Archief voor categorie: Pastorale column

Vakantie!?

Het is bijna vakantie. Uit eigen ervaring weet ik dat ik daar zo naar kan verlangen. Vakantie, zon, vrienden en familie bezoeken, zelf je tijd kunnen indelen, heerlijk wandelen door de bossen en in de bergen, rust, tot je zelf komen.  Dit allemaal om nieuwe energie op te doen, om vervolgens weer een jaar verder te gaan.

Rust en tot je zelf komen, daar is de vakantie een uitgelezen mogelijkheid voor!

Ik denk aan mijn vakantie alweer enkele jaren geleden.

Daar ontmoette ik een jongeman uit België die enkele jaren geleden een succesvol computerbedrijfje was gestart. Hij vertelde over zijn voettocht naar de bedevaartsplaats Santiago de Compostella, in Spanje, die hij nog maar pas achter de rug had. Ik was wel benieuwd hoe men er nu toe komt, zoveel kilometers te lopen, weken lang, door weer en wind. De man vertelde me, dat hij met een aantal anderen computerprogramma’s maakte en dit leverde hem veel winst op. Maar na een paar jaar hard werken, zo zei hij, had hij er genoeg van en vroeg zich af hoe hij zijn leven nu verder moest voortzetten. Daarom had hij ervoor gekozen om enkele maanden op weg te gaan en daarin helderheid te krijgen. Hij was op zoek naar zin in zijn leven en hij begon zich steeds meer te realiseren dat een goede baan en veel geld verdienen hem tenslotte ook niet het geluk zouden brengen waar hij op hoopte. Door zijn jachtige leven van de afgelopen jaren voelde hij zich van binnen ook erg onrustig. Daarom was hij nu op zoek naar rust en zekerheid in zijn leven.

Deze rust moet niet gezien worden als een onttrekken aan de samenleving, met niemand meer te maken hebben en zelf doen waar je zin in hebt. Deze rust heeft te maken met gelukkig zijn, jezelf weten te vinden en je geliefd weten door anderen, door jezelf en tenslotte ook door God.

Deze rust sluit aan bij de woorden van Jezus: “Komt allen tot Mij die uitgeput zijt en onder lasten gebukt, en Ik zal u rust en verlichting schenken.”

Vele mensen in onze tijd zijn op zoek, op zoek naar iets dat de sleur van elke dag doorbreekt. Op zoek naar iets waar men voor kan leven, waar men zin uit kan halen. Zodat er rust kan zijn, diep binnenin je hart, in je ziel.

Op zoek zijn naar zin en geluk in je leven, ik denk dat nu steeds meer mensen hiermee bezig zijn. Mensen zijn mondiger geworden, worden ouder en hebben meer tijd om ook aan zichzelf vragen te stellen. Dit geldt al helemaal voor vele jongeren die nauwelijks nog iets lijken te kunnen met het geloof en de kerk. Zo lijkt het tenminste op het eerste gezicht.

Op de middelbare school waar ik als leraar werkte, kenden wij elke ochtend een dagopening. Soms gebeurde het zomaar in een gesprek dat een puber mijn geloof ging ondervragen. We spraken dan over wat geloof en geluk werkelijk betekenen. Het waren mooie momenten, maar ook momenten waarvan ik toch ook verlegen werd en mijn knieën voelde knikken. Dit waren vragen die werkelijk dicht bij je komen. Vragen zoals; wat betekent het geloven in God nu voor je? Wat heeft gelukkig zijn hier nu mee te maken? Vragen waarin je moet bekennen wie je nu werkelijk bent en waar je werkelijk voor staat. Het vraagt een openheid van je die je kwetsbaar maakt, die onrust bij je oproept en dat kan soms behoorlijk confronterend zijn.

‘Komt allen tot Mij die uitgeput zijt en onder lasten gebukt, en Ik zal u rust en verlichting schenken’. Woorden die troost kunnen schenken, maar ook verontwaardiging kunnen oproepen, omdat deze woorden zouden kunnen zeggen; ‘stil maar, wacht maar alles wordt nieuw’. Deze woorden zijn dan woorden waar je je achter zou kunnen verschuilen. Het is dan een wegvluchten voor de realiteit.

Jezus’ woorden tot je door laten dringen vraagt naar mijn mening eerst om de onrust van het zoeken. Het zoeken naar jezelf, het zoeken naar anderen, om tenslotte bij God uit te komen. Al die vragen van die jongeren in de klas stemmen mij dan ook positief. Ze zijn opzoek naar geluk, naar geloof, naar vriendschap, naar houvast.

Geloven is dan ook voor mij een zoeken. Geloven is geen zeker weten, tenminste niet in ons aardse bestaan, in de chaotische wereld van geweld, pijn, macht en alsmaar meer. Dit zoeken naar God geeft ook een onrust, staat open voor vragen en twijfel. Als gelovige mensen zijn wij dan ook pelgrims die steeds onderweg zijn.  Die steeds de weg opnieuw moeten zoeken, zoals die jongeren in de klas, zoals deze Belgische jonge man die letterlijk zijn wandelschoenen had aangetrokken om iets van rust en verlichting te vinden.

Twintig jaar geleden ben ik tot priester gewijd. Om tot deze weg te komen heb ik veel moeten zoeken. Zoeken naar wie ik ben, zoeken naar de weg en bestemming in mijn leven. Dit zoeken heeft me geleerd me open te stellen voor Gods roepstem. En nog steeds ben ik zoekende, zoekende naar mensen en zo zoekend naar God.

In al die jaren dat ik nu werkzaam ben in het pastoraat heb ik allerlei mensen mogen ontmoeten die vertellen over hun verdriet, over hun onrust. En soms, zeker wanneer wij dit verdriet samen biddend voor God kunnen neerleggen, lijkt het net dat er – door alle ellende heen – in de hemel een deurtje wordt geopend. Dat mensen ondanks hun pijn en verdriet Gods nabijheid mogen ervaren. En dan verstaan we Gods stem – ook al is het maar even – diep van binnen. Gods Geest wordt dan werkzaam, diep in ons hart, in onze ziel. We verstaan de stem van Jezus die onder ons aanwezig is, die rust en verlichting schenkt, en we voelen zijn liefde, zijn barmhartigheid.

In mijn zoeken en mijn twijfel heb ik wel het vertrouwen gevonden dat ik me geborgen mag weten bij Hem die ieder mens steeds opnieuw roept en liefheeft. Dit vertrouwen schenkt rust en verlichting.

Vakantie, een periode van rust, misschien wel onrust. Het kan een mooie tijd zijn om vrij te worden voor God, voor je naasten en voor jezelf.

Ik wens u allen een goede vakantie toe, mede namens pastoraal werker Christianne Saris.

Pastoor Hermens

 

---

---