Archief voor categorie: Archief

Oriëntatie- en basiscursus Koordirectie.

Dit najaar start de Kerkelijk instelling St. Caecilia aartsbisdom wederom met de oriëntatie- en basiscursus koordirectie (2024 -2025) op verschillende locaties binnen het bisdom. De cursus bestaat uit vijftien zaterdagen van 10.00 – 14.00 uur met een frequentie van ongeveer een keer per twee weken, te beginnen in oktober van dit jaar, docent is Ronald de Haan.

De start van de nieuwe cursus staat gepland op zaterdag 19 oktober 2024 en zal doorlopen t/m juni 2025. De cursus is bedoeld voor aankomende, alsmede huidige koordirigenten, die zich graag verder willen bekwamen in het leiden van liturgische koren. Het aanbod van de cursus is gericht op het ontwikkelen van basis slag technische vaardigheden alsmede het benoemen van aspecten waar een dirigent in de praktijk mee te maken krijgt: voorbereiding, muzikaal beleid en verantwoorde programmering binnen de liturgie. Verder wordt er ingegaan op verdieping en kennismaking van liturgisch repertoire en eenvoudige algemene muziekleer.

Cursusdagen vinden zo veel mogelijk plaats op de locaties waar de cursisten vandaan komen. Gedurende de cursus wordt ernaar gestreefd viermaal een koorpracticum te laten plaatsvinden, waarbij het niveau van elke cursist afzonderlijk leidend is. Aan cursisten die reeds een koor leiden worden hogere eisen gesteld dan aan cursisten die een rol als 2^e dirigent vervullen of aankomend zijn. De cursus wordt afgesloten met een deelname certificaat en rapportage.

Ben je al de nodige tijd als dirigent actief voor een koor, maar heb je het idee dat je wel eens vastloopt op sommige onderdelen, dan is deze cursus zéker iets voor je. Vervul je een rol als 2^e dirigent en zou je graag wat meer bagage willen hebben om het koor nóg beter te ondersteunen? Meld je eveneens aan. Of nieuwsgierig geworden? Meld je eveneens aan om te zien of dit iets voor je is. Je bent van harte welkom.

Voor aanmelding en verdere informatie kun je terecht bij cursuscoördinator Marcus de Haard, tel: 06-49957318. E-mail: sintcaecilia@aartsbisdom.nl

---

---

 

Met Pasen begonnen we in de kerk met het aansteken van de paaskaars. Meestal gaat dat niet ineens. En zeker wanneer buiten de paaskaars wordt ontstoken en de wind krijgt er vat op, is het een moeizaam proces om de paaskaars brandend te houden. Maar toch wanneer het kleine haperende vuurtje brandt en wordt uitgedeeld is binnen een paar minuten de gehele kerk verlicht met allemaal kleine vlammetjes. Dit gebeurde in onze Pancratius parochie tijdens de paasnacht, maar op talloze plekken over de gehele wereld. Miljoenen en miljoenen kleine vlammetjes die werden gedeeld over de gehele wereld. Het licht van Christus’ verrijzenis. Teer en zwak, maar toch overal aanwezig. Het Paasgeloof moet wortel schieten. Met Pasen was het voor de leerlingen van Jezus ook niet meteen ‘Alleluja de Heer Leeft’. We hebben de Geest van harte nodig om het paasgeloof te kunnen verstaan.

Met Pinksteren vieren we het geboortefeest van de kerk. Want met Pinksteren trekken de leerlingen van Jezus de wijde wereld in. En brengen voor het eerst de verrezen Heer bij alle mensen in herinnering. De beloofde Helper, de heilige Geest werd op die eerste Pinksterdag over de leerlingen en over de aanwezige vrouwen uitgestort.

De Geest maakt nieuw, geeft kracht en maakt wat is verhard weer zacht. In deze tijd van oorlog, terreur en geweld mogen we als gelovigen met meer aandrang bidden om de heilige Geest.

Met ons Doopsel en het Vormsel, hebben ook wij die Geest mogen ontvangen om tenslotte in ons doen en laten vrucht te dragen. Om handen en voeten te geven aan de Blijde Boodschap.

Pinksteren is het feest van het optimisme. Het geloof dat niet de dood, de pijn, het kwaad het laatste woord heeft, maar Gods liefde die leven geeft in overvloed.

Hieronder vindt u een mooi en oud lied, een gebed om de heilige Geest. Een gebed om in deze dagen eens wat vaker te bidden of te zingen.

Ik wens u een zalig Pinksteren toe.

Pastoor Hans Hermens,
mede namens onze pastoraal werkster Christianne Saris.

 

PINKSTERLIED: KOM SCHEPPER GEEST.

Kom Schepper Geest, daal tot ons neer,
Houd Gij bij ons uw intocht, Heer;
Vervul het hart dat U verbeidt
Met hemelse barmhartigheid.

Gij zijt de gave Gods, Gij zijt
De grote Trooster in de tijd,
De bron waaruit het leven springt,
Het liefdesvuur dat ons doordringt.

Gij schenkt uw gaven zevenvoud,
O hand die God ten zege houdt,
O taal waarin wij God verstaan,
Wij heffen onze lofzang aan.

Verlicht ons duistere verstand,
Geef dat ons hart van liefde brandt,
En dat ons zwakke lichaam leeft
Vanuit de kracht die Gij ons geeft.

Verlos ons als de vijand woedt,
Geef ons de vrede weer voorgoed.
Leid Gij ons voort, opdat geen kwaad,
Geen ongeval ons leven schaadt.

Doe ons de Vader en de Zoon
Aanschouwen in de hoge troon,
O Geest van beiden uitgegaan,
Wij bidden U gelovig aan.

 

Beste parochianen,

Kort geleden werd ik aangesproken door een parochiaan in het dorp: mooi dat ik je zie, kan ik jezelf vragen hoe het met je gaat. Twee weken geleden was ik in het hart van Fleringen bij een bijeenkomst en zaterdag 20 april was ik bij het open huis van het mooie klooster in Albergen. Zowel in Fleringen alsook in Albergen kwamen vele mensen op mij af om te vragen hoe het met mij gaat.

Mijn laatste artikel is van Januari, toen schreef ik over het revalidatie proces in het Roessingh. Het is tijd om u te informeren hoe het na vier maanden met mij gaat.

In mijn vorige artikel in Januari schreef ik dat ik mag proberen om na de Roessingh periode stabiel te blijven en leren omgaan met mijn lichamelijke beperkingen door de artrose. Omgaan met beperkingen, zo ervaar ik dat de laatste vier maanden, gaat met vallen en opstaan. Zo af en toe ga ik op mijn snufferd doordat ik teveel heb gedaan en er zijn dagen dat het goed gaat. Mijn energie is door de artrose nog steeds beperkt en daar zal geen verandering in komen. Ik mag het doen met kleine stukjes wandelen, rondje fietsen met tussendoor een pauze en 10 minuten in de tuin werken. Mijn dagelijks leven kent zijn beperkingen en daar leer ik langzaam mee omgaan. Zo af en toe hoor ik mensen zeggen: de revalidatie bij het Roessingh heeft niet geholpen want het gaat niet beter met artrose. Roessingh was gericht in het omgaan met beperkingen en dat begint zijn vruchten af te werpen. Ik ben dankbaar dat ik mocht revalideren in het Roessingh en heeft zekers geholpen.

Wanneer kom je terug in de kerk en wat ga je oppakken?

Helaas moet ik antwoorden dat ik niet terug ga komen. Bij het Roessingh hadden ze mij erop gewezen dat ik de energie moet gebruiken voor mijn dagelijks leven en dat er geen energie overblijft voor mijn pastorale werk. Het pastorale werk, de vele contacten mis ik, dat schreef ik in mijn artikel in Januari. Dat is niet anders geworden. Parochianen ontmoeten is confronterend, het herinnerd mij aan het mooie pastorale werk. Het werk, wat mij zo dierbaar was moet ik leren loslaten. Het voelt als een rouwproces. In een rouwproces bepaal jezelf wanneer je het leven weer gaat oppakken. Zelf probeer ik de eerste stappen te zetten en invulling geven aan een ander en nieuw leven.

Voorlopig staat mijn naam bij het pastoraal team, ik blijf in de ziektewet, in de loop van het jaar zal duidelijk worden hoe dit zijn vervolg gaat krijgen.

Graag wil ik parochianen danken voor de belangstelling en warme betrokkenheid, dit doet mij goed.

Het leven gaat door, iedere levensfase mag je nieuwe stappen leren zetten.

Hartelijke groeten,

Diaken Bert Huitink

 

Zondag 7 en 14 april aanstaande zullen 43 kinderen van onze parochie hun Eerste Heilige Communie gaan doen. Ze hebben zich voorbereid op vier woensdagmiddagen en een ouder-kind avond. Pastoor Hermens en pastoraal werker Christianne Saris kijken heel tevreden terug op de voorbereiding! Onderstaande tekst zal als slottekst worden gelezen in één van de vieringen:

Je mag zijn wie je bent.

We hebben allemaal wel iets
wat we anders zouden willen
veel te lang of veel te kort
dunne benen of dikke billen
sproeten of veel te klein
we willen als die ander zijn

Maar schoonheid zit van binnen
als je kunt lachen en huilen
of gewoon kunt zingen
als je blij bent omdat je leeft
als je liefde aan anderen geeft
als je dat kind helpt dat wordt gepest
als je niet liegt, maar de waarheid zegt

Dan ga je stralen van binnenuit
en maakt de rest niet zoveel meer uit
je mag zijn wie je bent
goed van buiten en binnen
je bent het waard om van te houden
dan gaat je hart van blijdschap zingen

We wensen hen en hun familie een hele mooie viering en een fijne dag toe!

Met Pasen gaan we over van donker naar licht, van dood naar leven. De dood is overwonnen, het graf is leeg. Maar de weg van dood naar leven is voor velen van ons zo vreemd, zo tegengesteld aan het leven van alle dag. Immers, wij kennen in onze beleving alleen maar de weg van leven naar dood. We zien het bij onze dierbaren, die ziek worden, die sterven. We zien het bij onszelf, in onze gebroken relaties, in de eenzaamheid, in het ouder worden, in onze tekorten en beperkingen. We zien het in onze wereld, in de oorlogen, in de uitgebuite mensen, in het zinloos geweld op straat. Dan grijpt de machteloosheid, de pijn en de dood zo hard om je heen. De vernietigende kracht van het kruis is dan  zo machtig dat je bijna niks anders meer kan dan uitroepen: “dood is dood”!

Deze ervaring moeten de vrienden van Jezus ook hebben gekend toen Jezus gevangen werd genomen, gegeseld en aan het kruis werd gehangen om daar te sterven. En aan het kruis sprak Jezus zelf: “mijn God, mijn God waarom hebt gij mij verlaten?” Zo zwart kan de nacht zijn dat naar onze menselijke maatstaven het nooit meer licht lijkt te worden.

Ik denk aan Piet die onlangs heeft gehoord dat hij ongeneselijk ziek is en waarschijnlijk nog enkele maanden heeft te leven. Ik denk aan Marie en Jan die vol vreugde en goede verwachtingen het huwelijk zijn binnen gestapt, maar nu ten volle de sleur voelen die hun relatie is binnengeslopen. Piet, Marie en Jan, en zovelen met hen, in twijfel gevangen.
En dan…
Ja, dan wordt er gesproken over een leeg graf, zou het dan toch, ach nee dat kan niet, beuzelpraat. Ook Jezus’ vrienden, die drie jaar met Hem zijn opgetrokken, zijn in twijfel gevangen.

De vrouwen aan het graf, zij hebben iets ervaren wat voor de vrienden van Jezus nog in het verborgene ligt, ook al zien deze vrienden het lege graf en de zwachtels. De vrouwen verstaan de tekenen van Gods belofte: dat God een God van levenden is en niet van doden. En zij herinneren Jezus’ woorden dat Hij zou sterven aan een kruis, maar op de derde dag zal verrijzen. De twijfel die mensen gevangen houdt, wordt doorbroken.

In het pastoraat ben ik al verschillende malen diep getroffen door mensen die, ondanks het verdriet en de pijn die het leven met zich mee kan brengen, de tekenen van Gods belofte toch verstaan. Die mogen leven vanuit het levenwekkende Paasgeloof. Een vrouw van in de vijftig zegt met de dood in de ogen: “Ik heb mooie jaren gekend. Nu ik afscheid moet nemen van het leven, zal het loslaten van hen die mij zo dierbaar zijn heel moeilijk zijn, maar toch leg ik mijn leven in Gods hand, Hij zal me de weg wijzen ook als ik gestorven ben. Immers, in zijn woning is ruimte voor velen”.  Ik denk aan een man die keer op keer tegenslag na tegenslag in het leven heeft moeten verwerken, maar geïnteresseerd blijft in de verhalen van de mensen uit zijn omgeving. Ik denk aan een man van 83 jaar, die ruim twintig jaar lang zijn vrouw, die toen een hersenbloeding heeft gehad, elke dag in het verpleegtehuis blijft opzoeken. Ook al kent deze vrouw haar man nauwelijks nog terug en wordt zij soms ongelofelijk boos op hem.
Toch blijft deze man zeggen: “Ik heb veel van haar gehouden en dat doe ik nog steeds”. Dat ontroert mij ten diepste. Op zulke momenten merk je dat door de pijn en de dood heen de liefde en het leven toch sterker zijn.

Pasen, Jezus’ opstanding uit de doden. God heeft zijn Zoon door de dood heen gehaald. Door de twijfel en de dood heen, wijst Jezus ons de weg naar het leven.

Pasen is niet slechts een historische gebeurtenis. We moeten niet blijven hangen bij het lege graf. Pasen gaat verder. Het gaat om die levenwekkende kracht van Gods geest, die mensen in beweging zet, mensen doet leven. En ons doet geloven in Gods liefde, dat wij allen zijn kinderen mogen zijn. God, onze hemelse Vader, laat niemand los. Hij laat geen kind alleen, ook niet in de dood. Christus’ verrijzenis geeft ons uitzicht op Gods liefde en trouw. In Christus mogen wij weten dat God ons niet los laat ook niet over onze dood heen.

Christus is waarlijk opgestaan, Alleluja, Alleluja.
Zalig Pasen.

Pastoor Hermens