Op 10 december jl. overleed Ria van den Belt – Harink in de leeftijd van 76 jaar. Na een zeer drukbezochte afscheidsviering in onze parochiekerk werd Ria in een kring van genodigden begeleid naar het crematorium.
Ria Harink werd op 19 september 1947 als oudste dochter geboren en groeide op in een warm gezin met 5 kinderen. Na de lagere school en de ULO volgde ze de lerarenopleiding en ging als docent huishoudkunde werken bij de ABTB de Boerenbond. Ze leerde Jan van den Belt kennen en in 1970 traden ze in het huwelijk. Jochen, Renske en Hans werden geboren.
Als echtgenote en moeder bleef ze – zoals gebruikelijk in die tijd – thuis om te zorgen voor haar man en kinderen, ze hield de huishouding draaiende. Zelf voelde ze zich het prettigst op de achtergrond, ze was blij en trots als mensen gelukkig werden van de dingen die ze deed.
Ria had een goed karakter. Zij hield van mooi, was een echte dame. Mooie kleren en sieraden vond ze belangrijk. Een mooie vrouw, van buiten, maar zeker ook van binnen.
Het leven lachte haar toe. Ze was gelukkig met haar gezin, de vele bijbaantjes die ze had en haar activiteiten als vrijwilliger in het verenigingsleven kon ze haar hart ophalen.
Een aantal jaren geleden veranderde haar leven ingrijpend. Ze werd afhankelijk van de zorg van anderen. Maar wat heeft ze geknokt om weer terug te komen… Door de niet aflatende zorgen van Jan en alle lieve mensen om haar heen kon ze gelukkig nog een aantal jaren thuis aan de Begherstraat blijven wonen. Ze redden het samen en Ria genoot van de dingen die nog wel mogelijk waren.
Zoals zij haar hele leven voor anderen zorgde, zo werd er nu voor haar gezorgd, maar wat ze zelf kon, deed ze zelf!
Een val thuis werd haar uiteindelijk fataal en het was duidelijk dat haar leven ten einde liep. Het sacrament van de zieken werd haar toegediend. Uiteindelijk gaf ze zich op 10 december rustig over. Ze was aan haar laatste beetje toe….
Het leven van Ria is overgegaan in herinneringen.
Een bijzondere vrouw/moeder/oma is niet meer.
Wij wensen haar gezin veel moed en kracht om te leren leven met de lege plek in hun midden.
