Een update van diaken Huitink

Een update van Diaken Bert Huitink

Beste parochianen,

In de colofon van de informatiebladen staat al langere tijd bij het pastoraal team dat ondergetekende Diaken Bert Huitink niet beschikbaar is. In april heb ik voor de laatste keer iets van mij laten horen. Als ik mensen tegenkom vragen ze: hoe gaat het met je?. Het is tijd voor een stukje in de informatiebladen.

Helaas ben ik wederom beland in een revalidatietraject, in juni ben ik hier mee begonnen nadat ik in mei ben getroffen door een infarct in de hersenstam. Dat was een fikse tegenvaller, na het revalideren in het Roessingh eind vorig jaar moest ik opnieuw beginnen met revalideren in het ziekenhuis in Almelo. Dit zal mij voorlopig van de straat houden, dit revalidatieproces kost veel tijd. Het revalideren gaat in kleine stapjes. Mijn lichaam moet revalideren, mijn hoofd moet nu ook revalideren.

Van harte hoop ik dat ik met deze revalidatie mijn leven langzaam op de rit mag krijgen met de nodige aanpassingen, hulpmiddelen en met het accepteren.

Zelf heb ik de laatste twee jaren ervaren dat een mens zijn of haar leven niet in de hand heeft. Je kunt van alles willen en willen plannen, je wilt graag doorgaan met je werk, je wilt van alles nog doen. Als je lichaam dat niet toelaat, door verschillende omstandigheden, moet je dat accepteren. Dan kom je in een fase in je leven dat je mag leren genieten van wat nog mogelijk is, genieten van de kleine dingen die op je pad komen. Dat gaat niet vanzelf, dat mag je als mens leren. Een mens doet dit met vallen en opstaan, ook dat heb ik geleerd en leer ik nog steeds, de ene dag gaat beter dan de andere dag.

Ik kwam met een parochiaan in het ziekenhuis in gesprek en deze vroeg: kom je terug? Hij bedoelde: kom je terug als Pastor / Diaken? Bij het Roessingh hadden ze mij erop gewezen dat ik de energie moet gebruiken voor mijn dagelijks leven en dat er geen energie overblijft voor mijn pastorale werk. Terug komen? Daar had ik al een streep doorgezet.

Mijn naam zal nog in de informatiebladen blijven staan onder het pastoraal team, eerst zullen we het een en ander moeten regelen om mijn functie als pastor / diaken te kunnen afronden. Dat kost ook veel tijd en geduld, daar komen we op terug in de informatiebladen.

Inmiddels is het nieuwe werkjaar van start gegaan, ik wens de parochie een goed en geïnspireerd werkjaar toe.

Graag bedank ik de parochianen voor de warme belangstelling tijdens deze periode, een praatje, een kaartje, een steuntje in de rug doet een mens goed.

Hartelijke groeten,

Bert Huitink

 

/door

Vrede

Vrede

Een mooi en veelzijdig woord, vrede, ook zo nodig in de wereld van vandaag.

Denk maar aan de oorlog tussen Rusland en de Oekraïne en de oorlog tussen Gaza en Israël, de vergeten oorlog in Sudan. Maar er zijn nog zoveel andere plekken in onze wereld waar volkeren leven met geweld en terreur. Al dat oorlogsgeweld en de verschrikkelijke terreuraanslagen. Ze laten je toch niet onberoerd. Het raakt je hart.

Voor mij betekent vrede veel meer dan afwezigheid van oorlog. vrede begint allereerst in ons eigen hart, in mijn eigen hart. In de kleine wereld waarin ik leef. Oprechte vrede gebeurt in onze omgang met onze familie, onze vrienden en kennissen, met onze dorpsgenoten, met de vreemdelingen, de vluchtelingen die hier verblijven. In de oprechte zorg en aandacht voor elkaar.

Elke dag lijdt en sterft Christus nog steeds in al die mensen die worden gemarteld, vermoord en uitgestoten. Maar Hij lijdt en sterft ook in het kleine, misschien wel in ons eigen dorp, in onze eigen straat?

“God, ik merk niks van u”, bad een puberjongen, die thuis elke dag de ruzies tussen vader en moeder moest meemaken en op school geen vrienden vond om er over te praten. “God, ik zoek U, maar waarom laat U zich niet vinden”, bad een oude vrouw weggestopt in een verpleegtehuis. Zelden kreeg ze nog bezoek. “Tel ik nu niet meer mee, nu ik oud en kwetsbaar geworden ben”, dacht ze. “God, moet U mij niet meer”, bad Bart, toen hij thuis niet meer welkom was omdat hij niet thuis kwam met Marie, maar met Jan.

Zusters en broeders, naar mijn vaste overtuiging huilt God bij al deze verhalen van ruzie, geweld, eenzaamheid en uitstoting. “Kinderen toch” zal God denken, “het is niet alleen de vraag waar ben Ik maar ook: waar zijn jullie? In mijn Zoon heb Ik onder jullie geleefd als iemand van vlees en bloed. Zo ben Ik in Jezus een van jullie geworden en Hij heeft jullie pijnen en verdriet aan den lijve moeten ondervinden. Waarom word Ik door jullie niet herkend? Maak je hart open voor elkaar en voor jezelf. Dan kan Ik pas doordringen in het leven van alle dag.

Dan word ik zichtbaar in de mensen om je heen.”

De heilige Augustinus bad al: “Heer, bekeer ons felle hart dat het rust mag vinden bij U.”  Zodat het zijn uitwerking mag hebben in de omgang met de mensen om ons heen, met de aan ons gegeven schepping waarin we leven. Want in het gelovige leven staat het bidden nooit los van het leven van alle dag.

 

Ook dit jaar organiseren we in de vredesweek weer een gebedsdag voor de vrede in onze H. Pancratius parochie. Op vrijdag 20 september a.s. bidden we voor de vrede. Voor de vrede in de wereld en voor vrede in ons eigen hart.

Deze gebedsdag voor de vrede wordt geopend om 09:00 uur met een Eucharistieviering in de basiliek van Tubbergen.

De basiliek is van 9:30 uur tot 19:00 uur open voor gebed. Het allerheiligste is gedurende deze uren uitgesteld. Elk uur zal er een kort gebed voor de vrede worden uitgesproken. Verder is het mogelijk om kaarsjes voor de vrede aan te steken. Ook heeft u de mogelijkheid om in de basiliek zelf een gebed te schrijven voor de vrede en die in een doos bij het Allerheiligste neer te leggen. Enkele gebeden uit deze doos zullen gebruikt worden in de gebedsviering waarmee we de gebedsdag voor de vrede zullen afsluiten.

Deze gebedsviering begint om 19:00 uur en het koor Multiple Voices zal zingen.

Alle Parochianen en belangstellenden zijn van harte welkom om aan deze dag voor de vrede mee te doen.

Graag tot ziens op 20 september a.s. in een van de vieringen of in de stille uren van gebed.

 

Pastoor Hans Hermens

 

/door

Passie 2024

KLIK HIER voor een foto-impressie van De Passie 2024

De Passie vond dit jaar plaats bij recreatieplas “de Koele” en werd ondersteund door verscheidene vrijwilligers uit de verschillende geloofsgemeenschappen en de koren “Courage” en “Cantabilé”. Ook de jongeren van onder meer “Rock Solid” werkten mee aan deze voorstelling. Jeroen Verver bracht het paasverhaal en nam iedereen mee in het eeuwenoude paasverhaal, dat vandaag de dag nog steeds actueel is. Velen waren getuige van een prachtige voorstelling.

Met dank aan de projectgroep “De Passie 2024”
die deze nieuwe versie van “De Passie” heeft voorbereidt.

/door

Pastorpraat voor Pasen

Met Pasen gaan we over van donker naar licht, van dood naar leven. De dood is overwonnen, het graf is leeg. Maar de weg van dood naar leven is voor velen van ons zo vreemd, zo tegengesteld aan het leven van alle dag. Immers, wij kennen in onze beleving alleen maar de weg van leven naar dood. We zien het bij onze dierbaren, die ziek worden, die sterven. We zien het bij onszelf, in onze gebroken relaties, in de eenzaamheid, in het ouder worden, in onze tekorten en beperkingen. We zien het in onze wereld, in de oorlogen, in de uitgebuite mensen, in het zinloos geweld op straat. Dan grijpt de machteloosheid, de pijn en de dood zo hard om je heen. De vernietigende kracht van het kruis is dan  zo machtig dat je bijna niks anders meer kan dan uitroepen: “dood is dood”!

Deze ervaring moeten de vrienden van Jezus ook hebben gekend toen Jezus gevangen werd genomen, gegeseld en aan het kruis werd gehangen om daar te sterven. En aan het kruis sprak Jezus zelf: “mijn God, mijn God waarom hebt gij mij verlaten?” Zo zwart kan de nacht zijn dat naar onze menselijke maatstaven het nooit meer licht lijkt te worden.

Ik denk aan Piet die onlangs heeft gehoord dat hij ongeneselijk ziek is en waarschijnlijk nog enkele maanden heeft te leven. Ik denk aan Marie en Jan die vol vreugde en goede verwachtingen het huwelijk zijn binnen gestapt, maar nu ten volle de sleur voelen die hun relatie is binnengeslopen. Piet, Marie en Jan, en zovelen met hen, in twijfel gevangen.
En dan…
Ja, dan wordt er gesproken over een leeg graf, zou het dan toch, ach nee dat kan niet, beuzelpraat. Ook Jezus’ vrienden, die drie jaar met Hem zijn opgetrokken, zijn in twijfel gevangen.

De vrouwen aan het graf, zij hebben iets ervaren wat voor de vrienden van Jezus nog in het verborgene ligt, ook al zien deze vrienden het lege graf en de zwachtels. De vrouwen verstaan de tekenen van Gods belofte: dat God een God van levenden is en niet van doden. En zij herinneren Jezus’ woorden dat Hij zou sterven aan een kruis, maar op de derde dag zal verrijzen. De twijfel die mensen gevangen houdt, wordt doorbroken.

In het pastoraat ben ik al verschillende malen diep getroffen door mensen die, ondanks het verdriet en de pijn die het leven met zich mee kan brengen, de tekenen van Gods belofte toch verstaan. Die mogen leven vanuit het levenwekkende Paasgeloof. Een vrouw van in de vijftig zegt met de dood in de ogen: “Ik heb mooie jaren gekend. Nu ik afscheid moet nemen van het leven, zal het loslaten van hen die mij zo dierbaar zijn heel moeilijk zijn, maar toch leg ik mijn leven in Gods hand, Hij zal me de weg wijzen ook als ik gestorven ben. Immers, in zijn woning is ruimte voor velen”.  Ik denk aan een man die keer op keer tegenslag na tegenslag in het leven heeft moeten verwerken, maar geïnteresseerd blijft in de verhalen van de mensen uit zijn omgeving. Ik denk aan een man van 83 jaar, die ruim twintig jaar lang zijn vrouw, die toen een hersenbloeding heeft gehad, elke dag in het verpleegtehuis blijft opzoeken. Ook al kent deze vrouw haar man nauwelijks nog terug en wordt zij soms ongelofelijk boos op hem.
Toch blijft deze man zeggen: “Ik heb veel van haar gehouden en dat doe ik nog steeds”. Dat ontroert mij ten diepste. Op zulke momenten merk je dat door de pijn en de dood heen de liefde en het leven toch sterker zijn.

Pasen, Jezus’ opstanding uit de doden. God heeft zijn Zoon door de dood heen gehaald. Door de twijfel en de dood heen, wijst Jezus ons de weg naar het leven.

Pasen is niet slechts een historische gebeurtenis. We moeten niet blijven hangen bij het lege graf. Pasen gaat verder. Het gaat om die levenwekkende kracht van Gods geest, die mensen in beweging zet, mensen doet leven. En ons doet geloven in Gods liefde, dat wij allen zijn kinderen mogen zijn. God, onze hemelse Vader, laat niemand los. Hij laat geen kind alleen, ook niet in de dood. Christus’ verrijzenis geeft ons uitzicht op Gods liefde en trouw. In Christus mogen wij weten dat God ons niet los laat ook niet over onze dood heen.

Christus is waarlijk opgestaan, Alleluja, Alleluja.
Zalig Pasen.

Pastoor Hermens

 

/door

Verklaring Bisschoppen

In een korte verklaring sluiten de Nederlandse bisschoppen zich aan bij de woorden van paus Franciscus over de situatie in het Heilig Land: “In Gods naam, laat de wapens zwijgen.” De hele verklaring, die op vrijdag 17 november werd gepubliceerd, luidt als volgt:

“Op 7 oktober werd Israël opgeschrikt door een omvangrijke aanslag. In enkele dagen werden 1.400 mensen gedood of zijn in gijzeling genomen. Wij zijn nu vijf weken verder en door de aanhoudende strijd zijn duizenden mensen gedood. In Gaza is een trieste situatie ontstaan. Deze cyclus maakt de harten hard. In het land waar God in Christus onze wereld heeft aangeraakt, heerst bij velen angst en verdriet.

Niet alleen in het Heilig Land leidt wapengeweld tot grote onderlinge spanningen. Wij maken ons zorgen over een oplaaiend antisemitisme en over een afkeer van moslims in ons eigen land. Laten wij beseffen dat ieder mens een schepsel van God is en daarom met respect moet worden behandeld. De bescherming van de menselijke waardigheid en onderlinge solidariteit zijn altijd en ook nu ontzettend belangrijk.

Wij onderschrijven de woorden van paus Franciscus: ‘Ik blijf denken aan de ernstige situatie in Palestina en Israël, waar zoveel mensen het leven hebben verloren. In Gods Naam, laat de wapens zwijgen.’ Alleen door dialoog kan een uitweg voor de grote problemen worden gevonden. Als bisschoppen van Nederland roepen wij onze gelovigen op tot een aanhoudend gebed tot verzoening en gerechtigheid voor Palestijnen en voor Joden.”

17 november 2023

De Rooms-Katholieke bisschoppen van Nederland

Afbeelding vredesduif: Pixabay

/door

Laatste eucharistieviering 30 september 2023

Voor een foto-impressie van de laatste eucharistieviering – Als de stenen konden praten – op zaterdag 30 september 2023: KLIK HIER

/door

Terugblik Pancratiusdag

Op zondag 3 september 2023 is het pastorale werkjaar van onze parochie gestart met Pancratiusdag bij de Kroezeboom in Fleringen. Er was een goede opkomst voor de eucharistieviering die in het teken van stond het thema “Waar gaan we voor?” Een projectkoor, samengesteld uit zangers van de verschillende geloofsgemeenschappen, verzorgde de muzikale begeleiding van de viering. De voorbeden werden gelezen door lectoren uit de negen geloofsgemeenschappen van de parochie. Kinderen van de kinder-, jeugd en jongerenkerk liepen een speurtocht tijdens de viering. Op het einde van de viering doneerde kinderkerk het collectegeld van het afgelopen pastorale jaar aan Leo Stamsnieder, vertegenwoordiger van Stichting Aangepast Sporten Tubbergen. Na afloop van de viering en de speurtochten was er volop ruimte voor ontmoeting onder het genot van koffie/thee en ranja met cake en voor de kinderen een ijsje. Alle aanwezigen vonden het een hele mooie ochtend en gingen zeer tevreden huiswaarts.

Klik hier voor een foto-impressie van de Pancratiusdag
/door

Dankwoord pastoor Hermens

Dinsdag 15 november jl. is pastoor Hermens geïnstalleerd in de H. Pancratius parochie.

Voor een fotoverslag KLIK HIER

Lees hieronder zijn dankwoord:

2022-47 Dankwoord pastoor Hermens
/door

Dankwoord pastoor Pikkemaat

Onder grote belangstelling hebben parochianen en genodigden van de H. Pancratius parochie afscheid genomen van pastoor Pikkemaat.

Klik hier voor een fotoverslag van de viering in de basiliek te Tubbergen en aansluitend de receptie.

En lees hieronder zijn dankwoord:

2022-47 Dankwoord Casper Pikkemaat

 

/door

Even voorstellen

Per 1 november a.s. ben ik door onze aartsbisschop benoemd tot de nieuwe pastoor van de H. Pancratius parochie. Begin november zal ik zeer waarschijnlijk gaan verhuizen van Twello naar Tubbergen en ga dan wonen op de pastorie. Op 15 november a.s.. om 19.00 uur zal de installatieviering in de basiliek te Tubbergen plaatsvinden.

Ik ben Hans Hermens, geboren op 4 december 1965 te ’s-Hertogenbosch en opgegroeid te Vught. In 2005 ben ik door Kardinaal Simonis gewijd tot priester en vervolgens door hem gezonden naar het parochieverband Twente west. Ik kwam te wonen in Vroomshoop.

Daar heb ik drie jaar met veel plezier gewerkt als priester. In 2008 kwam ik terecht in de Betuwe, tussen Arnhem en Nijmegen, en werd pastoor van de St. Benedictusparochie. In 2013 vertrok ik naar Salland en werd pastoor van de Emmanuelparochie. In 2018 werd ik pastoor van twee parochies de H.H. Franciscus- en Claraparochie, Twello en omgeving en de Emmausparochie, Apeldoorn. Vorig jaar gefuseerd tot de St Franciscusparochie. Nu moet ook ik hier weer afscheid nemen en dan merk ik dat ik ook hier weer gehecht ben geraakt aan vrijwilligers en parochianen. En bij een afscheid merk ik ook dat dit gehecht zijn, wederzijds is.
Ik ben nu zeventien jaar priester. Voor mij speelde de roeping voor het priesterschap al vroeg, vanaf mijn achtste jaar. Maar toen ik ouder werd, kreeg ik steeds meer negatieve reacties op deze keuze. En zeker in de pubertijd is het moeilijk, misschien wel onmogelijk om hier aan vast te houden. In Nijmegen heb ik de lerarenopleiding gedaan en ben wiskundeleraar geworden, en kwam op een grote scholengemeenschap in Culemborg te werken. In deze acht jaren waarin ik leraar was genoot ik van het omgaan met de vele leerlingen. Vooral de interactie en het begeleiden van deze leerlingen trok mij zeer aan. Maar toch bleef ik mij ook aangetrokken voelen door de stem van de Roepende. Ik was 30 toen ik begon aan mij theologieopleiding aan de Katholieke Universiteit te Utrecht en besloot pas na vijf jaar studie, mijn baan als wiskundeleraar op te zeggen en me aan te melden bij het Ariënskonvikt, de toenmalige priesteropleiding voor het aartsbisdom. Om tot deze keuze te komen is een strijd aan voorafgegaan die hoort bij een persoonlijke groei, in geloof en persoon. Achteraf, een deel van mijn levensweg overziend mag ik mij toch geleid weten.
Ik werk nu negentien jaar met veel vreugde in het pastoraat. Ik voel me bevoorrecht om mensen vanuit een gelovig perspectief nabij te mogen zijn, op momenten van vreugde en verdriet. Een ontmoeting van mens tot mens kan mij echt verwonderen, elk mens draagt een verhaal met zich mee en dat is de moeite waard om naar te luisteren. In elk mens ontmoeten we ook een glimpje van Gods aanwezigheid. Wij allen zijn immers naar Zijn beeld en gelijkenis geschapen.
Als pastoor krijg ik naast pastorale taken ook te maken met bestuurlijke taken, als pastoor ben je immers ook voorzitter van het parochiebestuur, zo schrijft het kerkrecht dit ook voor. Ik spreek de hoop uit, vele goede contacten te mogen hebben met het pastorale team, parochiebestuur, de vele vrijwilligers en vrijwilligsters, en met alle parochianen uit de Pancratius parochie. Ik besef maar al goed dat ik als pastor, pastoor, het nooit alleen kan, en veel van jullie kan leren. Zo heb ik ook jullie hulp en inspiratie nodig. En ik bid God om zijn zegen en steun voor het werk in onze Pancratius parochie. Ik zie met vertrouwen de toekomst tegemoet en kijk uit naar het ontmoeten van nieuwe mensen in de geloofsgemeenschappen. Werken als pastor, ik vind het heel mooi werk.

Hartelijke groet, pastoor Hans Hermens

/door