Archief voor categorie: Pastorale column

Pastorpraat juli 2024

Heeft Bidden zin?  Een vraag die nogal wat gelovigen zich wel eens gesteld hebben. Een vraag die ook regelmatig aan mij wordt gesteld. “Pastor, al die oorlogen, al die gruwelijke terreur , we bidden zo vaak om vrede, maar de ellende blijft. Heeft bidden überhaupt wel zin?” En ook de leerlingen van Jezus zullen die vraag hebben gehad, heeft bidden zin?

Maar toen ze zagen hoe Jezus zich helemaal vrijmaakte voor zijn hemelse Vader; hoe in Zijn bidden Zijn vertrouwen, geloof en liefde voor Zijn hemelse Vader als het ware voelbaar werd, maakte dat bidden van Jezus toch ook een grote indruk op zijn leerlingen. Daarom vroegen zijn leerlingen aan Hem dan ook: Leer ons bidden. Ze vragen niet zomaar een gebed, maar ze vragen om te leren bidden, zoals Hij bidt, met het vertrouwen, het geloof, waarmee Hij bidt tot God. Zijn bidden wekte verbazing en bovenal verwondering. Bij bidden gaat het toch allereerst om verbondenheid, verbondenheid met God en daardoor met de mensen om je heen. En dat draagt toch ook zijn vruchten.

In een rustig dorp, op enkele kilometers gelegen van een middelgrote stad, stortte op een gegeven moment in de vroege ochtend door een lek in de gasleiding een huis in elkaar. In het huis woonde een oudere vrouw met haar kleinkind. Bij de klap kwam het hele dorp op straat en toen ze in de gaten kregen wat er was gebeurd, boden vele dorpelingen zich aan om te helpen en gingen ze op zoek naar de twee bewoners van het ingestorte huis. Uren waren ze bezig en tenslotte vonden ze de grootmoeder die helaas al was overleden. Ze bleven door zoeken en tenslotte hoorden ze een stemmetje onder het puin vandaan komen. Een jongen van een jaar of zes zat vast. Met veel zwoegen en met het gevaar het eigen leven lukte het de dorpelingen tenslotte om de jongen los te krijgen. Met spoed werd hij naar het ziekenhuis gebracht en een operatie bleek van levensbelang. Urenlang was een team van chirurgen bezig om de jongen te redden. Vol spanning wachtten de dorpsgenoten op de uitslag en in de dorpskerk die voor deze gelegenheid open was, hadden bij Maria nog nooit zoveel kaarsen gebrand. Aan het eind van de avond kwam het nieuws: de jongen had het gered en over enkel maanden zou hij weer volledig hersteld zijn.

De volgende morgen vonden de dorpelingen in hun brievenbus zoals gebruikelijk de krant. De krant opende: ’In de stad, twee doden en vijf gewonden bij een vechtpartij, na een avond stappen.’

Bij vele dorpelingen kwam een zucht van afschuw. ‘Hoe is het mogelijk’ zeiden velen tegen elkaar, ‘dat hier met velen urenlang wordt gevochten voor het leven van een kind en dat vijf kilometer verder ze elkaar afmaken als beesten!! In wat voor wereld leven wij?’

Terug naar de vraag: Heeft bidden dan zin? Wanneer bidden slechts betekent het prevelen van oude bekende gebeden, of bidden wordt meer een verlanglijstje, zoals je dat zou maken voor Sinterklaas, dan zou ik zeggen;’ nee’. Maar wanneer er gebeden wordt met het hart, wanneer bidden betekent: op zoek zijn naar God en daar mee naar elkaar, zeer zeker wel. Want dan wordt Gods naam geheiligd, worden we voor elkaar het dagelijks brood dat ons gaande houdt. Immers bidden maakt je bewust dat je anderen nodig hebt, dat je leeft in relatie met mensen om je heen, maar ook in relatie met God. Het gebed houdt die verbondenheid, die relatie levend. Daarom is het gebed onmisbaar, ook al worden onze gebeden dan niet altijd verhoord zoals wij het graag hadden gehad.

Waarom niet?
Daar weet ik ook het antwoord niet op, maar toch, dat weet ik wel, door te volharden in het gebed blijven we wel verbonden met onze hemelse Vader om zo Gods handen en voeten voor elkaar te kunnen zijn. Dan leeft God in ons, maar ook leeft God door ons, krijgt Hij een gezicht. De dorpelingen maakten dit waar, aan een kind van zes, maar ook aan elkaar. En ze hielden vol, zelfs met het risico het eigen leven daarbij te verliezen. Daar waar liefde is en vriendschap daar is God Geest in ons midden, die ons allen tot Zijn kinderen maakt.

Pastoor Hans Hermens

Voorwoord

Donderdag 6 juni werd, vond de tachtigjarige herdenking van D-day plaats. De dag dat Engelse, Canadese en Amerikaanse militairen Frankrijk binnenvallen, via de kust bij Normandië. Deze militaire operatie luidde het einde in van de Tweede Wereldoorlog in Europa. Premier Rutte was erbij en hield er een mooie toespraak over. Hij gaf aan dat dankzij deze militaire operatie,  de koers verlegd kon worden van oorlog naar vrijheid.

Volgens Rutte is de les die we uit D-day kunnen leren; al die individuele mensen brachten samen vrede, vrijheid en veiligheid. Dat kon alleen doordat iedereen bereid was naar vermogen bij te dragen. Zo kunnen we D-day zien als het symbool voor wat mogelijk is als we onze krachten bundelen. Voor wat kan, als we samen opkomen voor wat van ons voor waarde is.

Samen staan voor waarden die het goede leven bewerkstelligen. Dat is onze opdracht in het hele leven. Vrede is nooit vanzelfsprekend. Daar mogen we elke dag met elkaar aan werken. In ons gezin, onze buurt, onze samenleving, onze parochie. Jezus heeft het ons voorgeleefd. Als we dat doen werken we aan Gods wereld, waar we er zijn voor elkaar. Daar zijn we allemaal voor nodig, ieder met zijn eigen gaven en talenten. En als we met elkaar samenwerken kunnen we heel veel betekenen voor elkaar.

Want alleen de weg die we samen gaan, heeft een doel. Alleen het doel dat we samen stellen is bereikbaar. Alleen de vrede die wij samen maken, wordt wereldwijd.

Hartelijke groet,

Pastoraal werker Christianne Saris