In memoriam Manny Bramer – van Oosterwijk
Op 19 november jl. overleed onze medeparochiaan Manny Bramer – van Oosterwijk in de leeftijd van 91 jaar. Na de gezongen uitvaart werd ze begeleid naar haar laatste rustplaats op het parochiekerkhof, bij Marinus en Jan.
Manny groeide op als jongste kind in een warm, levendig gezin en had een gelukkige jeugd in het Vriezenveen van voor en tijdens de oorlog. In haar kinderjaren en jeugdjaren werd de basis gelegd voor de warme, gastvrije en levenslustige vrouw die ze haar hele leven was.
In haar jong volwassen jaren werkte ze 10 jaar lang met veel plezier bij Jansen &Tilanus.
In 1955 trouwde ze met haar geliefde Marinus Bramer. Door de woningnood die destijds heerste gingen ze inwonen bij haar moeder die tot haar dood in 1980 deel bleef uit maken van het gezin.
Muziek was al op jonge leeftijd belangrijk in haar leven. Ze kon goed zingen en speelde gitaar samen met haar nichtje op bruiloften en partijen. Vele jaren lang was ze als alt een enthousiast lid van het kerkkoor, de meeste jaren met Marinus als dirigent.
Samen met Annet, Jan en Marion vormden ze een hecht en gelukkig gezin. Het veel te vroege overlijden van Jan op 26-jarige leeftijd was een grote slag. Maar door hun positieve en vertrouwensvolle levenshouding wisten zij dit verlies een plaats te geven.
Met de komst van haar vier kleindochters werd haar leven verrijkt. Ze was stapelgek met hen en zij waren dol op oma. De bezoekjes en logeerpartijtjes waren altijd een feest. Na de kleinkinderen mocht ze ook nog vijf achterkleinkinderen in haar leven begroeten. Ze vond het prachtig.
Manny had een sterk relativerend karakter. Klagen of mopperen kwam in haar woordenboek niet voor. Ook toen Marinus 15 jaar geleden overleed, wist ze na enige tijd het leven weer blijmoedig op te pakken.
Tot het eind van haar leven was Manny de spil van het fijne en rijke familieleven aan de Kievit. Zondagochtend op de koffie was voor de kinderen en de kleinkinderen een vast onderdeel van de week.
Tot op hoge leeftijd was ze een knappe en jeugdige verschijning die veel waarde hechtte aan mooie kleding, voor grijze haren vond ze zichzelf nog te jong…..
De laatste jaren nam haar gezondheid langzaam af. Ze moest steeds een beetje van haar onafhankelijkheid inleveren en kreeg hulp van de thuiszorg. Ook haar geheugen begon wat minder te worden. Ze loste dat vaak met een grapje op. Als ze bijvoorbeeld de namen van de dames van de zorg niet meer wist zong ze guitig: hoe je heette, dat ben ik vergeten.
Na een ziekenhuisopname 3 maanden geleden kon ze niet terug naar huis en vond ze een plekje in St. Jozef in Weerselo. Voor haarzelf was de overgang echter erg groot. Op 19 november nam ze in het bijzijn van hen die haar lief waren afscheid van het leven. Het is goed zo….. Je blijft bij ons door wie je was
