Archief voor categorie: Archief

Terugblik Pancratiusdag 2025

---

---

 

Vakantie!?

Het is bijna vakantie. Uit eigen ervaring weet ik dat ik daar zo naar kan verlangen. Vakantie, zon, vrienden en familie bezoeken, zelf je tijd kunnen indelen, heerlijk wandelen door de bossen en in de bergen, rust, tot je zelf komen.  Dit allemaal om nieuwe energie op te doen, om vervolgens weer een jaar verder te gaan.

Rust en tot je zelf komen, daar is de vakantie een uitgelezen mogelijkheid voor!

Ik denk aan mijn vakantie alweer enkele jaren geleden.

Daar ontmoette ik een jongeman uit België die enkele jaren geleden een succesvol computerbedrijfje was gestart. Hij vertelde over zijn voettocht naar de bedevaartsplaats Santiago de Compostella, in Spanje, die hij nog maar pas achter de rug had. Ik was wel benieuwd hoe men er nu toe komt, zoveel kilometers te lopen, weken lang, door weer en wind. De man vertelde me, dat hij met een aantal anderen computerprogramma’s maakte en dit leverde hem veel winst op. Maar na een paar jaar hard werken, zo zei hij, had hij er genoeg van en vroeg zich af hoe hij zijn leven nu verder moest voortzetten. Daarom had hij ervoor gekozen om enkele maanden op weg te gaan en daarin helderheid te krijgen. Hij was op zoek naar zin in zijn leven en hij begon zich steeds meer te realiseren dat een goede baan en veel geld verdienen hem tenslotte ook niet het geluk zouden brengen waar hij op hoopte. Door zijn jachtige leven van de afgelopen jaren voelde hij zich van binnen ook erg onrustig. Daarom was hij nu op zoek naar rust en zekerheid in zijn leven.

Deze rust moet niet gezien worden als een onttrekken aan de samenleving, met niemand meer te maken hebben en zelf doen waar je zin in hebt. Deze rust heeft te maken met gelukkig zijn, jezelf weten te vinden en je geliefd weten door anderen, door jezelf en tenslotte ook door God.

Deze rust sluit aan bij de woorden van Jezus: “Komt allen tot Mij die uitgeput zijt en onder lasten gebukt, en Ik zal u rust en verlichting schenken.”

Vele mensen in onze tijd zijn op zoek, op zoek naar iets dat de sleur van elke dag doorbreekt. Op zoek naar iets waar men voor kan leven, waar men zin uit kan halen. Zodat er rust kan zijn, diep binnenin je hart, in je ziel.

Op zoek zijn naar zin en geluk in je leven, ik denk dat nu steeds meer mensen hiermee bezig zijn. Mensen zijn mondiger geworden, worden ouder en hebben meer tijd om ook aan zichzelf vragen te stellen. Dit geldt al helemaal voor vele jongeren die nauwelijks nog iets lijken te kunnen met het geloof en de kerk. Zo lijkt het tenminste op het eerste gezicht.

Op de middelbare school waar ik als leraar werkte, kenden wij elke ochtend een dagopening. Soms gebeurde het zomaar in een gesprek dat een puber mijn geloof ging ondervragen. We spraken dan over wat geloof en geluk werkelijk betekenen. Het waren mooie momenten, maar ook momenten waarvan ik toch ook verlegen werd en mijn knieën voelde knikken. Dit waren vragen die werkelijk dicht bij je komen. Vragen zoals; wat betekent het geloven in God nu voor je? Wat heeft gelukkig zijn hier nu mee te maken? Vragen waarin je moet bekennen wie je nu werkelijk bent en waar je werkelijk voor staat. Het vraagt een openheid van je die je kwetsbaar maakt, die onrust bij je oproept en dat kan soms behoorlijk confronterend zijn.

‘Komt allen tot Mij die uitgeput zijt en onder lasten gebukt, en Ik zal u rust en verlichting schenken’. Woorden die troost kunnen schenken, maar ook verontwaardiging kunnen oproepen, omdat deze woorden zouden kunnen zeggen; ‘stil maar, wacht maar alles wordt nieuw’. Deze woorden zijn dan woorden waar je je achter zou kunnen verschuilen. Het is dan een wegvluchten voor de realiteit.

Jezus’ woorden tot je door laten dringen vraagt naar mijn mening eerst om de onrust van het zoeken. Het zoeken naar jezelf, het zoeken naar anderen, om tenslotte bij God uit te komen. Al die vragen van die jongeren in de klas stemmen mij dan ook positief. Ze zijn opzoek naar geluk, naar geloof, naar vriendschap, naar houvast.

Geloven is dan ook voor mij een zoeken. Geloven is geen zeker weten, tenminste niet in ons aardse bestaan, in de chaotische wereld van geweld, pijn, macht en alsmaar meer. Dit zoeken naar God geeft ook een onrust, staat open voor vragen en twijfel. Als gelovige mensen zijn wij dan ook pelgrims die steeds onderweg zijn.  Die steeds de weg opnieuw moeten zoeken, zoals die jongeren in de klas, zoals deze Belgische jonge man die letterlijk zijn wandelschoenen had aangetrokken om iets van rust en verlichting te vinden.

Twintig jaar geleden ben ik tot priester gewijd. Om tot deze weg te komen heb ik veel moeten zoeken. Zoeken naar wie ik ben, zoeken naar de weg en bestemming in mijn leven. Dit zoeken heeft me geleerd me open te stellen voor Gods roepstem. En nog steeds ben ik zoekende, zoekende naar mensen en zo zoekend naar God.

In al die jaren dat ik nu werkzaam ben in het pastoraat heb ik allerlei mensen mogen ontmoeten die vertellen over hun verdriet, over hun onrust. En soms, zeker wanneer wij dit verdriet samen biddend voor God kunnen neerleggen, lijkt het net dat er – door alle ellende heen – in de hemel een deurtje wordt geopend. Dat mensen ondanks hun pijn en verdriet Gods nabijheid mogen ervaren. En dan verstaan we Gods stem – ook al is het maar even – diep van binnen. Gods Geest wordt dan werkzaam, diep in ons hart, in onze ziel. We verstaan de stem van Jezus die onder ons aanwezig is, die rust en verlichting schenkt, en we voelen zijn liefde, zijn barmhartigheid.

In mijn zoeken en mijn twijfel heb ik wel het vertrouwen gevonden dat ik me geborgen mag weten bij Hem die ieder mens steeds opnieuw roept en liefheeft. Dit vertrouwen schenkt rust en verlichting.

Vakantie, een periode van rust, misschien wel onrust. Het kan een mooie tijd zijn om vrij te worden voor God, voor je naasten en voor jezelf.

Ik wens u allen een goede vakantie toe, mede namens pastoraal werker Christianne Saris.

Pastoor Hermens

 

---

---

 

Per 1 november a.s. ben ik door onze aartsbisschop benoemd tot de nieuwe pastoor van de H. Pancratius parochie. Begin november zal ik zeer waarschijnlijk gaan verhuizen van Twello naar Tubbergen en ga dan wonen op de pastorie. Op 15 november a.s.. om 19.00 uur zal de installatieviering in de basiliek te Tubbergen plaatsvinden.

Ik ben Hans Hermens, geboren op 4 december 1965 te ’s-Hertogenbosch en opgegroeid te Vught. In 2005 ben ik door Kardinaal Simonis gewijd tot priester en vervolgens door hem gezonden naar het parochieverband Twente west. Ik kwam te wonen in Vroomshoop.

Daar heb ik drie jaar met veel plezier gewerkt als priester. In 2008 kwam ik terecht in de Betuwe, tussen Arnhem en Nijmegen, en werd pastoor van de St. Benedictusparochie. In 2013 vertrok ik naar Salland en werd pastoor van de Emmanuelparochie. In 2018 werd ik pastoor van twee parochies de H.H. Franciscus- en Claraparochie, Twello en omgeving en de Emmausparochie, Apeldoorn. Vorig jaar gefuseerd tot de St Franciscusparochie. Nu moet ook ik hier weer afscheid nemen en dan merk ik dat ik ook hier weer gehecht ben geraakt aan vrijwilligers en parochianen. En bij een afscheid merk ik ook dat dit gehecht zijn, wederzijds is.
Ik ben nu zeventien jaar priester. Voor mij speelde de roeping voor het priesterschap al vroeg, vanaf mijn achtste jaar. Maar toen ik ouder werd, kreeg ik steeds meer negatieve reacties op deze keuze. En zeker in de pubertijd is het moeilijk, misschien wel onmogelijk om hier aan vast te houden. In Nijmegen heb ik de lerarenopleiding gedaan en ben wiskundeleraar geworden, en kwam op een grote scholengemeenschap in Culemborg te werken. In deze acht jaren waarin ik leraar was genoot ik van het omgaan met de vele leerlingen. Vooral de interactie en het begeleiden van deze leerlingen trok mij zeer aan. Maar toch bleef ik mij ook aangetrokken voelen door de stem van de Roepende. Ik was 30 toen ik begon aan mij theologieopleiding aan de Katholieke Universiteit te Utrecht en besloot pas na vijf jaar studie, mijn baan als wiskundeleraar op te zeggen en me aan te melden bij het Ariënskonvikt, de toenmalige priesteropleiding voor het aartsbisdom. Om tot deze keuze te komen is een strijd aan voorafgegaan die hoort bij een persoonlijke groei, in geloof en persoon. Achteraf, een deel van mijn levensweg overziend mag ik mij toch geleid weten.
Ik werk nu negentien jaar met veel vreugde in het pastoraat. Ik voel me bevoorrecht om mensen vanuit een gelovig perspectief nabij te mogen zijn, op momenten van vreugde en verdriet. Een ontmoeting van mens tot mens kan mij echt verwonderen, elk mens draagt een verhaal met zich mee en dat is de moeite waard om naar te luisteren. In elk mens ontmoeten we ook een glimpje van Gods aanwezigheid. Wij allen zijn immers naar Zijn beeld en gelijkenis geschapen.
Als pastoor krijg ik naast pastorale taken ook te maken met bestuurlijke taken, als pastoor ben je immers ook voorzitter van het parochiebestuur, zo schrijft het kerkrecht dit ook voor. Ik spreek de hoop uit, vele goede contacten te mogen hebben met het pastorale team, parochiebestuur, de vele vrijwilligers en vrijwilligsters, en met alle parochianen uit de Pancratius parochie. Ik besef maar al goed dat ik als pastor, pastoor, het nooit alleen kan, en veel van jullie kan leren. Zo heb ik ook jullie hulp en inspiratie nodig. En ik bid God om zijn zegen en steun voor het werk in onze Pancratius parochie. Ik zie met vertrouwen de toekomst tegemoet en kijk uit naar het ontmoeten van nieuwe mensen in de geloofsgemeenschappen. Werken als pastor, ik vind het heel mooi werk.

Hartelijke groet, pastoor Hans Hermens