Archief voor categorie: Pastorale column

Advent: de kracht van geloof en hoop  

Zondag 1 december start de Advent, de voorbereidingstijd op Kerstmis.

Terwijl de dagen steeds korter en donkerder worden, kijken we uit naar het feest van het Licht, waarbij we de geboorte van Jezus gedenken.  Iedere week steken we een kaarsje meer aan op de Adventskrans.

Niet alleen de dagen zijn donker, maar ook op veel plaatsen in de wereld is er ook duisternis. Mensen menen te kunnen heersen over het leven van anderen met alle gevolgen van dien. Er wordt zoveel onrecht aan gedaan. We kunnen dan makkelijk de moed verliezen door gedachten als “Er gebeurt toch niets nieuws”. “er zal niets veranderen”, “we komen er nooit uit”.

Advent komt ons tegemoet. Het bereidt ons voor op het feest dat ons perspectief geeft, namelijk dat het goede het zal winnen van het kwade en het licht van de duisternis. Jezus zelf heeft het ons voorgeleefd. Hij heerst niet, maar dient.  Bij hem zijn de eersten de laatsten en de laatsten de eersten. Hij draait verhoudingen die in deze wereld aan de orde zijn, totaal om. Hij heeft slechts één gebod: houd van God en van de naasten als jezelf. Zijn liefde heeft een kracht die over alle grenzen gaat en eeuwigheidswaarde heeft.

Als wij durven te geloven dat het goede overwint, dan hebben we weer hoop.  Hoop die ons sterker doet staan, en die angst en onzekerheid overwint. Hoop die grond onder de voeten geeft en kracht geeft om zelf goed te zijn. Want de kracht, door God in Jezus aan het licht gebracht, werkt ook in ons!

Dat onze hoop, ons geloof en onze liefde versterkt mag worden in de komende periode.

Een goede Adventstijd gewenst!

Hartelijke groet,

Pastoraal werker Christianne Saris

Pastorpraat

Geloven is een privézaak. Het hoort thuis binnen de muren van je eigen huis. Het is iets waar je een ander niet mee lastig valt. Geloven is privé. Deze mening hoor je de laatste decennia steeds vaker terugkomen in de politiek, op tv en in de kranten. Dit denken past ook bij een individualistische samenleving.

Niemand tot last zijn, zorgen voor je eigen ontplooiing en ontwikkeling. Ieder voor zich, God voor ons allen. In een samenleving waar vele mensen leven met verschillende geloven en overtuigingen lijkt dit ook een veilig standpunt. Geen discussies, geen problemen. Zo laten we eenieder in zijn of haar waarde en zo zijn we tolerant, verdraagzaam en respectvol.

Geloof U het? Tolerantie, verdraagzaamheid en respect dulden geen onverschilligheid. Hoe kan ik mijn islamitisch buren respecteren wanneer ik geen weet heb van wat ze denken, voelen en meemaken in het leven van alledag? Hoe kan ik respectvol omgaan met mijn anders geaarde collega, wanneer ik hem niet accepteer in zijn diepste wezen, in zijn anders zijn?

Mensen zijn geen beren die geïsoleerd kunnen leven. We zijn relationele wezens. We zijn gericht op een ander. Als kind op de eerste plaats op onze ouders, later onze vrienden en vriendinnen, onderwijzers, dokters, partners, collega’s.

We leven pas wanneer we ons leven kunnen delen en zeer zeker wanneer het gaat om zaken die ons ten diepste raken.

Als pastor krijg ik nogal eens de vraag: ‘Als je probeert te leven als een goed mens dan is het toch goed, dan hoef je toch niet meteen gelovig te zijn?’ En daarop antwoord ik meestal;  ‘Natuurlijk ook zij die zeggen niet te geloven kunnen goede en waardevolle mensen zijn en zij die zeggen wel te geloven, daar kan ik me ook wel eens van voorstellen dat je er een straatje voor omloopt.’ Maar na deze bevestiging vraag ik meestal daarna: ‘Wat maakt een goed mens dan voor jou goed?’ En soms komt dan het antwoord; ‘Ja, dat maak ik natuurlijk zelf wel uit.’ Ja, dan begin ik toch wel mijn wenkbrauwen te fronzen. Waar is die goedheid, die liefde op geënt? Ik maak dat zelf wel uit, heeft geen basis. Er is geen verbondenheid, niet met God, niet met je naasten.

‘Pastor, als je probeert te leven als goed mens dan is het toch goed?’ Leven als goed mens begint naar mijn mening daar waar verbondenheid is met een ander. Je bent pas een goede broer of zus, wanneer je je met hem of haar verbonden weet. Je bent pas een goede mens wanneer je dit doet in verbondenheid met je naasten. Je bent een goed christen wanneer je probeert te leven in verbondenheid met Christus zelf en van daaruit met de mensen om je heen.

Christen zijn is daadwerkelijk een keuze, waar je met huid en haar aan verbonden bent. Je kunt niet een beetje christen zijn, net zo min als je niet een beetje zwanger of een beetje dood kunt zijn. Kortom waar het Jezus ten diepste om gaat, is de liefde en het waarmaken daarvan en daarin is Hij voor hen die Hem willen volgen broodnodig. Zo zegt Hij dan ook: Ik ben jullie voedsel en drank om naar God te gaan.

Geloven, daar maak je werk van. Ook met vallen en opstaan. Daar heb je een leven voor. Maar het blijft uw, jouw en mijn keuze.

Pastoor Hans Hermens