Verbondenheid op Allerzielen

Op 2 november, Allerzielen,  komen we in onze kerken samen om de mensen te gedenken die ons zijn ontvallen. Vaak zijn het mensen die we dankbaar zijn om wie ze waren. De bloemen die wij voor hen naar het kerkhof brengen, vormen een prachtige tuin waarmee we hun leven eren.

Naast dankbaarheid, is er ook een gevoel van bedroefdheid dat ze er niet meer zijn. In de vieringen komen we samen tot stilte en inkeer met alle mensen die wereldwijd treuren om hun dierbaren die ze moeten missen. We weten ons in dat opzicht met elkaar verenigd.

Vandaag mogen we ook de ontelbaren niet vergeten die omgekomen zijn in zinloze oorlogen. Ieder die deze dagen een bezoek brengt aan een of ander oorlogskerkhof staat kan onder de indruk komen van de velden vol witte kruisjes.

Wat kunnen we zeggen? Zeggen die kruisjes iets? Vallen we in Gods hand? Wat gebeurt er met onze geliefden en de slachtoffers van de oorlogen?

We mogen troost vinden in ons geloof. Zo lang mensen leven, is er naast vreugde ook nood en ellende, en dat drukt als een last op de schouders. Ook Jezus heeft dit aan den lijve ondervonden. Toch liet hij zich er niet door meeslepen, hij had vertrouwen en hield daar aan tot aan het laatst aan vast. Dat vertrouwen klinkt door in zijn afscheidswoorden aan zijn vrienden.  “In het huis van mijn Vader is ruimte voor velen” Er is dus een plaats voor ons, een ruimte waar we ontvangen worden, waar liefde en vriendschap is, waar we thuis zullen komen. Dat is een troostrijke gedachte. We mogen onze dierbaren laten gaan, in het vertrouwen dat hen nieuw leven tegemoet komt. God, die ons in dit leven al kracht kan geven als we een kruis hebben te dragen, Hij zal er ook straks zijn. Wij mogen geloven in nabijheid en betrokkenheid van boven. Bij vreugde en verdriet, in het  leven en in de dood.

Allerzielen nodigt ons uit om met twee ogen te kijken: met het ene oog naar het verleden, naar de geliefden die we missen, en met het andere oog naar de toekomst, naar het nieuwe leven. Er blijft verdriet. Er blijven lege stoelen, stiltes die niet opgevuld kunnen worden. Maar we mogen geloven in nieuw leven en nieuwe toekomst voor hen en voor ons. Dat dit geloof ons mag sterken en dragen.

Hartelijke groet,

Pastoraal werker Christianne Saris