Beste parochianen,
Kort geleden werd ik aangesproken door een parochiaan in het dorp: mooi dat ik je zie, kan ik jezelf vragen hoe het met je gaat. Twee weken geleden was ik in het hart van Fleringen bij een bijeenkomst en zaterdag 20 april was ik bij het open huis van het mooie klooster in Albergen. Zowel in Fleringen alsook in Albergen kwamen vele mensen op mij af om te vragen hoe het met mij gaat.
Mijn laatste artikel is van Januari, toen schreef ik over het revalidatie proces in het Roessingh. Het is tijd om u te informeren hoe het na vier maanden met mij gaat.
In mijn vorige artikel in Januari schreef ik dat ik mag proberen om na de Roessingh periode stabiel te blijven en leren omgaan met mijn lichamelijke beperkingen door de artrose. Omgaan met beperkingen, zo ervaar ik dat de laatste vier maanden, gaat met vallen en opstaan. Zo af en toe ga ik op mijn snufferd doordat ik teveel heb gedaan en er zijn dagen dat het goed gaat. Mijn energie is door de artrose nog steeds beperkt en daar zal geen verandering in komen. Ik mag het doen met kleine stukjes wandelen, rondje fietsen met tussendoor een pauze en 10 minuten in de tuin werken. Mijn dagelijks leven kent zijn beperkingen en daar leer ik langzaam mee omgaan. Zo af en toe hoor ik mensen zeggen: de revalidatie bij het Roessingh heeft niet geholpen want het gaat niet beter met artrose. Roessingh was gericht in het omgaan met beperkingen en dat begint zijn vruchten af te werpen. Ik ben dankbaar dat ik mocht revalideren in het Roessingh en heeft zekers geholpen.
Wanneer kom je terug in de kerk en wat ga je oppakken?
Helaas moet ik antwoorden dat ik niet terug ga komen. Bij het Roessingh hadden ze mij erop gewezen dat ik de energie moet gebruiken voor mijn dagelijks leven en dat er geen energie overblijft voor mijn pastorale werk. Het pastorale werk, de vele contacten mis ik, dat schreef ik in mijn artikel in Januari. Dat is niet anders geworden. Parochianen ontmoeten is confronterend, het herinnerd mij aan het mooie pastorale werk. Het werk, wat mij zo dierbaar was moet ik leren loslaten. Het voelt als een rouwproces. In een rouwproces bepaal jezelf wanneer je het leven weer gaat oppakken. Zelf probeer ik de eerste stappen te zetten en invulling geven aan een ander en nieuw leven.
Voorlopig staat mijn naam bij het pastoraal team, ik blijf in de ziektewet, in de loop van het jaar zal duidelijk worden hoe dit zijn vervolg gaat krijgen.
Graag wil ik parochianen danken voor de belangstelling en warme betrokkenheid, dit doet mij goed.
Het leven gaat door, iedere levensfase mag je nieuwe stappen leren zetten.
Hartelijke groeten,
Diaken Bert Huitink
