Archief voor categorie: Pastorale column

Pasen ligt alweer enkele weken achter ons. Na een ruime voorbereidingstijd hebben  we dit grootste feest van het christendom zowel in de kerken als thuis uitgebreid gevierd. Maar is het feest hiermee afgesloten? Nee, kerkelijk gezien niet. Het kerkelijk jaar geeft aan dat we in de Paastijd zitten. Deze Paastijd loopt tot en met Pinksteren en duurt vijftig dagen. De nieuwe Paaskaars staat in deze tijd op een prominente plaats in de kerk. De verrijzenis verhalen worden iedere zondag gelezen.

En zo kunnen we het feest van Pasen meer eigen maken. We vieren immers dat leven en liefde sterker zijn dan de dood ( en alles wat vernietigend is). Dat Jezus opgestaan is uit de dood.  We hebben tijd nodig om dit daadwerkelijk te verinnerlijken en te doorleven.

Bovendien wordt het paasgebeuren gedurende deze tijd in drie keer gevierd. Namelijk niet alleen met  Pasen maar ook met Hemelvaart en Pinksteren. Iedere keer wordt er vanuit een ander perspectief iets opgelicht van wat het betekent dat Jezus leeft.

Hemelvaart zoemt in op de vraag: hoe leeft Hij dan? Jezus leeft bij God, maar blijft in verbondenheid met ons. En met Pinksteren vieren we dat Christus zijn Geest aan de zijn leerlingen, en dus ook aan ons, schenkt.

De paastijd is dus een tijd van troost, hoop en perspectief. We mogen geloven dat we er niet alleen voor staan, maar gedragen worden en dat God ons nabij is. Dat wij mogen groeien in dat vertrouwen en dit mogen uitdragen naar elkaar. Dat wij mogen uitzien naar de Geest die God ons telkens weer wil geven om met elkaar te bouwen aan zijn wereld!

Hartelijke groet,

Pastoraal werker Christianne Saris

 

 

.

 

 

 

 

 

Met Pasen gaan we over van donker naar licht, van dood naar leven. De dood is overwonnen, het graf is leeg. Maar de weg van dood naar leven is voor velen van ons zo vreemd, zo tegengesteld aan het leven van alle dag. Immers, wij kennen in onze beleving alleen maar de weg van leven naar dood. We zien het bij onze dierbaren, die ziek worden, die sterven. We zien het bij onszelf, in onze gebroken relaties, in de eenzaamheid, in het ouder worden, in onze tekorten en beperkingen. We zien het in onze wereld, in de oorlogen, in de uitgebuite mensen, in het zinloos geweld op straat. Dan grijpt de machteloosheid, de pijn en de dood zo hard om je heen. De vernietigende kracht van het kruis is dan  zo machtig dat je bijna niks anders meer kan dan uitroepen: “dood is dood”!

Deze ervaring moeten de vrienden van Jezus ook hebben gekend toen Jezus gevangen werd genomen, gegeseld en aan het kruis werd gehangen om daar te sterven. En aan het kruis sprak Jezus zelf: “mijn God, mijn God waarom hebt gij mij verlaten?” Zo zwart kan de nacht zijn dat naar onze menselijke maatstaven het nooit meer licht lijkt te worden.

Ik denk aan Piet die onlangs heeft gehoord dat hij ongeneselijk ziek is en waarschijnlijk nog enkele maanden heeft te leven. Ik denk aan Marie en Jan die vol vreugde en goede verwachtingen het huwelijk zijn binnen gestapt, maar nu ten volle de sleur voelen die hun relatie is binnengeslopen. Piet, Marie en Jan, en zovelen met hen, in twijfel gevangen.
En dan…
Ja, dan wordt er gesproken over een leeg graf, zou het dan toch, ach nee dat kan niet, beuzelpraat. Ook Jezus’ vrienden, die drie jaar met Hem zijn opgetrokken, zijn in twijfel gevangen.

De vrouwen aan het graf, zij hebben iets ervaren wat voor de vrienden van Jezus nog in het verborgene ligt, ook al zien deze vrienden het lege graf en de zwachtels. De vrouwen verstaan de tekenen van Gods belofte: dat God een God van levenden is en niet van doden. En zij herinneren Jezus’ woorden dat Hij zou sterven aan een kruis, maar op de derde dag zal verrijzen. De twijfel die mensen gevangen houdt, wordt doorbroken.

In het pastoraat ben ik al verschillende malen diep getroffen door mensen die, ondanks het verdriet en de pijn die het leven met zich mee kan brengen, de tekenen van Gods belofte toch verstaan. Die mogen leven vanuit het levenwekkende Paasgeloof. Een vrouw van in de vijftig zegt met de dood in de ogen: “Ik heb mooie jaren gekend. Nu ik afscheid moet nemen van het leven, zal het loslaten van hen die mij zo dierbaar zijn heel moeilijk zijn, maar toch leg ik mijn leven in Gods hand, Hij zal me de weg wijzen ook als ik gestorven ben. Immers, in zijn woning is ruimte voor velen”.  Ik denk aan een man die keer op keer tegenslag na tegenslag in het leven heeft moeten verwerken, maar geïnteresseerd blijft in de verhalen van de mensen uit zijn omgeving. Ik denk aan een man van 83 jaar, die ruim twintig jaar lang zijn vrouw, die toen een hersenbloeding heeft gehad, elke dag in het verpleegtehuis blijft opzoeken. Ook al kent deze vrouw haar man nauwelijks nog terug en wordt zij soms ongelofelijk boos op hem.
Toch blijft deze man zeggen: “Ik heb veel van haar gehouden en dat doe ik nog steeds”. Dat ontroert mij ten diepste. Op zulke momenten merk je dat door de pijn en de dood heen de liefde en het leven toch sterker zijn.

Pasen, Jezus’ opstanding uit de doden. God heeft zijn Zoon door de dood heen gehaald. Door de twijfel en de dood heen, wijst Jezus ons de weg naar het leven.

Pasen is niet slechts een historische gebeurtenis. We moeten niet blijven hangen bij het lege graf. Pasen gaat verder. Het gaat om die levenwekkende kracht van Gods geest, die mensen in beweging zet, mensen doet leven. En ons doet geloven in Gods liefde, dat wij allen zijn kinderen mogen zijn. God, onze hemelse Vader, laat niemand los. Hij laat geen kind alleen, ook niet in de dood. Christus’ verrijzenis geeft ons uitzicht op Gods liefde en trouw. In Christus mogen wij weten dat God ons niet los laat ook niet over onze dood heen.

Christus is waarlijk opgestaan, Alleluja, Alleluja.
Zalig Pasen.

Pastoor Hermens