Vermelden overledenen in vieringen en media

Als parochie hebben we continu te maken met de cyclus van het leven. Daarbij is het een gegeven dat regelmatig parochianen overlijden. Was het in het verleden algemeen gebruikelijk dat een parochiaan via de kerk uitgevaren werd, tegenwoordig komen me verschillende varianten tegen.

In sommige situaties wordt nadrukkelijk gekozen voor een rol van de kerk bij een uitvaart en soms ook nadrukkelijk voor geen rol voor de kerk, met alle mogelijke varianten daar tussenin.

Een gevolg daarvan is dat soms de naam van een overledene meegenomen wordt bij de voorbede en / of vermeld wordt in het informatieblad en soms niet. We kunnen ons voorstellen dat dit onduidelijkheid met zich meebrengt. Voor meer duidelijkheid zie onderstaande toelichting.

De procedure is als volgt:

bij een kerkelijke uitvaart is een voorganger van de H. Pancratius parochie betrokken. De voorganger verleent zijn of haar diensten bij de uitvaartplechtigheid in de kerk, het crematorium, op de begraafplaats of een andere plek van afscheid. Automatisch wordt dan de klok geluid als boodschap dat er een parochiaan is overleden en er wordt voor de overledene een gedachteniskruisje gemaakt. De overledene wordt genoemd tijdens de voorbede in de weekendvieringen, vermeld in het informatieblad en krijgt specifieke aandacht bij de Allerzielenviering.

Als er geen kerkelijke uitvaart is, maar het overlijden wel via de weekwacht wordt vermeld bij de parochie door de uitvaartondernemer of de nabestaanden, dan wordt gevraagd of de klokken geluid mogen worden, een gedachteniskruisje gewenst wordt en aandacht bij de Allerzielenviering op prijs wordt gesteld. Als één van bovenstaande vragen positief beantwoord wordt door de nabestaanden, dan wordt de overledene genoemd bij de voorbede en in de locaties waar dit gebruikelijk is, vermeld in het informatieblad.

Als parochie gaan we niet actief op zoek naar situaties van overlijden om te vermelden. We weten namelijk niet of dat op prijs wordt gesteld en in het kader van de AVG mogen we dit ook niet doen. In alle gevallen ligt de eerste actie bij de nabestaanden zelf als publiciteit rond het overlijden gewenst is via de media van de parochie.

We hopen dat deze procedure meer duidelijkheid en minder misverstanden oplevert.

Het pastoraal team

In memoriam Manny Bramer – van Oosterwijk

Op 19 november jl. overleed onze medeparochiaan Manny Bramer – van Oosterwijk in de leeftijd van 91 jaar. Na de gezongen uitvaart werd ze begeleid naar haar laatste rustplaats op het parochiekerkhof, bij Marinus en Jan.

Manny groeide op als jongste kind in een warm, levendig gezin en had een gelukkige jeugd in het Vriezenveen van voor en tijdens de oorlog. In haar kinderjaren en jeugdjaren werd de basis gelegd voor de warme, gastvrije en levenslustige vrouw die ze haar hele leven was.

In haar jong volwassen jaren werkte ze 10 jaar lang met veel plezier bij Jansen &Tilanus.

In 1955 trouwde ze met haar geliefde Marinus Bramer. Door de woningnood die destijds heerste gingen ze inwonen bij haar moeder die tot haar dood in 1980 deel bleef uit maken van het gezin.

Muziek was al op jonge leeftijd belangrijk in haar leven. Ze kon goed zingen en speelde gitaar samen met haar nichtje op bruiloften en partijen. Vele jaren lang was ze als alt een enthousiast lid van het kerkkoor, de meeste jaren met Marinus als dirigent.

Samen met Annet, Jan en Marion  vormden ze een hecht en gelukkig gezin. Het veel te vroege overlijden van Jan op 26-jarige leeftijd was een grote slag. Maar door hun positieve en vertrouwensvolle levenshouding wisten zij dit verlies een plaats te geven.

Met de komst van haar vier kleindochters werd haar leven verrijkt. Ze was stapelgek met hen en zij waren dol op oma. De bezoekjes en logeerpartijtjes waren altijd een feest. Na de kleinkinderen mocht ze ook nog vijf achterkleinkinderen in haar leven begroeten. Ze vond het prachtig.

Manny had een sterk relativerend karakter. Klagen of mopperen kwam in haar woordenboek niet voor.  Ook toen Marinus 15 jaar geleden overleed, wist ze na enige tijd het leven weer blijmoedig op te pakken.

Tot het eind van haar leven was Manny de spil van het fijne en rijke familieleven aan de Kievit. Zondagochtend op de koffie was voor de kinderen en de kleinkinderen een vast onderdeel van de week.

Tot op hoge leeftijd was ze een knappe en jeugdige verschijning die veel waarde hechtte aan mooie kleding, voor grijze haren vond ze zichzelf nog te jong…..

De laatste jaren nam haar gezondheid langzaam af. Ze moest steeds een beetje van haar onafhankelijkheid inleveren en kreeg hulp van de thuiszorg. Ook haar geheugen begon wat minder te worden. Ze loste dat vaak met een grapje op. Als ze bijvoorbeeld de namen van de dames van de zorg niet meer wist zong ze guitig: hoe je heette, dat ben ik vergeten.

Na een ziekenhuisopname 3 maanden geleden kon ze niet terug naar huis en vond ze een plekje in St. Jozef in Weerselo. Voor haarzelf was de overgang echter erg groot. Op 19 november nam ze in het bijzijn van hen die haar lief waren afscheid van het leven. Het is goed zo….. Je blijft bij ons door wie je was