. De vrije dagen bracht ik hangend op de bank door. Door de week had ik nauwelijks tijd, altijd druk aan het werk, geen tijd voor mijn vrouw en kinderen. Ik zag wel dat de kinderen steeds minder naar mij toe trokken en ik merkte dat de gesprekken met mijn vrouw steeds vaker stil vielen. We hadden elkaar gewoon niks meer te zeggen. Mijn vrouw zei op een gegeven moment wat Kom je hier eigenlijk nog doen? De kinderen kennen je nauwelijks en jij kent de kinderen nauwelijks. Er is altijd ruzie wanneer jij er bent. En ook wij lijken elkaar niks meer te zeggen te hebben. Ik begreep er niks van want ik dacht, Ik zorg toch goed voor ze; We kunnen 2 keer per jaar op vakantie, we hebben een zeilboot, een mooie bungalow. Wat willen ze nog meer. Ja nu besef ik het pas goed , het was tenslotte allemaal gebakken lucht’.
‘Tijdens die periode in het ziekenhuis merkte ik pas hoe belangrijk mijn vrouw en kinderen voor me waren. Toen pas kon ik me werkelijk vrijmaken voor hen die me zo dierbaar waren en begreep ik, hoe leeg ik mijn leven had gemaakt , door al het werk en al die zorgen. Het dure huis heb ik moeten verkopen, we gaan nauwelijks nog op vakantie maar we hebben elkaar en daar geniet ik nu elke dag intens van. Dat maakt mijn leven rijk.’
Vorig jaar was ik een paar dagen in het klooster van Egmond. En wanneer je daar de kloosterpoort doorloopt, zie je met grote letters staan. Deo Vacare. Dat wil zeggen je vrijmaken voor God. Vacare, daar komt ons woordje vakantie vandaan. En zo is de wezenlijke betekenis van vakantie dan ook. Je vrijmaken voor…..
Je vrijmaken voor de naasten om je heen, je vrijmaken voor je zelf, je vrijmaken voor Gods geweldige schepping. En juist dat vrijmaken, maakt je rijk. Het is leven met de geest van een kind ontvankelijk het leven bezien. Deze gedachte past heel mooi bij de woorden van Jezus; Komt allen tot Mij, die uitgeput zijt en onder lasten gebukt, en Ik zal u rust en verlichting schenken.
Door het geloof in Christus hebben wij allemaal de Geest van het kindschap ontvangen. We zijn dus geboren om te leven als Gods kinderen, dat betekent dan ook dat we aan Gods hand mogen wandelen.
Aan Gods hand lopen, dat is tenslotte alle zorgen en verwachting in Zijn hand leggen en zelf geen zorgen meer maken. Daarop berust de vrijheid en blijheid van het kind Gods. Daarin mogen wij onze rust en verlichting vinden. Is dit ook niet het ware vakantiegevoel.
Iedereen een goede vakantieperiode toegewenst!
Pastoor Hans Hermens
