TERUGBLIK REVALIDATIEPROCES DIAKEN BERT HUITINK

 

Beste parochianen,

Graag wil ik mijn artikel beginnen om u een goed 2024 toe te wensen in goede gezondheid en veel geluk en liefde.

Aan het begin van dit werkjaar, dat was vorig jaar augustus, heb ik geschreven dat ik ging beginnen aan een revalidatieproces bij de pijnkliniek van het Roessingh in Enschede. Drie maanden mocht ik revalideren bij  de pijnpoli, de ene week was ik de gehele week in het Roessingh, de anderen week thuis. Ik ging daar naartoe met toenemende artrose klachten in mijn gehele lichaam. Vooraf aan de revalidatie wist ik: bij het Roessingh kan ik niet genezen van de artrose. Deze revalidatie was gericht om te leren omgaan met mijn beperkingen en pijnklachten die ik ondervind door de artrose. Revalideren om de regie van mijn leven in handen te blijven houden.

Als ik terugblik dan was het een intense revalidatieperiode. Het leren omgaan met beperkingen betekende anders leren leven en anders leren doen. Dat anders leren leven mocht ik mij eigen maken door mijn beperkte energie anders en beter te leren verdelen over de dag. Het “doen” in een lager tempo verrichten, niet meer alles “moeten” en niet meer moeten presteren. Middels verschillende therapieën heb ik hier hard aan gewerkt. Dat was voor mij en onze thuissituatie confronterend. Uiteindelijk heb ik stap voor stap mijn leven anders leren inrichten. Dit anders leren inrichten van mijn leven blijft een leerproces, je leven anders leren inrichten, anders dan je gewend was, gaat niet van de ene op de andere dag.

In deze revalidatieperiode ben ik mij bewust geworden dat ik niet voldoende energie heb om mijn pastorale werk op te pakken. De beperkte energie mag ik besteden aan mijn dagelijkse leven. Niet over voldoende energie beschikken voor mijn werk was teleurstellend. Binnen het revalidatieproces was daarvoor ruimte en ik kreeg daarin begeleiding hoe ik daar mee om moest gaan. Inmiddels heb ik mijn werk al langere periode naast mij neer moeten leggen. Ik mis mijn werk uiteraard, de vele contacten met mensen, de activiteiten met kinderen, jeugd en jongeren, het samen vieren, het dopen, uitvaarten verzorgen, het begeleidende aspect in mijn werk, Lourdes, SamenTop 2000 en nog veel meer. Gelukkig gaat het pastorale werk door, collega’s die het met beperkte tijd proberen voort te zetten, werkgroepen en vrijwilligers die er de schouders onder zetten.

Na mijn revalidatie periode kreeg ik de opdracht om stabiel te blijven, leren omgaan met mijn beperkingen en leren omgaan met de pijn die ik ervaar door de artrose. Mijn leven mag ik anders leren inrichten zoals ze dat mij in drie maanden hebben geleerd.

Het leven gaat door, niet zoals het is geweest!

Hartelijke groeten,

Diaken Bert Huitink

 

CENTRAAL SECRETARIAAT H. PANCRATIUS PAROCHIE

 

Grotestraat 66, 7651 CK  Tubbergen
E-mail: info@hpancratius.nl

Telefoon: 06-33564002

Telefonisch bereikbaar op:

Dinsdag en woensdag: 09.00 uur – 12.00 uur en 13:30 uur – 16:30 uur

donderdag: 13:30 uur – 16:30 uur, vrijdag: 09.00 uur – 12.00 uur.

 

FINANCIËLE EN BEGRAAFPLAATSADMINISTRATIE

Grotestraat 66, 7651 CK  Tubbergen
E-mail: administratie@hpancratius.nl

Telefoon: 06-17808864

Telefonisch bereikbaar op:

Woensdag: 09.00 uur – 13.00 uur

 

COLOFON PASTORES

 

J.H.T.P.M. Hermens, pastoor. 

Maandag afwezig.

Grotestraat 64, 7651 CK Tubbergen

Telefoon: 0546-622196

E-mail: pastoorhermens@hpancratius.nl

 

L.H. Huitink, diaken.

Maandag afwezig.

Telefoon: 06-20432661

E-mail: b.huitink@hpancratius.nl

 

C.M. Saris, pastoraal werker.

Maandagochtend, woensdag en vrijdagmiddag afwezig.

Telefoon: 06-20428594

E-mail: c.saris@hpancratius.nl

 

Op  10 december jl. overleed Ria van den Belt – Harink in de leeftijd van 76 jaar. Na een zeer drukbezochte afscheidsviering in onze parochiekerk werd Ria in een kring van genodigden begeleid naar het crematorium.

Ria Harink werd op 19 september 1947 als oudste dochter geboren en groeide op in een warm gezin met 5 kinderen. Na de lagere school en de ULO volgde ze de lerarenopleiding en ging als docent huishoudkunde werken bij de ABTB de Boerenbond. Ze leerde Jan van den Belt kennen en in 1970 traden ze in het huwelijk. Jochen, Renske en Hans werden geboren.

Als echtgenote en moeder bleef ze – zoals gebruikelijk in die tijd – thuis om te zorgen voor haar man en kinderen, ze hield de huishouding draaiende. Zelf voelde ze zich het prettigst op de achtergrond, ze was blij en trots als mensen gelukkig werden van de dingen die ze deed.

 

Ria had een goed karakter.  Zij hield van mooi, was een echte dame. Mooie kleren en sieraden vond ze belangrijk. Een mooie vrouw, van buiten, maar zeker ook van binnen.

 

Het leven lachte haar toe. Ze was gelukkig met haar gezin, de vele bijbaantjes die ze had en haar activiteiten als vrijwilliger in het verenigingsleven kon ze haar hart ophalen.

 

Een aantal jaren geleden veranderde haar leven ingrijpend. Ze werd afhankelijk van de zorg van anderen. Maar wat heeft ze geknokt om weer terug te komen… Door de niet aflatende zorgen van Jan en alle lieve mensen om haar heen kon ze gelukkig nog een aantal jaren thuis aan de Begherstraat blijven wonen. Ze redden het samen en Ria genoot van de dingen die nog wel mogelijk waren.

 

Zoals zij haar hele leven voor anderen zorgde, zo werd er nu voor haar gezorgd, maar wat ze zelf kon, deed ze zelf!

 

Een val thuis werd haar uiteindelijk fataal en het was duidelijk dat haar leven ten einde liep. Het sacrament van de zieken werd haar toegediend. Uiteindelijk gaf ze zich op 10 december rustig over. Ze was aan haar laatste beetje toe….

 

Het leven van Ria is overgegaan in herinneringen.

Een bijzondere vrouw/moeder/oma is niet meer.

 

Wij wensen haar gezin veel moed en kracht om te leren leven met de lege plek in hun midden.

In memoriam Manny Bramer – van Oosterwijk

 

Op 19 november jl. overleed onze medeparochiaan Manny Bramer – van Oosterwijk in de leeftijd van 91 jaar. Na de gezongen uitvaart werd ze begeleid naar haar laatste rustplaats op het parochiekerkhof, bij Marinus en Jan.

 

Manny groeide op als jongste kind in een warm, levendig gezin en had een gelukkige jeugd in het Vriezenveen van voor en tijdens de oorlog. In haar kinderjaren en jeugdjaren werd de basis gelegd voor de warme, gastvrije en levenslustige vrouw die ze haar hele leven was.

 

In haar jong volwassen jaren werkte ze 10 jaar lang met veel plezier bij Jansen &Tilanus.

In 1955 trouwde ze met haar geliefde Marinus Bramer. Door de woningnood die destijds heerste gingen ze inwonen bij haar moeder die tot haar dood in 1980 deel bleef uit maken van het gezin.

 

Muziek was al op jonge leeftijd belangrijk in haar leven. Ze kon goed zingen en speelde gitaar samen met haar nichtje op bruiloften en partijen. Vele jaren lang was ze als alt een enthousiast lid van het kerkkoor, de meeste jaren met Marinus als dirigent.

 

Samen met Annet, Jan en Marion  vormden ze een hecht en gelukkig gezin. Het veel te vroege overlijden van Jan op 26-jarige leeftijd was een grote slag. Maar door hun positieve en vertrouwensvolle levenshouding wisten zij dit verlies een plaats te geven.

 

Met de komst van haar vier kleindochters werd haar leven verrijkt. Ze was stapelgek met hen en zij waren dol op oma. De bezoekjes en logeerpartijtjes waren altijd een feest. Na de kleinkinderen mocht ze ook nog vijf achterkleinkinderen in haar leven begroeten. Ze vond het prachtig.

 

Manny had een sterk relativerend karakter. Klagen of mopperen kwam in haar woordenboek niet voor.  Ook toen Marinus 15 jaar geleden overleed, wist ze na enige tijd het leven weer blijmoedig op te pakken.

 

Tot het eind van haar leven was Manny de spil van het fijne en rijke familieleven aan de Kievit. Zondagochtend op de koffie was voor de kinderen en de kleinkinderen een vast onderdeel van de week.

 

Tot op hoge leeftijd was ze een knappe en jeugdige verschijning die veel waarde hechtte aan mooie kleding, voor grijze haren vond ze zichzelf nog te jong…..

 

De laatste jaren nam haar gezondheid langzaam af. Ze moest steeds een beetje van haar onafhankelijkheid inleveren en kreeg hulp van de thuiszorg. Ook haar geheugen begon wat minder te worden. Ze loste dat vaak met een grapje op. Als ze bijvoorbeeld de namen van de dames van de zorg niet meer wist zong ze guitig: hoe je heette, dat ben ik vergeten.

 

Na een ziekenhuisopname 3 maanden geleden kon ze niet terug naar huis en vond ze een plekje in St. Jozef in Weerselo. Voor haarzelf was de overgang echter erg groot. Op 19 november nam ze in het bijzijn van hen die haar lief waren afscheid van het leven. Het is goed zo….. Je blijft bij ons door wie je was

Bruggen

 

Ieder mens zit op zijn eiland

en zit vast in zijn bestaan.

Om een ander te bereiken

moet je van je eiland gaan.

 

Daarvoor moet je bruggen bouwen,

bruggen bouwen naar elkaar.

Maar de afstand tussen mensen

maakt het lastig en soms zwaar.

 

Mensen bouwen aan contacten

want alleen is zo alleen.

Wie een brug slaat naar een ander

zoekt wat warmte om zich heen.

 

Er valt veel te overbruggen

met een uitgestoken hand.

Bruggen kunnen levens redden

bruggen bouwen schept een band.

 

Bruggen bouwen tussen volken,

tussen “wij” en tussen “zij”,

Dat is bouwen aan vertrouwen.

Dat brengt vrede dichterbij.

 

Greet Brokerhof-van der Waa

Op  26 oktober 2023 overleed Sien Reekers – Timmers in de leeftijd van 85 jaar. Na een drukbezochte avondwake en plechtige uitvaart in onze parochiekerk werd ze op 2 november te rusten gelegd bij haar man Jan op het parochiële kerkhof.

Ze werd als 6e kind geboren op 15 mei 1938 in een gezin met 10 kinderen.  Een warm gezin waar iedereen goed met elkaar kon opschieten. Met het overlijden van Sien is het laatste kind uit het gezin Timmers overleden.

Na de lagere school periode heeft ze – totdat ze in 1960 met Jan trouwde –  met veel plezier gewerkt in de fabriek bij Hedeman in Almelo. Jan en Sien werden de trotse ouders van 3 zoons en 2 dochters, waar later schoondochters, schoonzoon  en een rij prachtige klein- en achterkleinkinderen bij kwamen, waar ze zo ontzettend trots op was. Sien was een warme en zorgzame vrouw, de kapitein op het schip van haar gezin.

Dag en nacht stond Sien klaar voor het gezin en voor anderen. Veel geven, weinig nemen. Ze  verwachtte nooit iets terug en vestigde niet graag de aandacht op zichzelf. Iedereen was altijd welkom, de koffie stond altijd klaar, en anders was die snel gezet. Ook altijd kreeg je er wat lekkers erbij. En kwam je toevallig in de avond langs, ook dan stond er een drankje en een hapje paraat. Dit moest altijd in huis zijn, want gezelligheid daar hield ze van.

Het vroege overlijden van Jan op 58-jarige leeftijd en later van Chantal heeft haar ontzettend veel verdriet gedaan, echter is ze hier op een wonderbaarlijk krachtige manier mee omgegaan.

De afgelopen jaren is haar gezondheid langzaam achteruit gegaan en twee jaar geleden werd verhuizing naar de Weemelanden noodzakelijk. Op de leeftijd van 85 jaar is ze daar omringd door haar gezin rustig ingeslapen.

Ze zal enorm gemist worden, een voorbeeld voor velen.

Sien Reekers-Timmers, een bijzondere moeder/oma/overgrootmoeder, die veel tegenslagen heeft gekend, en toch ook een goed en mooi leven heeft gehad…

 

En telkens weer zullen we je tegenkomen

Zeg nooit: het is voorbij.

Slechts je lichaam werd ons ontnomen,

Niet wie je was, en ook niet wat je zei.

 

Wij wensen haar gezin veel moed en kracht om te leren leven met de lege plek in hun midden.

Op de Vijfde zondag van de maand, één viering voor de gehele parochie.

In onze parochie is het de traditie dat op de vijfde zondag van de maand er slechts één eucharistieviering is in het eucharistisch centrum voor de gehele parochie. Tijdens deze viering zingt een koor uit een van de geloofsgemeenschappen die de parochie rijk is.

De vieringen op de vijfde zondag gaan we de komende tijd meer aankleden zodat het meer en meer een viering gaat worden voor de gehele parochie. Lectoren uit verschillende geloofsgemeenschappen zullen zichtbaar worden binnen deze vieringen.

Voor de viering van 29 oktober, de eerst komende vijfde zondag, zullen de toekomstige vormelingen met hun ouders worden uitgenodigd. Want tijdens deze viering worden vier jongeren tussen de 20 en 30 jaar gevormd. En na de viering bent u achter in de kerk uitgenodigd voor een kopje thee of koffie.

De ene viering op de vijfde zondag is in het leven geroepen omdat we het als pastoraal team belangrijk vinden dat we enkele keren per jaar met parochianen uit de verschillende geloofsgemeenschappen samen kunnen komen om te vieren rond de tafel van de Heer en daarmee mede ook de gelovige gemeenschap te versterken. Want door elkaar te ontmoeten leren we elkaar ook beter kennen.

De eerstkomende eucharistieviering op de vijfde zondag vindt plaats op zondag 29 oktober om 10.30 uur in de H. Pancratius basiliek te Tubbergen. Alle parochianen zijn voor deze viering van harte uitgenodigd. Tijdens de viering is ook het pastorale team aanwezig.

 

Hartelijke groet,

 

Pastoor Hans Hermens

Ik wens

 

Ik wens je wat licht

in momenten van zorgen

ik wens je wat hoop

en wat uitzicht op morgen.

Ik wens je wat warmte

in kil-grijze dagen;

ik wens je een antwoord

bij twijfels en vragen.

 

Ik wens je wat zachtheid

als woorden te hard zijn,

wat vreugde en vrede

als gedachten te zwart zijn.

Ik wens je wat rust

te midden van je werk;

ik wens je wat stilte,

het make je sterk.

 

Ik wens je een hand

die je verder geleidt,

een stralende glimlach

die je vrienden verblijdt.

Ik wens je een plaats

om bij regen te schuilen;

ik wens je een mens

die niet schrikt van je huilen.

 

Ik wens je een bloem

om je dagen op te fleuren

en een vriendelijk gebaar

om weer bij te kleuren.

Ik wens je Gods zegen

over de komende jaren,

dat Hij je steeds in zijn liefde

mag blijven bewaren.

 

Frans Weerts

Op 10 juli jl. overleed onze medeparochiaan Ineke Sibon in de leeftijd van 86 jaar. Geboren in Zutphen op 11 december 1936 en op jonge leeftijd verhuisd naar Arnhem. Op veel plekken gewoond, waar ze steeds opnieuw van haar huis een warm thuis wist te maken.

 

Ineke, zorgzaam, betrokken, belangstellend, enorm wilskrachtig, eigen mening.  Zorgzaam: voor Gerard, haar gezin, haar familie, vluchtelingen, buren, de mensen van haar geloofsgemeenschap en ieder die haar zorg nodig had. Ieder hoort erbij, ieder is welkom. De zin van haar leven, er zijn voor de ander…. De mantel van zorg droeg ze met liefde.

 

Verdriet is haar niet bespaard gebleven. Het moeten missen van Daan en Feline, het overlijden van Gerard. Het steeds moeten inleveren op haar gezondheid. Steun en kracht vond ze bij Maria. Maria had een bijzondere plaats in haar leven, ze ging naar Lourdes en op bedevaart naar Kevelaer. Het enigste tastbare bewijs van voor de oorlog, een Mariabeeldje, vergezelde haar haar hele leven en begeleidde haar op haar laatste reis.

 

De geloofsgemeenschap van Vriezenveen was erg belangrijk voor haar. Ze bezocht er wekelijks de vieringen. Ze zette  zich met tomeloze energie in voor het voorbereiden van doopvieringen, was koster, poetste samen met Gerard al het zilver tijdens Vitaaldag, leidde belangstellenden rond tijdens de open monumentendag.

 

De laatste jaren waren niet de gemakkelijkste. Maar als altijd bleef ze betrokken, helder van geest, belangstellend naar de ander.

 

 

Fijn dat ze nog vanuit haar eigen parochiekerk op 17 juli na de uitvaartdienst kon worden begeleid naar haar laatste rustplaats waar ze samen met Gerard mag rusten op het parochiekerkhof.  ‘Komt allen tot Mij die uitgeput zijt en onder lasten gebukt, en Ik zal u rust en verlichting schenken.’

 

Wij vertrouwen je toe aan de eeuwige zorg van God,

Die Zijn mantel van liefde, steviger dan ooit,

Om jouw schouders heeft geslagen.

Zo ben je veilig, zo mag je rusten én leven!

 

 

Bezinningsboekje ‘onderweg’

 

De afgelopen jaren heb ik Bert Huitink regelmatig bezinningen geschreven, deze zijn met regelmaat verschenen op de sociale media. Het zijn bezinningen die geïnspireerd zijn door ontmoetingen uit het dagelijkse leven. Het gaat over geloof, over gevoed worden in het leven, bezinningen over de feestdagen, bezinningen die geïnspireerd zijn door vele ontmoetingen die ik heb gehad met mensen.

 

Wat doe je met deze vele bezinningen? Dat heeft mij het afgelopen jaar aan het nadenken gezet. Ik heb de mooiste bezinningen gebundeld in een boekje, bij iedere bezinning staat een foto die van toepassing is op de bezinning. Er is van iedere bezinning een mooie lay out gemaakt, het is een bijzonder boekje geworden.

 

Dit boekje is te koop voor €10,00; de opbrengst is voor WensAmbulance Oost-Nederland. Stichting WensAmbulance Oost-Nederland laat bijzondere wensen in vervulling gaan. Graag wil ik met dit bezinningsboekje dit bijzondere doel ondersteunen.

 

U kunt het boekje bestellen via de mail: b.huitink@hpancratius.nl

 

Hartelijke groet,

Diaken Bert Huitink