Advent, op weg naar Kerstmis!
Advent, een tijd van verwachting, bezinning en bekering. We worden in de weken van de advent opgeroepen om waakzaam te zijn. Over enkele weken vieren we dat God mens geworden is, dat Hij ons zeer nabij is gekomen in die ene Mens Jezus Christus. Hem toelaten in het diepst van ons bestaan, vraagt ook om, waakzaamheid, om bezinning en bekering. Advent, we worden nu geroepen om daadwerkelijk mens te worden. Dat wil zeggen om door alle sleur en vanzelfsprekendheid heen, met een ander perspectief naar de werkelijkheid van alle dag te zien, niet wachten en afwachten, maar waakzaam te zijn in het leven van alle dag. Dat vraagt van ons om een ander gezichtsveld.
Ik vind het plezierig om af en toe eens een wat uitgebreidere wandeling te maken en zo zag ik eens, wanneer een vlucht vogels ergens rustig op een vlakte zit, ze allemaal dezelfde kant uitkijken, en wel zo dat ze de wind van voren hebben.
Heel vreemd misschien maar op zo’n moment kwam bij mij een liedje naar boven van een bekend kinderprogramma waar ik als klein kind vlak voor het slapen gaan naar keek. De zin uit dat liedje was: “Dieren lijken precies op mensen, met de zelfde mensen wensen, met de zelfde mensen streken, het komt allemaal in de krant, in de Fabeltjeskrant”.
Stel je nu eens voor dacht ik tijdens zo’n wandeling, dat één vogel eens andersom ging zitten zodat zijn veren rechtop stonden in de wind. Dan zouden de andere vogels waarschijnlijk zeggen, zoals mensen ook kunnen doen: “Moet jij je nu zo aanstellen en anders doen dan de anderen?” “Ik doe toch niemand kwaad?” zal dan de vogel die met zijn snavel van de wind af zit, antwoorden. “Jawel”, zullen de andere vogels zeggen, “wij kijken allemaal dezelfde kant uit en jij zit andersom. Dat schaadt de eensgezindheid en dus de gemeenschap. Jij bent een rare vogel.” Maar de rare vogel blijft de andere kant op kijken. Dan sluipen er een paar katten tegen de wind in door de struiken. Die wisten natuurlijk dat vogels altijd met hun snavel naar de wind toe zitten. Op het moment dat de katten hun spieren spannen om een paar vogels te verschalken, schreeuwt de rare vogel: “Pas op! Wegwezen!” En alle vogels vliegen op en zijn weg.
Één vogel durfde de andere kant op te kijken en daardoor zag hij wat andere vogels niet zagen, ook al werd hij door de groep dan gezien als een rare vogel. Zo zijn er ook mensen die de werkelijkheid in een ander perspectief durven te zien en daardoor dingen zien die de grote groep mensen niet zien.
Zo heb je dus ook van die rare vogels onder mensen. De Bijbel laat vele voorbeelden zien van mensen, die in hun tijd als rare vogels werden betiteld.
De eerste zondag van de advent opent met het evangelie, dit jaar volgens Matteüs, waarin Jezus spreekt over het einde der tijden. En Hij wijst ons op de vergankelijkheid van ons bestaan, maar ook dat er zoveel verkeerd loopt in de wereld van toen, van nu. Oorlogen, hongersnood, allerlei ziektes, natuurrampen… Matteüs wilde zijn tijdgenoten waker schudden en hun de aandacht vestigen op waar het in ons leven uiteindelijk op aankomt. En ook nu 2000 jaar later, is het goed dat we wakker worden geschud. Durf je leven te leven. Breek de muren om je eigen bestaan af en durf te leven als mens zoals je bedoeld bent, wacht niet af. Laat je raken, laat je diep raken door de naasten om je heen, dan klinkt misschien het besef door dat God niet veraf is maar je nabij komt omdat Hij mens geworden is. God komt niet van boven uit de hemel naar beneden, Hij komt in de eerste plaats tot ons in de mensen die wij ontmoeten.
Een vrouw had op haar verlanglijstje voor sinterklaas geschreven dat ze zo’n heimwee had naar de tijd van weleer. De tijd van toen zij nog kind was. Ze herinnerde zich de warme en mooie sinterklaasavonden. Nu was ze alleen in een grote stad. Ze wenste dat ze het kinderlijke gevoel van haar kinderjaren weer terug mocht vinden. De avond voor Sinterklaas liep ze langs de grachten. Diep in haar binnenste leek ze de stem van Sinterklaas te horen. Het kinderlijke gevoel van weleer vind je nooit meer terug. Blijf niet op je kamer, steek niet daar een kaars aan, en schrijf daar geen droefgeestige gedichten over de tijd van toen. Dat maakt het allemaal nog erger. En het is ook makkelijk. Maar doe als ik ga naar de mensen en doe goed. Dat maakt je gelukkig en doet je leven.
Ontmoet de ander en laat je zien, om zo een mens onder de mensen te zijn, een teken zelfs van Gods uitdelende liefde.
Is dit niet de oprechte waakzaamheid van de advent, een waakzaamheid waar Jezus ons toe oproept waarin je je gezichtsveld durft te veranderen.
En zo door alle sleur en vanzelfsprekendheid heen, met een ander perspectief naar de werkelijkheid van alle dag te zien, waarin Gods werkelijkheid kan aanraken. Misschien komt dan het besef dat God dichterbij is dan we überhaupt hadden kunnen vermoeden. In een ontmoeting van mens tot mens, in de geboorte van een Kind.
Maak zo onze verwachting naar U levend in het leven van alle dag. Heer, help ons en kom ons ongeloof te gemoed, dan wordt het snel Kerstmis.
Voor u allen en uw dierbaren een goede adventstijd en vervolgens Zalig Kerstmis.
Namens het pastoraal team en parochiebestuur
Pastoor Hans Hermens
