Moeder Maria

, , ,

Moeder Maria

Moeder Maria,
Als mensen zijn wij samen op weg.
Als één familie
zijn wij met elkaar begaan.
Wij willen tot u bidden;

Wees een zorgzame moeder, Maria,
voor wie ziek zijn of bedroefd,
en voor hen die hun last
moeilijk kunnen dragen.

Moeder Maria, wij willen in gebed uitspreken
wat soms zo moeilijk te verwoorden is.
Wij willen vreugde delen langs onze weg
en lasten helpen dragen.

Maria, gij wijst ons altijd de weg naar Jezus, Uw zoon,
verdiep ons geloof en maak ons vertrouwen sterker,
Blijf bij ons, Maria, op onze levenstocht,
tijdens de vreugdevolle en de moeilijke dagen.

Open altijd onze ogen voor hen,
die wij als tochtgenoten ontmoeten,
maak ons dienstbaar naar uw voorbeeld.

Wees voor ons een veilige gids, Maria,
leidt ons langs veilige wegen
en leer ons steeds opnieuw het Licht te ontdekken,
bij Jezus Christus, uw zoon, onze Heer.  Amen.

Hartelijke groet, het pastoraal team

 

/door

Paus Franciscus schreef in het ziekenhuis…

, , ,

Beste mensen,

Paus Franciscus heeft tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis een tekst geschreven die wij graag met u willen delen:

 

“De muren van ziekenhuizen hebben meer oprechte gebeden gehoord dan kerken…

Ze hebben veel meer oprechte kussen gezien dan die op luchthavens…

In ziekenhuizen zie je een homofoob gered worden door een homoseksuele arts.

Een bevoorrechte arts die het leven van een bedelaar redt…

Op de intensive care zie je een Jood die een racist verzorgt…

Een politieagent en een gevangene in dezelfde kamer die dezelfde zorg ontvangen…

Een rijke patiënt die wacht op een levertransplantatie, klaar om het orgaan van een arme donor te ontvangen…

Het is op deze momenten, wanneer het ziekenhuis de wonden van mensen aanraakt,
dat verschillende werelden elkaar kruisen volgens een goddelijk plan.

En in deze gemeenschap van lotsbestemmingen beseffen we dat we alleen niets zijn.

De absolute waarheid van mensen openbaart zich meestal alleen in momenten van pijn of bij de reële dreiging van een onomkeerbaar verlies.

Een ziekenhuis is een plek waar mensen hun maskers afleggen en zichzelf laten zien zoals ze werkelijk zijn, in hun puurste essentie.

Dit leven zal voorbijgaan. Snel, dus verspil het niet door met mensen te vechten.

Bekritiseer je lichaam niet te veel.

Klaag niet overmatig.

Verlies geen slaap over rekeningen.

Zorg ervoor dat je je dierbaren knuffelt.

Maak je niet te veel zorgen over het spic en span houden van het huis.

Materiële goederen moeten door iedereen verdiend worden – wijd je niet aan het vergaren van een erfenis.

Je wacht op te veel: Kerstmis, vrijdag, volgend jaar, wanneer je geld hebt, wanneer de liefde arriveert, wanneer alles perfect is…

Luister, perfectie bestaat niet.

Een mens kan het niet bereiken, omdat we simpelweg niet gemaakt zijn om hier vervuld te worden.

Hier krijgen we de kans om te leren.

Dus, haal het beste uit deze beproeving van het leven – en doe het nu.

Respecteer jezelf, respecteer anderen. Volg je eigen pad en laat het pad los dat anderen voor je hebben gekozen.

Respect: geef geen commentaar, oordeel niet, bemoei je er niet mee.

Heb meer lief, vergeef meer, omarm meer, leef intenser! En laat de rest over aan de Schepper.”

Paus Franciscus.

 

Hartelijke groet, het pastoraal team

 

/door

Pasen: de steen is weggerold, Hij leeft!

Pasen: de steen is weggerold, Hij leeft!

Na een periode van ruim zes en een halve week mogen we Pasen vieren.
Pasen is het hoogtepunt van het christelijke jaar, een tijd van hoop en vernieuwing voor ons christelijk leven. Het is het moment waarop de christenen over de hele wereld de verrijzenis van Jezus Christus vieren, de ultieme overwinning van het leven op de dood.
Het Evangelie volgens Lucas vertelt ons dat de enorme steen voor het graf van Jezus was weggerold. Deze steen symboliseert het einde van het aardse leven van Jezus. Maar op de derde dag gebeurde er iets wonderlijks: de steen is weggerold.
Jezus is niet langer in het graf; Hij is opgestaan uit de dood.
De weggerolde steen is een krachtig beeld voor de obstakels in ons leven zoals de dingen die ons gevangen houden, de verdrietige herinneringen, eenzaamheid of angst voor de tijd waarin we leven.
Stenen kunnen ons het leven lastig maken. Zij liggen soms zwaar op de maag!
“Wie kan er voor ons de steen wegrollen?” Dit vroegen de vrouwen zich af die naar het graf van Jezus gingen om hem te balsemen. Bij het graf van Jezus aangekomen zagen de vrouwen dat de steen was weggerold. Zij ontvingen toen het blijde nieuws van de engel: “Jullie zoeken Jezus van Nazareth, de gekruisigde. Hij is niet hier. Hij is verrezen”
Daar begint Pasen. Omdat Jezus leeft mogen ook wij herademen. Maar dat gebeurt niet in een handomdraai. Pasen is een weg, een weg die lang kan duren.
De vrouwen zetten voor ons de eerste stap. Zij blijven niet voor het graf staan, zij gaan het graf binnen. Zij gaan het verdriet niet uit de weg. Zij erkennen het en zien het onder ogen. Pasen richt onze blik vervolgens voorwaarts over het graf heen.
“Hij gaat u voor naar Galilea, daar zul je Hem zien”, wordt tegen de vrouwen gezegd.
Galilea is meer dan een streeknaam, maar is het land van het leven, het land van de hoop,  waar Jezus met zijn apostelen heeft gegeten en hun nieuwe moed gaf. De leerlingen moeten nu zelf in beweging komen, weg van de plek waar ze zich teruggetrokken hadden. Verrijzenis is opstaan, in beweging komen.
Pasen werpt een ander licht op de zaak. Over alles wat duister is, gaat het licht van Pasen op. De steen van het graf is weggerold. Wie valt, vangt Hij op, wie sterft staat op in een nieuw leven.
Pasen is een levenswerk. Maar het is ook vertrouwen dat het goed komt, want Hij is ons voorgegaan.

Zalig Pasen en een mooie Paastijd gewenst!

Mede namens pastoor Hermens,

Pastoraal werker Christianne Saris

 

/door

Pastorpraat voor de veertigdagentijd.

Pastorpraat voor de veertigdagentijd.

Tijdens de veertigdagentijd krijg ik wel eens de vraag, soms ook wat ironisch gesteld: “pastoor, mogen we nu geen koekje, want het is toch vasten?”

Mijn antwoord is dan wel eens: “u snoept maar rustig door, dat is aan u, want daar gaat het in deze vastentijd niet om. Maar wel dat we ruimte maken voor God en voor elkaar. Dat we werk maken van ons geloof.”

Aan het begin van de veertigdagentijd worden ons in het evangelie van Aswoensdag door Jezus drie oefeningen gegeven.

Namelijk vasten, aalmoes geven en bidden. Jezus legt bij deze wijze van leven niet de nadruk op hoe stevig je vast, hoeveel je bidt of hoeveel aalmoezen je geeft. Maar Hij wijst op de intentie van waaruit deze werken van gerechtigheid beoefend worden. En deze intentie wordt door de ogen van God gezien. Vasten wil zeggen: ik probeer los te komen van mijn eigen ik, om zo de kwetsbaarheid van me zelf te ervaren. Juist op momenten dat ik trek krijg kan ik gaan beseffen dat het niet altijd zomaar vanzelfsprekend is dat ik me zo maar weer kan voeden, of zomaar de kraan kan opendraaien. Het wijst me op de nood en de onrechtvaardigheid die door de gebrokenheid ons leven binnenkomt. En waar heel veel mensen op deze aarde mee te maken hebben. Het is de armoede waar velen mee moeten leven. Dit bewust worden van deze armoede kan me tot inkeer brengen. Hoe ga ik om met de schepping ons gegeven.

Aalmoes geven is gericht op je naasten, en wil zeggen tegen de ander: “ik heb je nood gezien en dat raakt me. Ik wil je tot steun zijn”. Oprecht een aalmoes geven is niet een paar euro in een collectemandje doen, maar het vraagt van je om jezelf aan de ander te durven geven. Zou een aalmoes geven in onze tijd niet betekenen: wat tijd vrij te maken en aandacht te schenken aan hen die er om vragen, soms heel dichtbij in je gezin, je familie je vrienden, maar ook aan vreemden die vragen om hulp en aandacht?

Bidden is gericht op God. Wanneer je oprecht bidt, durf je je afhankelijk te maken van onze hemelse Vader. Je legt je leven in Zijn handen. Hiermee erken je ook dat je niet alles in de hand hebt en dat je eindig bent. Juist in het gebed is het mogelijk de relatie met God te verdiepen en tot het besef te komen dat God van je houdt als liefdevolle vader, je nabij wilt zijn over de dood heen. Bidden, vasten en aalmoezen geven zijn veeleer een manier leven die je gevoelig maakt voor wat werkelijk belangrijk is in het leven, mits dit vasten, bidden en aalmoes geven niet gericht is op eigenbelang.

Tenslotte zijn onze prestaties en roem even vergankelijk als ons leven zelf. Bidden, vasten, aalmoezen geven: dat het ons ruimte mag geven om ons hart te openen voor God en voor elkaar.

Ik wens u een goede voorbereidingstijd toe op weg naar Pasen.

Pastoor Hans Hermens

 

/door

Samen wandelen in hoop

Samen wandelen in de hoop

Na mooie carnavalsdagen voor velen van ons, begint met Aswoensdag de voorbereidingstijd op Pasen.
Pasen is het feest van de hoop. Met de verrijzenis van Jezus vieren we dat de dood en het kwaad niet het laatste woord hebben,
maar dat de liefde van God overwint.
Om dat van harte te kunnen vieren, nemen we veertig dagen de tijd om ons hier op voor te bereiden.
De Israëlieten bleven onder leiding van Mozes veertig jaar in de woestijn, om vanuit de slavernij naar het beloofde land te trekken.
Zo worden wij uitgenodigd om in de veertigdagentijd een innerlijke reis te maken, om zo te ontdekken welke tekenen van hoop er in ons leven zijn. Het is een pelgrimstocht, een tocht om God te ontmoeten.
De paus geeft in zijn brief voor de veertigdagentijd, ons drie handreikingen.
Hij zegt dat we allemaal pelgrims zijn, allemaal reizigers, op zoek naar een goed leven voor ons en onze geliefden. We zien dat met name bij alle vluchtelingen. We kunnen ons afvragen hoe wij in het leven staan: zijn wij echt onderweg, of zijn we wat verlamd en statisch en blijven we in onze comfortzone zitten? Hoe kunnen wij ons dan weer laten uitdagen?
Verder roept hij ons op om gezamenlijk op te trekken. Christenen zijn geroepen om samen de weg te vinden, niet als eenlingen. In deze Vastentijd vraagt ​​God ons om na te gaan of we in ons leven, in onze gezinnen, op de plaatsen waar we werken, in de parochie, in staat zijn om met anderen te gaan, te luisteren, om de verleiding te overwinnen om onszelf op te sluiten in ons egocentrisme, alleen bezig met onze behoeften.

Tot slot leggen wij de weg af in de hoop op een belofte: Pasen. Kijken wij uit naar Gods hulp en liefde in ons leven, of kunnen wij onszelf wel redden? Beleven we de hoop die van God en kunnen we zo naar het leven kijken?

Drie vragen om te overwegen in de komende tijd.
Dat wij zo meer op het spoor mogen komen wat wij geloven en hopen.
Een hele vruchtbare veertigdagentijd gewenst!

Hartelijke groet,

Pastoraal werker Christianne Saris

 

/door