TERUGBLIK REVALIDATIEPROCES DIAKEN BERT HUITINK
Beste parochianen,
Graag wil ik mijn artikel beginnen om u een goed 2024 toe te wensen in goede gezondheid en veel geluk en liefde.
Aan het begin van dit werkjaar, dat was vorig jaar augustus, heb ik geschreven dat ik ging beginnen aan een revalidatieproces bij de pijnkliniek van het Roessingh in Enschede. Drie maanden mocht ik revalideren bij de pijnpoli, de ene week was ik de gehele week in het Roessingh, de anderen week thuis. Ik ging daar naartoe met toenemende artrose klachten in mijn gehele lichaam. Vooraf aan de revalidatie wist ik: bij het Roessingh kan ik niet genezen van de artrose. Deze revalidatie was gericht om te leren omgaan met mijn beperkingen en pijnklachten die ik ondervind door de artrose. Revalideren om de regie van mijn leven in handen te blijven houden.
Als ik terugblik dan was het een intense revalidatieperiode. Het leren omgaan met beperkingen betekende anders leren leven en anders leren doen. Dat anders leren leven mocht ik mij eigen maken door mijn beperkte energie anders en beter te leren verdelen over de dag. Het “doen” in een lager tempo verrichten, niet meer alles “moeten” en niet meer moeten presteren. Middels verschillende therapieën heb ik hier hard aan gewerkt. Dat was voor mij en onze thuissituatie confronterend. Uiteindelijk heb ik stap voor stap mijn leven anders leren inrichten. Dit anders leren inrichten van mijn leven blijft een leerproces, je leven anders leren inrichten, anders dan je gewend was, gaat niet van de ene op de andere dag.
In deze revalidatieperiode ben ik mij bewust geworden dat ik niet voldoende energie heb om mijn pastorale werk op te pakken. De beperkte energie mag ik besteden aan mijn dagelijkse leven. Niet over voldoende energie beschikken voor mijn werk was teleurstellend. Binnen het revalidatieproces was daarvoor ruimte en ik kreeg daarin begeleiding hoe ik daar mee om moest gaan. Inmiddels heb ik mijn werk al langere periode naast mij neer moeten leggen. Ik mis mijn werk uiteraard, de vele contacten met mensen, de activiteiten met kinderen, jeugd en jongeren, het samen vieren, het dopen, uitvaarten verzorgen, het begeleidende aspect in mijn werk, Lourdes, SamenTop 2000 en nog veel meer. Gelukkig gaat het pastorale werk door, collega’s die het met beperkte tijd proberen voort te zetten, werkgroepen en vrijwilligers die er de schouders onder zetten.
Na mijn revalidatie periode kreeg ik de opdracht om stabiel te blijven, leren omgaan met mijn beperkingen en leren omgaan met de pijn die ik ervaar door de artrose. Mijn leven mag ik anders leren inrichten zoals ze dat mij in drie maanden hebben geleerd.
Het leven gaat door, niet zoals het is geweest!
Hartelijke groeten,
Diaken Bert Huitink
