Goed nieuws
moet je niet alleen horen,
je moet het ook aan den lijve ondervinden.

Goed nieuws
zijn mensen die elkaar goede ervaringen geven:
de ervaring ‘er te mogen zijn’
en op elk moment toekomst te hebben.

De ervaring dat iemand je graag ziet,
hoe klein en kwetsbaar je ook bent.

De ervaring ‘mee te tellen’,
de ervaring dat leven mogelijk is
zonder dat er slachtoffers vallen,
zonder zondebokken
zonder zwarte schapen.

Goed nieuws
is een goddelijke ervaring
die alleen gebeurt
als mensen ze geven aan elkaar.

Goed nieuws
moet je niet alleen horen,
je moet het ook aan den lijve ondervinden.

Goed nieuws
zijn mensen die elkaar goede ervaringen geven:
de ervaring ‘er te mogen zijn’
en op elk moment toekomst te hebben.

De ervaring dat iemand je graag ziet,
hoe klein en kwetsbaar je ook bent.

De ervaring ‘mee te tellen’,
de ervaring dat leven mogelijk is
zonder dat er slachtoffers vallen,
zonder zondebokken
zonder zwarte schapen.

Goed nieuws
is een goddelijke ervaring
die alleen gebeurt
als mensen ze geven aan elkaar.

 

We zijn op weg naar Pasen, het feest van de hoop, het nieuwe leven. Het feest waarop we vieren dat Gods licht alle duisternis overwint. Het lijkt echter nog een lange reis er naar toe. De winter, de regen, de omstandigheden in de wereld bedrukken ons. En dan hebben we het nog niet gehad over onze persoonlijke zorgen. Wat kan ons kracht geven om verder te gaan?

In de evangelielezing van de tweede zondag van de veertigdagentijd horen we dat Jezus met zijn leerlingen een berg opgaat, in een tijd dat ze het moeilijk hebben. Jezus gaat daar bidden en de leerlingen zien Hem dan veranderen. Hij gaat stralen. zijn gezicht lijkt wel de zon en zijn kleding straalt licht uit. De menselijke bezorgdheid en vermoeidheid maken plaats voor iets hemels. En ze horen de woorden: ‘Dit is mijn Zoon, de welbeminde, in wie Ik mijn welbehagen heb gesteld.’ Dezelfde woorden die ook klonken bij de doop van Jezus in de Jordaan. Maar nu wordt er aan toegevoegd: ‘Luister naar hem.’ Het wordt duidelijk dat Jezus Gods geliefde kind is, dat Hij veilig geborgen is in zijn liefde. Jezus is niet alleen de mens die moet lijden, Hij is ook de Zoon van zijn hemelse Vader, die Gods liefde mag uitdragen. Even wordt het al Pasen voor hen. Dan gaan ze de berg weer af en gaan terug naar het gewone leven. Maar wel anders dan dat ze zijn gekomen.

Niet alleen Jezus, ook wij mogen weten dat we Gods geliefde zonen en dochters zijn. Met de doop van ons is dat bevestigd en bezegeld en zijn we voor altijd verbonden met zijn Liefde. Hopelijk hebben we daarna, gedurende ons leven, ervaringen gehad dat we er mochten zijn, ervaringen van geborgenheid. In het gezin waar we vandaan komen, bij een geliefde oom of tante, bij vrienden, of op een speciale plaats, bijvoorbeeld in Lourdes. Waarschijnlijk hebben we ook allemaal wel eens een dieptepunt in ons leven overwonnen. Ervaringen van verlies van een dierbare, van werk, of van gebrek aan waardering in de kring waar je je toen bevond. En dat het leven zich uiteindelijk weer herstelde en je er weer bovenop kwam. Ervaringen van opstanding tijdens het leven zelf. Mogen al die ervaringen ons sterken en vertrouwen geven in het leven. Dat er Iemand is die ons draagt en ons telkens weer wil leiden naar het leven en de toekomst. Dat wij leren met die ogen naar het leven te kijken. Dat wij op onze beurt er mogen zijn voor onze medemensen. En we zo stap voor stap op weg gaan naar Pasen. Een goede voortzetting van de veertigdagentijd gewenst!

Vriendelijke groet,

Pastoraal werker Christianne Saris

De  veertigdagentijd staat op het punt te beginnen. Een bijzondere tijd van voorbereiding en bezinning.

In onze tijd hoor je wel eens zeggen dat mensen meer en meer hun identiteit kwijt zijn geraakt en daardoor niet goed meer weten waar ze voor staan. Ook in ons geloof mag je de vraag stellen; wat maakt mij tot een gelovige christen? Bepaald christen zijn mijn identiteit als persoon?

‘’En door de Geest werd Jezus naar de woestijn gevoerd om door de Satan op de proef te worden gesteld.” Zo zullen we horen op de eerste zondag van de veertigdagentijd. Jezus openbare optreden moet nog beginnen. Zijn verblijf in de woestijn zou je kunnen zien als een voorbereidingstijd op zijn opdracht hier op aarde. Daar in de woestijn, in de grote stilte komt Jezus tot zichzelf, om zo gehoor te gaan geven aan de roepstem van zijn Vader. Daarin vindt Hij zijn gehele identiteit.

Voor een ieder die zijn roeping, zijn levensopdracht serieus neemt, hoort ook een periode van voorbereiding. Deze voorbereidingstijd is ook een zoektocht, zelfs een soort test waarin de vragen naar je eigen identiteit van belang zijn. Door de Geest gedreven ondergaat Jezus ook een soort zoektocht, een zoektocht naar zijn identiteit. En daar gaat Hij de woestijn voor in.

De woestijn staat synoniem voor eenzaamheid, sleur en dood. En in het leven van alledag kunnen wij deze eenzaamheid, sleur en dood voelen. Op zulke momenten gaan wij dan ook de woestijn in. Ik denk aan die momenten wanneer je door de dood een dierbare moet missen, wanneer je te horen hebt gekregen dat je ernstig ziek bent. Dan dringt de woestijn in je leven binnen. Je voelt de leegte en de pijn in het leven. De vraag naar het waarom, wordt gesteld. Maar op deze vraag komt nooit antwoord. Pas dan word je teruggeworpen op je zelf en is de vraag naar je eigen identiteit van levensbelang.

In de woestijnervaringen van pijn en eenzaamheid kom je vaak je zelf tegen en ben je kwetsbaar. Het is niet voor niets dat juist de duivel de identiteit van Jezus  in de woestijn dan ook ter discussie wil stellen. De vraag naar wie ben ik ten diepste is een vraag die velen al in de pubertijd  gesteld krijgen. Wat wil ik later gaan doen?  Hoe benader ik mijn medemensen, waar liggen mijn idealen. Hoe word ik gelukkig? Wie ben ik eigenlijk? Waar geloof en vertrouw ik in? Een antwoord geven op al dit soort vragen bepalen beetje bij beetje je identiteit. Hoe je bent als mens. Zoeken naar je eigen identiteit hoort bij het bestaan van ieder mens. En hier heb je heel je leven voor nodig.

Terug uit de woestijn verkondigt Jezus de blijde boodschap. Dit kan Hij doen omdat zijn identiteit duidelijk voor Hem is. Jezus zelf wordt de blijde boodschap en Hij verbindt daarmee zijn gehele persoon, tot de dood toe, ja zelfs over de dood heen. Zijn identiteit vindt Hij in de liefde tot zijn Vader en in de liefde voor de mensen om Hem heen. Zo is Hij ten volle het gezicht van onze liefdevolle God. Veertigdagentijd, Mag het een periode zijn die ons kan helpen om te zoeken naar onze christelijke identiteit. In vertrouwen dat ook voor ons mag gelden dat leven en liefde sterker zijn dan pijn en dood. Immers na de veertigdagentijd wordt het Pasen.

Pastoor Hans Hermens

Carnaval een uitgelaten feest dat vooraf gaat aan de 40 dagentijd. Vroeger werd deze tijd veel meer beleefd als vastentijd en zo was deze periode dan ook de laatste keer dat mensen feest vierden. Want vanaf Aswoensdag tot Pasen, 7 weken lang werd er gevast of in ieder geval sober geleefd.

Carnaval is nu meer een feest waarin je elkaar kan ontmoeten en waarin de vriendschap en de gemoedelijkheid centraal staat. Het biedt de mogelijkheid om je masker af te doen. Het masker van altijd druk, het masker van de sleur van alle dag.

Met carnaval verkleden wij ons en zetten we een masker op. Soms vraag ik me af of we juist niet buiten de carnavalsperiode een masker dragen, waar onze mening, onze overtuiging en zelfs ons geloof achter wordt verborgen. Want je zelf werkelijk laten zien, zo als bent, is lang niet altijd eenvoudig. Frank en vrij de wereld ingaan, kan juist heel bedreigend zijn. Er zijn altijd wel mensen om ons heen waarbij we een verwachting hoog te houden hebben en om daar aan te voldoen valt lang niet altijd mee.

Mag Carnaval een feest zijn, dat ons mag helpen ons ware gezicht zichtbaar te maken in het leven van alle dag. Zodat het gezicht de spiegel mag zijn van je hart. Immers wij allen zijn geschapen naar Gods beeld en gelijkenis en zijn daarom al mooie en waardevolle mensen; kinderen van God.

Ik wens iedereen mooie carnavalsdagen toe. Maak er met elkaar goede en feestelijke dagen van!

Pastoor Hans Hermens

Van zondag 21 januari tot en met zondag 28 januari 2024 vindt de jaarlijkse week van gebed voor eenheid van christenen plaats. Dit keer in het teken van het gebod dat Jezus ons geeft:  “Heb God lief en de naaste als u zelf”. Meer informatie vindt u op de website : weekvangebed.nl. Laten we komende week met elkaar bidden om eenheid en verbondenheid met elkaar als christelijke kerken, zodat we samen de weg kunnen wijzen naar geloof, hoop en liefde in deze wereld. Het onderstaande gebed van dominee Harold Schorren van de PKN in Rotterdam kunnen we daarvoor bidden:

Aanwezige,
U roept ons
om op weg te gaan
naar een leven in liefde,
om op te staan
en de donkere momenten en de eenzaamheid
achter ons te laten.

U roept ons
tot een nieuw bestaan,
een wereld andersom,
waar mensen elkaar
niet meer ontbreken,
het recht
niet langer met voeten getreden wordt,
maar waar liefde, vrede en eenheid
de hartslag zijn.

Help ons
die weg samen te gaan,
ook al zijn er vele verschillen
en staan er dikke muren van de traditie.
Dat wij de eenheid hervinden
en elkaar blijven vinden
in de liefde van uw Zoon.

Amen.

Pastoraal werker Christianne Saris en pastoor Hermens

We staan weer aan het begin van een nieuw kalenderjaar.
Wat wensen we daarvoor?
Liefde en geluk in het persoonlijke leven. Maar ik denk dat ook we allemaal verlangen naar meer vrede in de wereld.
Dat we daarvoor de ster mogen volgen die de herders en de drie wijzen ook hebben gevolgd. De ster die ons wijst naar het ware geluk voor onszelf en met elkaar. Die voorkomt dat we ten onder gaan in de waan van de dag of alleen oog hebben voor onze persoonlijke zorgen.
Als we open blijven staan voor die ster, dat teken van God, bewandelen we de weg van de verbondenheid en de gerechtigheid.
Want die ster brengt ons naar het kind dat de wereld wil verlichten.
Dan worden we één met Hem, en kunnen we zijn Geest in ons laten spreken.
Dan zien we elkaar als broeders en zusters, met ieder een geheel eigen verhaal, waarvoor we respect mogen hebben.
Dan worden we gastvrij voor de mensen die op ons pad komen, hebben we oog en oor voor elkaar, voor de zorgen en vreugde in ieders leven. Met elkaar op weg zijn, maakt het leven uitnodigend en boeiend. En wanneer wij elkaar dragen, ontdekken we steeds de waarde van onszelf voor een ander. We kunnen ons dan geroepen voelen om er te zijn voor onze naaste, zoals God er is voor ons.
Wij kunnen licht en zout zijn voor elkaar en deze wereld.
Door te werken aan verbondenheid, dichtbij en wereldwijd.
Dat wij steeds meer mogen zien dat de weg die ons van Godswege bekend is gemaakt,  de weg naar vrede is voor alle mensen.
Dat wij dat samen zichtbaar mogen maken.
Een heel gelukkig, liefdevol en vredig 2024 gewenst!

Mede namens pastoor Hermens,

Pastoraal werker Christianne Saris

 

Grootvader Toon loopt met zijn kleinzoon Thijs aan de hand over het veld. Het is al laat in de avond en het weer is helder. Aan de hemel zijn ontelbare sterren te zien. De ene ster fonkelde nog mooier dan de andere. Plotseling vraagt Thijs; Opa, waarom zien we de sterren overdag niet. Opa Toon moet even nadenken en het wordt stil. Dan zegt Toon, nou overdag schijnt de zon en de zon geeft heel veel licht, veel meer dan de sterren, daarom kun je overdag de sterren niet zien. Maar waar komt het licht van de sterren dan vandaan opa, vraagt Thijs weer. Wat een nieuwsgierig kind, van wie heeft hij dat toch denkt Toon. Maar zegt dan: Je weet toch Thijs dat God in de hemel woont, en toen God de aarde schiep heeft Hij gaatjes in de hemel gemaakt zodat wat licht van Zijn heerlijk op aarde kan stralen. Nou, Als ik God was, zegt Thijs, dan zou ik de gaatjes groter gemaakt hebben. Het licht van de sterren is nauwelijks te zien.

Ja, die Thijs, heeft hij eigenlijk geen gelijk? Zijn die gaatjes inderdaad niet klein? Want inderdaad voor velen is Gods heerlijk in onze wereld ook nauwelijks te zien. Mensen worden ziek en gaan dood. Op vele plekken in de wereld heerst er hongersnood, woedt er een oorlog en vechten mensen om geld en macht. Gods heerlijkheid lijkt zo ver weg! Er is veel ellende, verdriet en oorlog in onze wereld. Ver weg, maar ook dichtbij, in een buurjongen die s’ avonds onder de dekens huilend bid; ik merk niks van U God en thuis elke dag de ruzies tussen vader en moeder moet meemaken en op school geen vrienden vindt met wie hij in gesprek kan gaan. In een weduwe van over de tachtig, die alleen zit in een verzorgingshuis en al maanden geen bezoek meer heeft gehad, de kinderen zijn te druk, broers en zussen zijn dood. En nu vraagt ze zich af wat haar leven nog zin nu iedereen haar vergeten is en ze denkt zou God mij nu ook vergeten zijn.

Heeft kleine Thijs gelijk, zou God de gaatjes in de hemel groter hebben moet maken, want net zo als de sterren lijkt Gods heerlijkheid nauwelijks nog te zien.

Maar toch ik geloof vast dat steeds opnieuw God een nieuw begin met ons maakt In elk nieuw leven, op elk momenten wanneer mensen voor elkaar kiezen en verder willen gaan.

Kerstmis is Gods verzet, dat de duisternis, ondanks het script van onze wereld niet het laatste woord heeft. God zelf is mens geworden. Kwetsbaar als een kind kreeg God een gezicht. Heel dichtbij is Hij gekomen, in een kind. Vele van u zullen wel eens een pasgeboren kind in de handen hebben gehad. Zo’n teer kwetsbaar hulpeloos kind. Zo’n Kind is niet bedreigend, heeft geen pretenties. Je kunt er alleen maar je hart voor openen. En wie raakt niet door vertedert, wie laat zich niet raken door zo’n kind. Zo’n kind wil je liefhebben, wil je koesteren en in je hart sluiten. Zo is God komt God ons met Kerstmis tegemoet, in een kwetsbaar en hulpeloos kind, omdat Hij geliefd wil worden in de harten van de mensen, in onze harten.

Gods Kind geboren in een stal, is Gods teken van omkering, dat vastgelopen patronen doorbroken kunnen worden. Het gebeurt wanneer mensen geraakt worden, wanneer ze geraakt worden door het gelaat van de ander. Door die jongen die huilt onder de dekens, voor deze oudere dame van in de tachtig die hoopt op wat aandacht en vriendschap van haar kinderen en mensen om haar heen.

Ik hoop en ik bid dat we allen oprecht geraakt mogen worden door onze naasten zodat de wereld om ons heen wat menselijker wordt. En dan kan de Ander met een hoofdletter, God dus, zichtbaar worden in ons zelf en in de mensen om ons heen. Het kan 1000 keer Kerstmis worden, maar wanneer het Kind niet in ons eigen hart wordt geboren leidt het tenslotte tot niets.

Namens het pastoraal team en parochiebestuur, voor u en al uw dierbaren, zalig Kerstmis en een gezegend 2024 toegewenst!

Pastoor Hans Hermens

 

 

 

 

 

We bevinden ons in de donkerste tijd van het jaar en kijken uit naar licht. De voorbereidingstijd op Kerstmis sluit hier heel goed op aan. In het weekend van 2 en 3 december aanstaande begint de Advent. We kijken uit naar de komst van God, die in het Kerstkind in ons midden komt. De komst van zo’n belangrijke gast mag wel voorbereid worden! Het is enerzijds een periode van bezinning, we nemen tijd om na te denken hoe we in het leven staan. De kleur in de liturgie is paars. In de vieringen lezen we uit de profeet Jesaja. Zijn naam betekent: “God redt.” Hij maakt ons attent op onrecht en laat ons verwachtingsvol uitkijken naar Gods belofte om een Redder te sturen. Een andere belangrijke figuur die naar voren komt is Johannes de Doper, die zich in de lijn van Jesaja boos maakt om het onrecht dat mensen elkaar aandoen. Hij doet een dringend beroep om tot inkeer te komen. Gezien de oorlogen, gespannen verhoudingen, mensonwaardige situaties in de wereld is dit extra actueel. De Advent is ook een periode van hoop die naar voren komt in Maria die zwanger is. Waar hopen we op? Op vrede, een betere wereld, meer verbinding. En het Kerstkind wijst ons daartoe de weg. Hij is als een kwetsbaar kind in ons midden gekomen,  we kunnen Hem omringen met zorg en liefde. Hij schuilt in iedere mens die zorg en liefde nodig heeft. Daarom hebben we in deze periode extra aandacht voor de mensen, die onze steun kunnen gebruiken. Denk aan de Adventsactie, maar ook de Kerstactie van de gezamenlijke kerken. Maar laten we ook in eigen kring ruimte maken voor elkaar. Dat we samen mogen groeien naar het Licht en steeds meer ontdekken waar dat Licht te vinden is. In ons eigen hart en de liefde voor elkaar. Ik wens ons een hele goede Adventstijd toe.

Hartelijke groet,

Pastoraal werker Christianne Saris

 

Bruggen

Ieder mens zit op zijn eiland
en zit vast in zijn bestaan.
Om een ander te bereiken
moet je van je eiland gaan.

Daarvoor moet je bruggen bouwen,
bruggen bouwen naar elkaar.
Maar de afstand tussen mensen
maakt het lastig en soms zwaar.

Mensen bouwen aan contacten
want alleen is zo alleen.
Wie een brug slaat naar een ander
zoekt wat warmte om zich heen.

Er valt veel te overbruggen
met een uitgestoken hand.
Bruggen kunnen levens redden
bruggen bouwen schept een band.

Bruggen bouwen tussen volken,
tussen “wij” en tussen “zij”,
Dat is bouwen aan vertrouwen.
Dat brengt vrede dichterbij.

Greet Brokerhof-van der Waa