Archief voor categorie: Archief

Een update van Diaken Bert Huitink

Beste parochianen,

In de colofon van de informatiebladen staat al langere tijd bij het pastoraal team dat ondergetekende Diaken Bert Huitink niet beschikbaar is. In april heb ik voor de laatste keer iets van mij laten horen. Als ik mensen tegenkom vragen ze: hoe gaat het met je?. Het is tijd voor een stukje in de informatiebladen.

Helaas ben ik wederom beland in een revalidatietraject, in juni ben ik hier mee begonnen nadat ik in mei ben getroffen door een infarct in de hersenstam. Dat was een fikse tegenvaller, na het revalideren in het Roessingh eind vorig jaar moest ik opnieuw beginnen met revalideren in het ziekenhuis in Almelo. Dit zal mij voorlopig van de straat houden, dit revalidatieproces kost veel tijd. Het revalideren gaat in kleine stapjes. Mijn lichaam moet revalideren, mijn hoofd moet nu ook revalideren.

Van harte hoop ik dat ik met deze revalidatie mijn leven langzaam op de rit mag krijgen met de nodige aanpassingen, hulpmiddelen en met het accepteren.

Zelf heb ik de laatste twee jaren ervaren dat een mens zijn of haar leven niet in de hand heeft. Je kunt van alles willen en willen plannen, je wilt graag doorgaan met je werk, je wilt van alles nog doen. Als je lichaam dat niet toelaat, door verschillende omstandigheden, moet je dat accepteren. Dan kom je in een fase in je leven dat je mag leren genieten van wat nog mogelijk is, genieten van de kleine dingen die op je pad komen. Dat gaat niet vanzelf, dat mag je als mens leren. Een mens doet dit met vallen en opstaan, ook dat heb ik geleerd en leer ik nog steeds, de ene dag gaat beter dan de andere dag.

Ik kwam met een parochiaan in het ziekenhuis in gesprek en deze vroeg: kom je terug? Hij bedoelde: kom je terug als Pastor / Diaken? Bij het Roessingh hadden ze mij erop gewezen dat ik de energie moet gebruiken voor mijn dagelijks leven en dat er geen energie overblijft voor mijn pastorale werk. Terug komen? Daar had ik al een streep doorgezet.

Mijn naam zal nog in de informatiebladen blijven staan onder het pastoraal team, eerst zullen we het een en ander moeten regelen om mijn functie als pastor / diaken te kunnen afronden. Dat kost ook veel tijd en geduld, daar komen we op terug in de informatiebladen.

Inmiddels is het nieuwe werkjaar van start gegaan, ik wens de parochie een goed en geïnspireerd werkjaar toe.

Graag bedank ik de parochianen voor de warme belangstelling tijdens deze periode, een praatje, een kaartje, een steuntje in de rug doet een mens goed.

Hartelijke groeten,

Bert Huitink

---

---

 

De tijd hebben….

De schoolvakantie in onze regio is begonnen. Voor de kinderen en hun ouders breekt een periode van rust en ruimte aan. Even niet meer op uur en tijd opstaan en naar bed gaan. Niet meer geleefd worden, maar zelf meer kunnen kiezen. Vele gezinnen gaan even weg, anderen blijven thuis. Maar allen kunnen de dagelijkse sleur loslaten en even op adem komen.

Op zijn tijd hebben we allemaal rust nodig, de boog kan niet altijd gespannen staan.

Het is belangrijk dat we in balans blijven, dat we een ritme hebben van werk en ontspanning. Het staat ook in de Bijbel. Op de zevende dag rustte God van al zijn werk en kon Hij ervan genieten. Jezus was ook niet constant aan het werk, hij trok zich af en toe terug. En we kunnen bij de evangelist Marcus lezen dat Hij zijn leerlingen na gedane arbeid uitnodigt om naar een eenzame plaats te gaan om te rusten.

Wat brengt rust ons? Rust kan helpen om tot onszelf te komen. Om zaken die we meemaken te laten bezinken. En het kan helpen los te laten. Daardoor krijgen we  meer oog en aandacht voor onze medemensen, voor onze huisdieren, voor de natuur. Rust kan nieuwe kracht en inspiratie geven. Het komt dus niet alleen onszelf, maar onze omgeving ten goede!

Ik wens ons rust toe, in de dagen die komen maar ook daarna. Rust voor ons lichaam dat misschien vermoeid is door zorgen, lasten en pijnen. Rust voor onze geest die niet altijd de antwoorden vindt op vragen die op ons afkomen. Rust voor al ons zoeken. Dat we vrede mogen vinden. Vrede met onszelf,  vrede met de mensen om ons heen, vrede met God.

Ik wil graag afsluiten met een gebed van Manu Verhulst:

God,
geef mij een hart dat vakantie kan nemen,
zich even kan losmaken
uit het gareel van zorg en verantwoordelijkheid,
dat, los en vrij, de aarde kan proeven en ruiken,
en de lucht en het water en de mensen erbij.
Geef mij een hart,
dat nog kan open staan
om naar de mensen toe te gaan,
te luisteren naar hun verhalen
en te snoepen van hun vriendschap, als de avond valt.
Geef mij een hart dat gelukkig kan zijn
om kleine dingen,
een hart dat kan bewonderen zonder te grijpen
kan bidden zonder woorden,
een hart dat door de dingen heen U kan zien.
Geef mij een hart dat vakantie kan nemen
zoals U op die zevende dag, toen alles goed was,
wat U had gemaakt.

Hartelijke groet,

Pastoraal werker Christianne Saris

---

---

 

Kom, Geest van leven,
schijn in onze duisternis,
verlicht ons met uw vuur.

Kom, Geest van troost,
maak ons hart licht en vrij,
troost ons in tijden van verdriet.

Kom, Geest van rust,
geef ons ontspanning na hard werken,
laat ons hier-en-nu echt samen zijn.

Leid ons weer op goede wegen
als we verdwalen
als we koud en kil worden,
als we de moed verliezen.

Wees aanwezig in ons leven
met bevrijdende wijsheid
en met leven-gevende adem.

Kom, Geest van Gods liefde,
geef ons de kracht
om ons open te stellen voor u,
om elkaar in liefde bij te staan,
om gul te delen van uw gaven.

Kom, Heilige Geest,
zet ons in vuur en vlam.

 

Met Pasen gaan we over van donker naar licht, van dood naar leven. De dood is overwonnen, het graf is leeg. Maar de weg van dood naar leven is voor velen van ons zo vreemd, zo tegengesteld aan het leven van alle dag. Immers, wij kennen in onze beleving alleen maar de weg van leven naar dood. We zien het bij onze dierbaren, die ziek worden, die sterven. We zien het bij onszelf, in onze gebroken relaties, in de eenzaamheid, in het ouder worden, in onze tekorten en beperkingen. We zien het in onze wereld, in de oorlogen, in de uitgebuite mensen, in het zinloos geweld op straat. Dan grijpt de machteloosheid, de pijn en de dood zo hard om je heen. De vernietigende kracht van het kruis is dan  zo machtig dat je bijna niks anders meer kan dan uitroepen: “dood is dood”!

Deze ervaring moeten de vrienden van Jezus ook hebben gekend toen Jezus gevangen werd genomen, gegeseld en aan het kruis werd gehangen om daar te sterven. En aan het kruis sprak Jezus zelf: “mijn God, mijn God waarom hebt gij mij verlaten?” Zo zwart kan de nacht zijn dat naar onze menselijke maatstaven het nooit meer licht lijkt te worden.

Ik denk aan Piet die onlangs heeft gehoord dat hij ongeneselijk ziek is en waarschijnlijk nog enkele maanden heeft te leven. Ik denk aan Marie en Jan die vol vreugde en goede verwachtingen het huwelijk zijn binnen gestapt, maar nu ten volle de sleur voelen die hun relatie is binnengeslopen. Piet, Marie en Jan, en zovelen met hen, in twijfel gevangen.
En dan…
Ja, dan wordt er gesproken over een leeg graf, zou het dan toch, ach nee dat kan niet, beuzelpraat. Ook Jezus’ vrienden, die drie jaar met Hem zijn opgetrokken, zijn in twijfel gevangen.

De vrouwen aan het graf, zij hebben iets ervaren wat voor de vrienden van Jezus nog in het verborgene ligt, ook al zien deze vrienden het lege graf en de zwachtels. De vrouwen verstaan de tekenen van Gods belofte: dat God een God van levenden is en niet van doden. En zij herinneren Jezus’ woorden dat Hij zou sterven aan een kruis, maar op de derde dag zal verrijzen. De twijfel die mensen gevangen houdt, wordt doorbroken.

In het pastoraat ben ik al verschillende malen diep getroffen door mensen die, ondanks het verdriet en de pijn die het leven met zich mee kan brengen, de tekenen van Gods belofte toch verstaan. Die mogen leven vanuit het levenwekkende Paasgeloof. Een vrouw van in de vijftig zegt met de dood in de ogen: “Ik heb mooie jaren gekend. Nu ik afscheid moet nemen van het leven, zal het loslaten van hen die mij zo dierbaar zijn heel moeilijk zijn, maar toch leg ik mijn leven in Gods hand, Hij zal me de weg wijzen ook als ik gestorven ben. Immers, in zijn woning is ruimte voor velen”.  Ik denk aan een man die keer op keer tegenslag na tegenslag in het leven heeft moeten verwerken, maar geïnteresseerd blijft in de verhalen van de mensen uit zijn omgeving. Ik denk aan een man van 83 jaar, die ruim twintig jaar lang zijn vrouw, die toen een hersenbloeding heeft gehad, elke dag in het verpleegtehuis blijft opzoeken. Ook al kent deze vrouw haar man nauwelijks nog terug en wordt zij soms ongelofelijk boos op hem.
Toch blijft deze man zeggen: “Ik heb veel van haar gehouden en dat doe ik nog steeds”. Dat ontroert mij ten diepste. Op zulke momenten merk je dat door de pijn en de dood heen de liefde en het leven toch sterker zijn.

Pasen, Jezus’ opstanding uit de doden. God heeft zijn Zoon door de dood heen gehaald. Door de twijfel en de dood heen, wijst Jezus ons de weg naar het leven.

Pasen is niet slechts een historische gebeurtenis. We moeten niet blijven hangen bij het lege graf. Pasen gaat verder. Het gaat om die levenwekkende kracht van Gods geest, die mensen in beweging zet, mensen doet leven. En ons doet geloven in Gods liefde, dat wij allen zijn kinderen mogen zijn. God, onze hemelse Vader, laat niemand los. Hij laat geen kind alleen, ook niet in de dood. Christus’ verrijzenis geeft ons uitzicht op Gods liefde en trouw. In Christus mogen wij weten dat God ons niet los laat ook niet over onze dood heen.

Christus is waarlijk opgestaan, Alleluja, Alleluja.
Zalig Pasen.

Pastoor Hermens

 

Voor een foto-impressie van de laatste eucharistieviering – Als de stenen konden praten – op zaterdag 30 september 2023: KLIK HIER