Archief voor categorie: Fleringen

Geachte lezers,

De vijfde nieuwsbrief vanuit Masar-e-Sharif te Afghanistan. Het zal hoogstwaarschijnlijk ook de laatste zijn van mijn hand. Volgende week komt mijn opvolger het gebied binnenvliegen en de week daarop zal ik weer huiswaarts keren.

Het is nu al heel druk op Dutch Mountain, ons Nederlands kamp, maar op het grotere kamp ‘Camp Marmal’ is het ook druk aan het worden, omdat ook de Belgen, de Hongaren en de Duitsers gaan wisselen, dus twee weken lang ‘dubbele’ bezetting. Bij ons is het zelfs zo druk dat er twintig militairen elders moeten slapen. En ze moeten allemaal gewapend rondlopen, behalve de geestelijk verzorgers.

Collega priesters van de Kroaten (links) en de Duitsers (midden).

 

 

 

Poort van Camp Marmal, heel veel hoge drempels!

 

 

 

 

De afgelopen weken heb ik veel vieringen mogen doen, veel gesprekken gehad op mijn kantoor of gewoon even onderweg, maar ook bezig geweest met de adaptatie. Adaptatie wil zeggen dat we proberen te zorgen dat de overgang van Afghanistan naar Nederland iets soepeler verloopt. Je bent ook gewend geraakt aan het ritme alhier en thuis zal je toch een ander ritme aantreffen, want daar zijn veel zaken ‘gewoon’ doorgegaan. Andersom zal het ook voor thuis even weer aanpassen zijn.

Voor mij zal het zijn dat er in huis veel verbouwd is, ik een andere functie ga krijgen in Münster, maar eenieder alhier heeft een eigen verhaal. In een gesprek komen heel veel facetten naar voren.

Nieuw ‘Kamp Kevin’ in aanbouw. Kevin is in Afghanistan omgekomen.

 

 

 

En dan hou je de gewone taken van bewaking, werken aan een nieuw kamp, zorgen dat de vliegtuigen uitgeladen worden (als ze aankomen) en de vele werkbezoeken, waaronder die van VIP’s. Er hangen dus veel schema’s in de gang, waarop je kunt lezen welke diensten je hebt, soms vroeg in de morgen tot en met in de avond.

Ik mag geen diensten doen waar een wapen bij nodig is, zoals beveiliging op het vliegveld, maar er blijft genoeg voor mij over, zoals chaletdienst, de deur open maken als er aangebeld wordt of de bardienst, daarnaast eten bestellen voor mensen die binnen komen en muffins halen als er iemand jarig is (dus erg vaak). Zo haal ik ook mijn talen omhoog, want alhoewel de voertaal Engels zou moeten zijn, doe ik meestal zaken met de Duitsers en stel ik al snel voor om in het Duits het gesprek verder te voeren. Met de militairen van de andere landen spreek ik wel Engels, behalve met de Belgen, want deze rotatie, de groep die vier maanden blijft, komt voornamelijk uit Vlaanderen.

Afgelopen week ben ik nog met het Force Protection peloton naar Shaheen geweest. Ik ga dan met een helikopter heen, samen met de sergeant majoor, die mij ook meteen moet beschermen. Op de terugweg ben ik meegereden door de stad en dat is een hele ervaring. Je komt van alles tegen, grote huizen en krotten, kinderen op weg naar school en kinderen die op een soort van vuilnisbelt spullen lopen te zoeken. Vrouwen in nikaab oftewel helemaal bedekt, maar ook met hoofddoek. Heel veel mannen met wapens en er lopen veel honden los rond, maar ik heb ook een kameel gezien die als huisdier werd uitgelaten. En ondertussen hangt er over heel de stad een waas van smog. Het is niet helemaal gezond, lijkt mij.

Heenweg in de helikopter 

Shaheen

 

 

Masar-e-Sharif uit de lucht gezien, rechts in het midden de Blauwe Moskee, dat is een mausoleum van Ali, een neef van Mohammed.

 

En die rare lucht hebben we ook wel eens op het kamp. Het weer is ook heel veranderlijk aan het worden. De ene week is het boven de dertig graden, de week daarop vriest het bijna en waait het heel hard. De week daarop is het weer bijna dertig graden. Het is maar hoe de wind hier waait, zo blijkt.

Maar nu dus nog twee weken en dan zijn wij weer terug in Nederland. Dan moet wel het vliegtuig gaan vliegen. Ik heb, tot nu toe in elk geval een goede uitzending gehad, heerlijk druk geweest en dat geldt helaas niet voor iedereen hier. En er is veel gesport, ik ben zelfs wat afgevallen.

Hartelijk dank voor de reacties en heel veel groeten uit Masar-e-Sharif, hopelijk tot in Nederland, Jean-Paul