Pastorpraat

Geloven is een privézaak. Het hoort thuis binnen de muren van je eigen huis. Het is iets waar je een ander niet mee lastig valt. Geloven is privé. Deze mening hoor je de laatste decennia steeds vaker terugkomen in de politiek, op tv en in de kranten. Dit denken past ook bij een individualistische samenleving.

Niemand tot last zijn, zorgen voor je eigen ontplooiing en ontwikkeling. Ieder voor zich, God voor ons allen. In een samenleving waar vele mensen leven met verschillende geloven en overtuigingen lijkt dit ook een veilig standpunt. Geen discussies, geen problemen. Zo laten we eenieder in zijn of haar waarde en zo zijn we tolerant, verdraagzaam en respectvol.

Geloof U het? Tolerantie, verdraagzaamheid en respect dulden geen onverschilligheid. Hoe kan ik mijn islamitisch buren respecteren wanneer ik geen weet heb van wat ze denken, voelen en meemaken in het leven van alledag? Hoe kan ik respectvol omgaan met mijn anders geaarde collega, wanneer ik hem niet accepteer in zijn diepste wezen, in zijn anders zijn?

Mensen zijn geen beren die geïsoleerd kunnen leven. We zijn relationele wezens. We zijn gericht op een ander. Als kind op de eerste plaats op onze ouders, later onze vrienden en vriendinnen, onderwijzers, dokters, partners, collega’s.

We leven pas wanneer we ons leven kunnen delen en zeer zeker wanneer het gaat om zaken die ons ten diepste raken.

Als pastor krijg ik nogal eens de vraag: ‘Als je probeert te leven als een goed mens dan is het toch goed, dan hoef je toch niet meteen gelovig te zijn?’ En daarop antwoord ik meestal;  ‘Natuurlijk ook zij die zeggen niet te geloven kunnen goede en waardevolle mensen zijn en zij die zeggen wel te geloven, daar kan ik me ook wel eens van voorstellen dat je er een straatje voor omloopt.’ Maar na deze bevestiging vraag ik meestal daarna: ‘Wat maakt een goed mens dan voor jou goed?’ En soms komt dan het antwoord; ‘Ja, dat maak ik natuurlijk zelf wel uit.’ Ja, dan begin ik toch wel mijn wenkbrauwen te fronzen. Waar is die goedheid, die liefde op geënt? Ik maak dat zelf wel uit, heeft geen basis. Er is geen verbondenheid, niet met God, niet met je naasten.

‘Pastor, als je probeert te leven als goed mens dan is het toch goed?’ Leven als goed mens begint naar mijn mening daar waar verbondenheid is met een ander. Je bent pas een goede broer of zus, wanneer je je met hem of haar verbonden weet. Je bent pas een goede mens wanneer je dit doet in verbondenheid met je naasten. Je bent een goed christen wanneer je probeert te leven in verbondenheid met Christus zelf en van daaruit met de mensen om je heen.

Christen zijn is daadwerkelijk een keuze, waar je met huid en haar aan verbonden bent. Je kunt niet een beetje christen zijn, net zo min als je niet een beetje zwanger of een beetje dood kunt zijn. Kortom waar het Jezus ten diepste om gaat, is de liefde en het waarmaken daarvan en daarin is Hij voor hen die Hem willen volgen broodnodig. Zo zegt Hij dan ook: Ik ben jullie voedsel en drank om naar God te gaan.

Geloven, daar maak je werk van. Ook met vallen en opstaan. Daar heb je een leven voor. Maar het blijft uw, jouw en mijn keuze.

Pastoor Hans Hermens

Voor elkaar een kaarsje opsteken

 ‘Ik zal een kaarsje bij Maria voor je opsteken.’ In tal van situaties zeggen mensen
dit tegen elkaar. Soms verwacht je het van iemand – hij of zij steekt vaker
een kaarsje voor je op -, soms ook word je verrast, had je dit niet verwacht
van deze mens. Op al die momenten voel je dat zo’n kaarsvlammetje niet
zomaar een lichtje is; als iemand een kaarsje voor een ander aansteekt,
dan is er sprake van warmte van de ene mens voor de andere mens.
Duizenden mensen steken op iedere dag een kaarsje aan.
Voor zichzelf en voor anderen.
Als duizenden mensen dat niet zouden doen dan zou het leven van alledag veel minder licht zijn.
Zo’n klein lichtje tussen al die andere lichtjes, dat via Maria opgaat in dat
grote Licht van Christus waarmee zij onlosmakelijk verbonden is, verbindt ons
met God en met elkaar en is een grote kracht in ons leven.

Het pastoraal team



 

Maria geeft hoop in deze wereld

Oktober is een bijzondere maand voor katholieken wereldwijd. Het is, naast de maand mei,  de tweede Mariamaand van het jaar.

Maria is ons allen dierbaar en heeft een speciaal plekje in ons hart. Wij bidden tot haar met de rozenkrans, steken een kaarsje bij haar aan thuis, of in een kapel of kerk.

We voelen ons met haar verbonden, omdat zij een gelovige vrouw was, die altijd is blijven vertrouwen op God, ondanks de beproevingen die ze heeft ondergaan.

Bij haar voelen we ons gezien en begrepen en we vragen haar om bijstand en kracht wanneer we ons zorgen maken voor ons of het leven van onze medemens.

Zorgen zijn er genoeg. Niet alleen in ons persoonlijke leven. De wereld staat in brand.  Er gebeurt van alles waar we onze vraagtekens bij hebben en als we het journaal beluisteren vallen we van de ene verbazing in de andere. Wat een onrecht gebeurt er op grote schaal. Hoe moeten wij daarmee omgaan?

Maria wijst ons de weg. De omstandigheden in haar leven waren ook niet rooskleurig. Ook in haar tijd waren er volop spanningen. In het Magnificat ( dat lofzang betekent) laat ze haar verbondenheid horen met God, zij voelt zich door Hem gezien. Zij spreekt in dit lied haar geloof uit dat God er is voor zoekende mensen en dat Hij onze reddende kracht is in onze wereld. Dit heeft haar Zoon ons voorgeleefd en in dit leven is zij helemaal meegegaan.

Dat wij ons in deze maand extra tot haar mogen wenden. Door in de stilte tot haar te bidden of met een Weesgegroet. Dat we mogen bidden dat alles in ons leven ten goede gekeerd mag worden, en ook in onze wereld. Dat wij aan elkaar Gods licht en liefde mogen laten zien.

Wij willen daarvoor ook bidden in de centrale Mariaviering op 13 oktober om 10.30 uur in Tubbergen. Het koor Cantare uit Geesteren zingt en de viering wordt verder mede ondersteund door vrijwilligers uit de geloofsgemeenschappen van onze parochie. Van harte welkom!

Hartelijke groet,

Christianne Saris, pastoraal werker



 

Vrede

Een mooi en veelzijdig woord, vrede, ook zo nodig in de wereld van vandaag.

Denk maar aan de oorlog tussen Rusland en de Oekraïne en de oorlog tussen Gaza en Israël, de vergeten oorlog in Sudan. Maar er zijn nog zoveel andere plekken in onze wereld waar volkeren leven met geweld en terreur. Al dat oorlogsgeweld en de verschrikkelijke terreuraanslagen. Ze laten je toch niet onberoerd. Het raakt je hart.

Voor mij betekent vrede veel meer dan afwezigheid van oorlog. vrede begint allereerst in ons eigen hart, in mijn eigen hart. In de kleine wereld waarin ik leef. Oprechte vrede gebeurt in onze omgang met onze familie, onze vrienden en kennissen, met onze dorpsgenoten, met de vreemdelingen, de vluchtelingen die hier verblijven. In de oprechte zorg en aandacht voor elkaar.

Elke dag lijdt en sterft Christus nog steeds in al die mensen die worden gemarteld, vermoord en uitgestoten. Maar Hij lijdt en sterft ook in het kleine, misschien wel in ons eigen dorp, in onze eigen straat?

“God, ik merk niks van u”, bad een puberjongen, die thuis elke dag de ruzies tussen vader en moeder moest meemaken en op school geen vrienden vond om er over te praten. “God, ik zoek U, maar waarom laat U zich niet vinden”, bad een oude vrouw weggestopt in een verpleegtehuis. Zelden kreeg ze nog bezoek. “Tel ik nu niet meer mee, nu ik oud en kwetsbaar geworden ben”, dacht ze. “God, moet U mij niet meer”, bad Bart, toen hij thuis niet meer welkom was omdat hij niet thuis kwam met Marie, maar met Jan.

Zusters en broeders, naar mijn vaste overtuiging huilt God bij al deze verhalen van ruzie, geweld, eenzaamheid en uitstoting. “Kinderen toch” zal God denken, “het is niet alleen de vraag waar ben Ik maar ook: waar zijn jullie? In mijn Zoon heb Ik onder jullie geleefd als iemand van vlees en bloed. Zo ben Ik in Jezus een van jullie geworden en Hij heeft jullie pijnen en verdriet aan den lijve moeten ondervinden. Waarom word Ik door jullie niet herkend? Maak je hart open voor elkaar en voor jezelf. Dan kan Ik pas doordringen in het leven van alle dag.

Dan word ik zichtbaar in de mensen om je heen.”

De heilige Augustinus bad al: “Heer, bekeer ons felle hart dat het rust mag vinden bij U.”  Zodat het zijn uitwerking mag hebben in de omgang met de mensen om ons heen, met de aan ons gegeven schepping waarin we leven. Want in het gelovige leven staat het bidden nooit los van het leven van alle dag.

 

Ook dit jaar organiseren we in de vredesweek weer een gebedsdag voor de vrede in onze H. Pancratius parochie. Op vrijdag 20 september a.s. bidden we voor de vrede. Voor de vrede in de wereld en voor vrede in ons eigen hart.

Deze gebedsdag voor de vrede wordt geopend om 09:00 uur met een Eucharistieviering in de basiliek van Tubbergen.

De basiliek is van 9:30 uur tot 19:00 uur open voor gebed. Het allerheiligste is gedurende deze uren uitgesteld. Elk uur zal er een kort gebed voor de vrede worden uitgesproken. Verder is het mogelijk om kaarsjes voor de vrede aan te steken. Ook heeft u de mogelijkheid om in de basiliek zelf een gebed te schrijven voor de vrede en die in een doos bij het Allerheiligste neer te leggen. Enkele gebeden uit deze doos zullen gebruikt worden in de gebedsviering waarmee we de gebedsdag voor de vrede zullen afsluiten.

Deze gebedsviering begint om 19:00 uur en het koor Multiple Voices zal zingen.

Alle Parochianen en belangstellenden zijn van harte welkom om aan deze dag voor de vrede mee te doen.

Graag tot ziens op 20 september a.s. in een van de vieringen of in de stille uren van gebed.

 

Pastoor Hans Hermens



 

ELKE DAG OPNIEUW

Vandaag neem ik mij voor om het bij vandaag te houden,
en niet alle problemen die zich in mijn leven voordoen
tegelijk aan te pakken.

Vandaag doe ik eenvoudige kleren aan,
ik wil me vriendelijk gedragen,
ik zal proberen niemand te kritiseren,
ik zal niemand te hoog aanslaan, ook mezelf niet.

Vandaag zal ik me gelukkig voelen,
omdat ik zeker weet dat ik geschapen ben om gelukkig te zijn,
niet alleen in de toekomstige wereld, maar ook in die van nu.

Vandaag ga ik de dingen nemen zoals ze zijn,
en niet proberen ze in mijn richting te dwingen.

Vandaag zal ik tien minuten van mijn tijd gebruiken
om stil te zijn, en naar God te luisteren.

Vandaag doe ik een ‘goede daad’,
en zeg daar niets over tegen een anderen.

Vandaag begin ik met een plan voor de dag:
ik zal het misschien niet perfect afwerken,
maar ik maak wel een dagprogramma.

Vandaag besef ik ten diepste en van harte,
ondanks de schijn van het tegendeel, dat het leven mij omarmt,
meer dan wie ook in deze wereld.

Vandaag zal ik leven zonder iets te vrezen.
Ik zal met name zonder angst genieten van wat mooi is
en geloven in de Liefde.

In de twaalf uren waarin ik vandaag actief ben kan ik dat,
denk ik, allemaal best wel doen. Gewoon per dag.
Beter dan dat ik moet bedenken
dat ik dat miîn leven lang moet doen.

Paus Johannes XXII