Voor elkaar een kaarsje opsteken

, ,

Voor elkaar een kaarsje opsteken

 ‘Ik zal een kaarsje bij Maria voor je opsteken.’ In tal van situaties zeggen mensen
dit tegen elkaar. Soms verwacht je het van iemand – hij of zij steekt vaker
een kaarsje voor je op -, soms ook word je verrast, had je dit niet verwacht
van deze mens. Op al die momenten voel je dat zo’n kaarsvlammetje niet
zomaar een lichtje is; als iemand een kaarsje voor een ander aansteekt,
dan is er sprake van warmte van de ene mens voor de andere mens.
Duizenden mensen steken op iedere dag een kaarsje aan.
Voor zichzelf en voor anderen.
Als duizenden mensen dat niet zouden doen dan zou het leven van alledag veel minder licht zijn.
Zo’n klein lichtje tussen al die andere lichtjes, dat via Maria opgaat in dat
grote Licht van Christus waarmee zij onlosmakelijk verbonden is, verbindt ons
met God en met elkaar en is een grote kracht in ons leven.

Het pastoraal team

 

/door

Maria geeft hoop in deze wereld

, ,

Maria geeft hoop in deze wereld

Oktober is een bijzondere maand voor katholieken wereldwijd. Het is, naast de maand mei,  de tweede Mariamaand van het jaar.

Maria is ons allen dierbaar en heeft een speciaal plekje in ons hart. Wij bidden tot haar met de rozenkrans, steken een kaarsje bij haar aan thuis, of in een kapel of kerk.

We voelen ons met haar verbonden, omdat zij een gelovige vrouw was, die altijd is blijven vertrouwen op God, ondanks de beproevingen die ze heeft ondergaan.

Bij haar voelen we ons gezien en begrepen en we vragen haar om bijstand en kracht wanneer we ons zorgen maken voor ons of het leven van onze medemens.

Zorgen zijn er genoeg. Niet alleen in ons persoonlijke leven. De wereld staat in brand.  Er gebeurt van alles waar we onze vraagtekens bij hebben en als we het journaal beluisteren vallen we van de ene verbazing in de andere. Wat een onrecht gebeurt er op grote schaal. Hoe moeten wij daarmee omgaan?

Maria wijst ons de weg. De omstandigheden in haar leven waren ook niet rooskleurig. Ook in haar tijd waren er volop spanningen. In het Magnificat ( dat lofzang betekent) laat ze haar verbondenheid horen met God, zij voelt zich door Hem gezien. Zij spreekt in dit lied haar geloof uit dat God er is voor zoekende mensen en dat Hij onze reddende kracht is in onze wereld. Dit heeft haar Zoon ons voorgeleefd en in dit leven is zij helemaal meegegaan.

Dat wij ons in deze maand extra tot haar mogen wenden. Door in de stilte tot haar te bidden of met een Weesgegroet. Dat we mogen bidden dat alles in ons leven ten goede gekeerd mag worden, en ook in onze wereld. Dat wij aan elkaar Gods licht en liefde mogen laten zien.

Wij willen daarvoor ook bidden in de centrale Mariaviering op 13 oktober om 10.30 uur in Tubbergen. Het koor Cantare uit Geesteren zingt en de viering wordt verder mede ondersteund door vrijwilligers uit de geloofsgemeenschappen van onze parochie. Van harte welkom!

Hartelijke groet,

Christianne Saris, pastoraal werker

 

/door

Vredesweek

Vredesweek

Van zaterdag 14 september tot 22 september 2024 vindt de jaarlijkse vredesweek plaats. In onze parochie bidden wij voor de vrede op vrijdag 20 september in de kerk van Tubbergen. We beginnen de dag met een eucharistieviering om 9.00 uur en eindigen met een gebedsviering om 19.00 uur. Overdag is de kerk open voor gebed en het aansteken van een kaarsje en worden er om het uur teksten gelezen voor de vrede. Van harte welkom! Onderstaande tekst zal ook klinken op deze dag:

God, kleur onze dromen
met uw grote Droom van vrede.
Kleur onze hoop
met uw gedachten
over een nieuwe hemel
en een nieuwe aarde.

Geef ons het visioen
van een wereld
waarin ieder mens
een veilig thuis vindt.
Waarin niemand honger heeft
en iedereen- van groot tot klein –
tot zijn recht kan komen.

Help ons om in die droom
te blijven geloven,
Ook als de werkelijkheid
een andere aanblik biedt.
Geef ons het vertrouwen
dat u niet alleen
onze dromen kleurt,
Maar ook meehelpt om ze
uit de verf te laten komen.

Het pastoraal team

 

/door

Vrede

Vrede

Een mooi en veelzijdig woord, vrede, ook zo nodig in de wereld van vandaag.

Denk maar aan de oorlog tussen Rusland en de Oekraïne en de oorlog tussen Gaza en Israël, de vergeten oorlog in Sudan. Maar er zijn nog zoveel andere plekken in onze wereld waar volkeren leven met geweld en terreur. Al dat oorlogsgeweld en de verschrikkelijke terreuraanslagen. Ze laten je toch niet onberoerd. Het raakt je hart.

Voor mij betekent vrede veel meer dan afwezigheid van oorlog. vrede begint allereerst in ons eigen hart, in mijn eigen hart. In de kleine wereld waarin ik leef. Oprechte vrede gebeurt in onze omgang met onze familie, onze vrienden en kennissen, met onze dorpsgenoten, met de vreemdelingen, de vluchtelingen die hier verblijven. In de oprechte zorg en aandacht voor elkaar.

Elke dag lijdt en sterft Christus nog steeds in al die mensen die worden gemarteld, vermoord en uitgestoten. Maar Hij lijdt en sterft ook in het kleine, misschien wel in ons eigen dorp, in onze eigen straat?

“God, ik merk niks van u”, bad een puberjongen, die thuis elke dag de ruzies tussen vader en moeder moest meemaken en op school geen vrienden vond om er over te praten. “God, ik zoek U, maar waarom laat U zich niet vinden”, bad een oude vrouw weggestopt in een verpleegtehuis. Zelden kreeg ze nog bezoek. “Tel ik nu niet meer mee, nu ik oud en kwetsbaar geworden ben”, dacht ze. “God, moet U mij niet meer”, bad Bart, toen hij thuis niet meer welkom was omdat hij niet thuis kwam met Marie, maar met Jan.

Zusters en broeders, naar mijn vaste overtuiging huilt God bij al deze verhalen van ruzie, geweld, eenzaamheid en uitstoting. “Kinderen toch” zal God denken, “het is niet alleen de vraag waar ben Ik maar ook: waar zijn jullie? In mijn Zoon heb Ik onder jullie geleefd als iemand van vlees en bloed. Zo ben Ik in Jezus een van jullie geworden en Hij heeft jullie pijnen en verdriet aan den lijve moeten ondervinden. Waarom word Ik door jullie niet herkend? Maak je hart open voor elkaar en voor jezelf. Dan kan Ik pas doordringen in het leven van alle dag.

Dan word ik zichtbaar in de mensen om je heen.”

De heilige Augustinus bad al: “Heer, bekeer ons felle hart dat het rust mag vinden bij U.”  Zodat het zijn uitwerking mag hebben in de omgang met de mensen om ons heen, met de aan ons gegeven schepping waarin we leven. Want in het gelovige leven staat het bidden nooit los van het leven van alle dag.

 

Ook dit jaar organiseren we in de vredesweek weer een gebedsdag voor de vrede in onze H. Pancratius parochie. Op vrijdag 20 september a.s. bidden we voor de vrede. Voor de vrede in de wereld en voor vrede in ons eigen hart.

Deze gebedsdag voor de vrede wordt geopend om 09:00 uur met een Eucharistieviering in de basiliek van Tubbergen.

De basiliek is van 9:30 uur tot 19:00 uur open voor gebed. Het allerheiligste is gedurende deze uren uitgesteld. Elk uur zal er een kort gebed voor de vrede worden uitgesproken. Verder is het mogelijk om kaarsjes voor de vrede aan te steken. Ook heeft u de mogelijkheid om in de basiliek zelf een gebed te schrijven voor de vrede en die in een doos bij het Allerheiligste neer te leggen. Enkele gebeden uit deze doos zullen gebruikt worden in de gebedsviering waarmee we de gebedsdag voor de vrede zullen afsluiten.

Deze gebedsviering begint om 19:00 uur en het koor Multiple Voices zal zingen.

Alle Parochianen en belangstellenden zijn van harte welkom om aan deze dag voor de vrede mee te doen.

Graag tot ziens op 20 september a.s. in een van de vieringen of in de stille uren van gebed.

 

Pastoor Hans Hermens

 

/door

Elke dag opnieuw

ELKE DAG OPNIEUW

Vandaag neem ik mij voor om het bij vandaag te houden,
en niet alle problemen die zich in mijn leven voordoen
tegelijk aan te pakken.

Vandaag doe ik eenvoudige kleren aan,
ik wil me vriendelijk gedragen,
ik zal proberen niemand te kritiseren,
ik zal niemand te hoog aanslaan, ook mezelf niet.

Vandaag zal ik me gelukkig voelen,
omdat ik zeker weet dat ik geschapen ben om gelukkig te zijn,
niet alleen in de toekomstige wereld, maar ook in die van nu.

Vandaag ga ik de dingen nemen zoals ze zijn,
en niet proberen ze in mijn richting te dwingen.

Vandaag zal ik tien minuten van mijn tijd gebruiken
om stil te zijn, en naar God te luisteren.

Vandaag doe ik een ‘goede daad’,
en zeg daar niets over tegen een anderen.

Vandaag begin ik met een plan voor de dag:
ik zal het misschien niet perfect afwerken,
maar ik maak wel een dagprogramma.

Vandaag besef ik ten diepste en van harte,
ondanks de schijn van het tegendeel, dat het leven mij omarmt,
meer dan wie ook in deze wereld.

Vandaag zal ik leven zonder iets te vrezen.
Ik zal met name zonder angst genieten van wat mooi is
en geloven in de Liefde.

In de twaalf uren waarin ik vandaag actief ben kan ik dat,
denk ik, allemaal best wel doen. Gewoon per dag.
Beter dan dat ik moet bedenken
dat ik dat miîn leven lang moet doen.

Paus Johannes XXII

 

/door

Pastorpraat juli 2024

Pastorpraat juli 2024

Heeft Bidden zin?  Een vraag die nogal wat gelovigen zich wel eens gesteld hebben. Een vraag die ook regelmatig aan mij wordt gesteld. “Pastor, al die oorlogen, al die gruwelijke terreur , we bidden zo vaak om vrede, maar de ellende blijft. Heeft bidden überhaupt wel zin?” En ook de leerlingen van Jezus zullen die vraag hebben gehad, heeft bidden zin?

Maar toen ze zagen hoe Jezus zich helemaal vrijmaakte voor zijn hemelse Vader; hoe in Zijn bidden Zijn vertrouwen, geloof en liefde voor Zijn hemelse Vader als het ware voelbaar werd, maakte dat bidden van Jezus toch ook een grote indruk op zijn leerlingen. Daarom vroegen zijn leerlingen aan Hem dan ook: Leer ons bidden. Ze vragen niet zomaar een gebed, maar ze vragen om te leren bidden, zoals Hij bidt, met het vertrouwen, het geloof, waarmee Hij bidt tot God. Zijn bidden wekte verbazing en bovenal verwondering. Bij bidden gaat het toch allereerst om verbondenheid, verbondenheid met God en daardoor met de mensen om je heen. En dat draagt toch ook zijn vruchten.

In een rustig dorp, op enkele kilometers gelegen van een middelgrote stad, stortte op een gegeven moment in de vroege ochtend door een lek in de gasleiding een huis in elkaar. In het huis woonde een oudere vrouw met haar kleinkind. Bij de klap kwam het hele dorp op straat en toen ze in de gaten kregen wat er was gebeurd, boden vele dorpelingen zich aan om te helpen en gingen ze op zoek naar de twee bewoners van het ingestorte huis. Uren waren ze bezig en tenslotte vonden ze de grootmoeder die helaas al was overleden. Ze bleven door zoeken en tenslotte hoorden ze een stemmetje onder het puin vandaan komen. Een jongen van een jaar of zes zat vast. Met veel zwoegen en met het gevaar het eigen leven lukte het de dorpelingen tenslotte om de jongen los te krijgen. Met spoed werd hij naar het ziekenhuis gebracht en een operatie bleek van levensbelang. Urenlang was een team van chirurgen bezig om de jongen te redden. Vol spanning wachtten de dorpsgenoten op de uitslag en in de dorpskerk die voor deze gelegenheid open was, hadden bij Maria nog nooit zoveel kaarsen gebrand. Aan het eind van de avond kwam het nieuws: de jongen had het gered en over enkel maanden zou hij weer volledig hersteld zijn.

De volgende morgen vonden de dorpelingen in hun brievenbus zoals gebruikelijk de krant. De krant opende: ’In de stad, twee doden en vijf gewonden bij een vechtpartij, na een avond stappen.’

Bij vele dorpelingen kwam een zucht van afschuw. ‘Hoe is het mogelijk’ zeiden velen tegen elkaar, ‘dat hier met velen urenlang wordt gevochten voor het leven van een kind en dat vijf kilometer verder ze elkaar afmaken als beesten!! In wat voor wereld leven wij?’

Terug naar de vraag: Heeft bidden dan zin? Wanneer bidden slechts betekent het prevelen van oude bekende gebeden, of bidden wordt meer een verlanglijstje, zoals je dat zou maken voor Sinterklaas, dan zou ik zeggen;’ nee’. Maar wanneer er gebeden wordt met het hart, wanneer bidden betekent: op zoek zijn naar God en daar mee naar elkaar, zeer zeker wel. Want dan wordt Gods naam geheiligd, worden we voor elkaar het dagelijks brood dat ons gaande houdt. Immers bidden maakt je bewust dat je anderen nodig hebt, dat je leeft in relatie met mensen om je heen, maar ook in relatie met God. Het gebed houdt die verbondenheid, die relatie levend. Daarom is het gebed onmisbaar, ook al worden onze gebeden dan niet altijd verhoord zoals wij het graag hadden gehad.

Waarom niet?
Daar weet ik ook het antwoord niet op, maar toch, dat weet ik wel, door te volharden in het gebed blijven we wel verbonden met onze hemelse Vader om zo Gods handen en voeten voor elkaar te kunnen zijn. Dan leeft God in ons, maar ook leeft God door ons, krijgt Hij een gezicht. De dorpelingen maakten dit waar, aan een kind van zes, maar ook aan elkaar. En ze hielden vol, zelfs met het risico het eigen leven daarbij te verliezen. Daar waar liefde is en vriendschap daar is God Geest in ons midden, die ons allen tot Zijn kinderen maakt.

Pastoor Hans Hermens

/door