Veertigdagentijd, wat heeft deze tijd mij te bieden?

 

De  veertigdagentijd staat op het punt te beginnen. Een bijzondere tijd van voorbereiding en bezinning.

 

In onze tijd hoor je wel eens zeggen dat mensen meer en meer hun identiteit kwijt zijn geraakt en daardoor niet goed meer weten waar ze voor staan. Ook in ons geloof mag je de vraag stellen; wat maakt mij tot een gelovige christen? Bepaald christen zijn mijn identiteit als persoon?

 

‘’En door de Geest werd Jezus naar de woestijn gevoerd om door de Satan op de te worden.” Zo zullen we horen op de eerste zondag van de veertigdagentijd.

Jezus openbare optreden moet nog beginnen. Zijn verblijf in de woestijn zou je kunnen zien als een voorbereidingstijd op zijn opdracht hier op aarde. Daar in de woestijn, in de grote stilte komt Jezus tot zichzelf, om zo gehoor te gaan geven aan de roepstem van zijn Vader. Daarin vindt Hij zijn gehele identiteit.

 

Voor een ieder die zijn roeping, zijn levensopdracht serieus neemt, hoort ook een periode van voorbereiding. Deze voorbereidingstijd is ook een zoektocht, zelfs een soort test waarin de vragen naar je eigen identiteit van belang zijn. Door de Geest gedreven ondergaat Jezus ook een soort zoektocht, een zoektocht naar zijn identiteit. En daar gaat Hij de woestijn voor in.

De woestijn staat synoniem voor eenzaamheid, sleur en dood. En in het leven van alledag kunnen wij deze eenzaamheid, sleur en dood voelen. Op zulke momenten gaan wij dan ook de woestijn in. Ik denk aan die momenten wanneer je door de dood een dierbare moet missen, wanneer je te horen hebt gekregen dat je ernstig ziek bent. Dan dringt de woestijn in je leven binnen. Je voelt de leegte en de pijn in het leven. De vraag naar het waarom, wordt gesteld. Maar op deze vraag komt nooit antwoord. Pas dan word je teruggeworpen op je zelf en is de vraag naar je eigen identiteit van levensbelang.

 

In de woestijnervaringen van pijn en eenzaamheid kom je vaak je zelf tegen en ben je kwetsbaar. Het is niet voor niets dat juist de duivel de identiteit van Jezus  in de woestijn dan ook ter discussie wil stellen.

De vraag naar wie ben ik ten diepste is een vraag die velen al in de pubertijd  gesteld krijgen. Wat wil ik later gaan doen?  Hoe benader ik mijn medemensen, waar liggen mijn idealen. Hoe word ik gelukkig? Wie ben ik eigenlijk? Waar geloof en vertrouw ik in?

Een antwoord geven op al dit soort vragen bepalen beetje bij beetje je identiteit. Hoe je bent als mens.

Zoeken naar je eigen identiteit hoort bij het bestaan van ieder mens. En hier heb je heel je leven voor nodig.

 

Terug uit de woestijn verkondigt Jezus de blijde boodschap. Dit kan Hij doen omdat zijn identiteit duidelijk voor Hem is. Jezus zelf wordt de blijde boodschap en Hij verbindt daarmee zijn gehele persoon, tot de dood toe, ja zelfs over de dood heen. Zijn identiteit vindt Hij in de liefde tot zijn Vader en in de liefde voor de mensen om Hem heen. Zo is Hij ten volle het gezicht van onze liefdevolle God.

Veertigdagentijd, Mag het een periode zijn die ons kan helpen om te zoeken naar onze christelijke identiteit. In vertrouwen dat ook voor ons mag gelden dat leven en liefde sterker zijn dan pijn en dood. Immers na de veertigdagentijd wordt het Pasen.

 

Pastoor Hans Hermens

10-DAAGSE VLIEGREIS NAAR NOORD MACEDONIE

VOORJAAR 2024

NOG ENKELE PLAATSEN BESCHIKBAAR!

 

Al vele jaren worden vanuit de parochies Lumen Christi en H. Pancratius inspiratiereizen georganiseerd. In het voorjaar van 2024 staat een bijzondere reis op het programma en wel naar Noord-Macedonië. Een prachtig land, gelegen op de Balkan, met een schitterende natuur en eeuwenoude cultuur. Macedonië is een ware culturele en historische schatkist , met eeuwenoude orthodoxe kerken en kloosters, iconen en fresco’s.

De reis wordt gehouden van 12 t/m 21 juni 2024.

In Macedonië zullen we met een luxe touringcar verschillende mooie en heel inspirerende plekken bezoeken. Zo brengen we een bezoek aan de stad Ohrid, met zijn karakteristieke architectuur en de vele Byzantijnse kerken, met prachtige iconen en  fresco’s. Ohrid wordt ook wel het Jeruzalem van de Balkan genoemd. Ook een boottocht op het meer van Ohrid staat op het programma.

Zo brengen we ook een bezoek aan het stadje Struga en het net daarbuiten gelegen Kalistra, een grotkerkje waar ooit monniken teruggetrokken  en afgesloten leefden.

In het programma is ook een bezoek aan de hoofdstad Skopje opgenomen. In deze stad met zijn vele bezienswaardigheden is de bekende Moeder Theresa geboren. We zullen hier ook het monument ter nagedachtenis aan haar bezoeken. Tijdens onze reis bezoeken we verder het Nationaal Park Mavrovo, het grootste park van de Balkan. Het programma bevat verder een bezoek per boot aan het bekende klooster van St. Naum en maken we een roeiboottocht langs de bronnen van de rivier Zwarte Drim.

Heel bijzonder in deze reis is een dagtocht naar buurland Albanië.  Tot voor kort was het niet mogelijk dit land te bezoeken. Op deze reis hebben we die mogelijkheid wel en kunnen we de verschillen tussen de beide landen zelf ervaren.

De reis wordt begeleid door pastor-diaken Jan Kerkhof Jonkman en Arie Vreeswijk. Beiden hebben jarenlange ervaring in het organiseren van dit soort inspiratiereizen en hebben ook eerder Macedonië bezocht.

De deelnamekosten bedragen, afhankelijk van het aantal deelnemers, plm. € 1700,–.per persoon. In deze kosten zijn inbegrepen de vliegreis, het vervoer ter plaatse, verblijf in 3 en 4-sterren accommodaties, met ontbijt, diner en 6 lunches, alsmede excursie- en entreegelden en een Nederlands sprekende gids.

Hebt u belangstelling voor deze reis meld u dan aan via e-mail: ahvreeswijk @outlook.com.

Voor nadere informatie kunt u contact opnemen met pastor Jan Kerkhof Jonkman, tel.06-57645245 of Arie Vreeswijk, tel.06-50251252.

Basiliek open voor aanbidding van het Allerheiligste.

Op de vrijdagavonden van de veertigdagentijd is de basiliek, het eucharistisch centrum van onze parochie, van 19.00 uur tot en met 19.30 uur geopend voor alle parochianen en belangstellenden uit de gehele Pancratius parochie, voor stille aanbidding van het Allerheiligste. Even een half uur tijd voor bezinning, gebed, rust en stilte in deze soms zo drukke tijd. De veertigdagentijd leent zich in het bijzonder voor extra gebed en bezinning. De aanbidding vindt plaats in de dagkapel van de basiliek. U bent van harte uitgenodigd om hieraan deel te nemen. De eerste vrijdagavond wanneer de basiliek open is voor aanbidding is vrijdag 16 februari a.s. en de laatste vrijdagavond valt op vrijdag 22 maart a.s. Na de aanbidding is gedurende deze vrijdagavonden gelegenheid, om het sacrament van boete en verzoening, de biecht, te ontvangen ter voorbereiding op naderende Paasfeest.

Pastoor Hans Hermens

 

Vermelden overledenen in vieringen en media

 

Als parochie hebben we continu te maken met de cyclus van het leven. Daarbij is het een gegeven dat regelmatig parochianen overlijden. Was het in het verleden algemeen gebruikelijk dat een parochiaan via de kerk uitgevaren werd, tegenwoordig komen me verschillende varianten tegen.

 

In sommige situaties wordt nadrukkelijk gekozen voor een rol van de kerk bij een uitvaart en soms ook nadrukkelijk voor geen rol voor de kerk, met alle mogelijke varianten daar tussenin.

Een gevolg daarvan is dat soms de naam van een overledene meegenomen wordt bij de voorbede en / of vermeld wordt in het informatieblad en soms niet. We kunnen ons voorstellen dat dit onduidelijkheid met zich meebrengt. Voor meer duidelijkheid zie onderstaande toelichting.

 

De procedure is als volgt:

bij een kerkelijke uitvaart is een voorganger van de H. Pancratius parochie betrokken. De voorganger verleent zijn of haar diensten bij de uitvaartplechtigheid in de kerk, het crematorium, op de begraafplaats of een andere plek van afscheid. Automatisch wordt dan de klok geluid als boodschap dat er een parochiaan is overleden en er wordt voor de overledene een gedachteniskruisje gemaakt. De overledene wordt genoemd tijdens de voorbede in de weekendvieringen, vermeld in het informatieblad en krijgt specifieke aandacht bij de Allerzielenviering.

 

Als er geen kerkelijke uitvaart is, maar het overlijden wel via de weekwacht wordt vermeld bij de parochie door de uitvaartondernemer of de nabestaanden, dan wordt gevraagd of de klokken geluid mogen worden, een gedachteniskruisje gewenst wordt en aandacht bij de Allerzielenviering op prijs wordt gesteld. Als één van bovenstaande vragen positief beantwoord wordt door de nabestaanden, dan wordt de overledene genoemd bij de voorbede en in de locaties waar dit gebruikelijk is, vermeld in het informatieblad.

 

Als parochie gaan we niet actief op zoek naar situaties van overlijden om te vermelden. We weten namelijk niet of dat op prijs wordt gesteld en in het kader van de AVG mogen we dit ook niet doen. In alle gevallen ligt de eerste actie bij de nabestaanden zelf als publiciteit rond het overlijden gewenst is via de media van de parochie.

 

We hopen dat deze procedure meer duidelijkheid en minder misverstanden oplevert.

 

Het pastoraal team

Op weg naar vrede in 2024

 

We staan weer aan het begin van een nieuw kalenderjaar.

Wat wensen we daarvoor?

Liefde en geluk in het persoonlijke leven. Maar ik denk dat ook we allemaal verlangen naar meer vrede in de wereld.

Dat we daarvoor de ster mogen volgen die de herders en de drie wijzen ook hebben gevolgd. De ster die ons wijst naar het ware geluk voor onszelf en met elkaar. Die voorkomt dat we ten onder gaan in de waan van de dag of alleen oog hebben voor onze persoonlijke zorgen.

Als we open blijven staan voor die ster, dat teken van God, bewandelen we de weg van de verbondenheid en de gerechtigheid.

Want die ster brengt ons naar het kind dat de wereld wil verlichten.

Dan worden we één met Hem, en kunnen we zijn Geest in ons laten spreken.

Dan zien we elkaar als broeders en zusters, met ieder een geheel eigen verhaal,

waarvoor we respect mogen hebben.

Dan worden we gastvrij voor de mensen die op ons pad komen, hebben we oog en oor voor elkaar, voor de zorgen en vreugde in ieders leven. Met elkaar op weg zijn, maakt het leven uitnodigend en boeiend. En wanneer wij elkaar dragen, ontdekken we steeds de waarde van onszelf voor een ander. We kunnen ons dan geroepen voelen om er te zijn voor onze naaste, zoals God er is voor ons.

Wij kunnen licht en zout zijn voor elkaar en deze wereld.

Door te werken aan verbondenheid, dichtbij en wereldwijd.

Dat wij steeds meer mogen zien dat de weg die ons van Godswege bekend is gemaakt,  de weg naar vrede is voor alle mensen.

Dat wij dat samen zichtbaar mogen maken.

 

Een heel gelukkig, liefdevol en vredig 2024 gewenst!

 

Mede namens pastoor Hermens,

 

Pastoraal werker Christianne Saris

 

 

Boodschappenmand

Zoals u wellicht weet, worden er het hele jaar door, in al onze kerken, in de aula van Albergen en in ’t Hart van Fleringen’ (de voormalige kerk), levensmiddelen ingezameld. Uit solidariteit met mensen die een steuntje in de rug kunnen gebruiken. In deze tijd is dit hard nodig, omdat vele mensen door de hoge energierekeningen en de stijgende kosten voor levensonderhoud in de knel komen. De ingezamelde levensmiddelen gaan naar de voedselbank die deze mensen voor korte of langere tijd ondersteunt.  Mocht u levensmiddelen kunnen missen, dan zijn deze heel welkom! Denk aan koffie, thee, rijst, pasta, blikken groenten of soep. Bij voorbaat hartelijk dank voor uw gaven!

Pastoraal werker Christianne Saris

TERUGBLIK REVALIDATIEPROCES DIAKEN BERT HUITINK

 

Beste parochianen,

Graag wil ik mijn artikel beginnen om u een goed 2024 toe te wensen in goede gezondheid en veel geluk en liefde.

Aan het begin van dit werkjaar, dat was vorig jaar augustus, heb ik geschreven dat ik ging beginnen aan een revalidatieproces bij de pijnkliniek van het Roessingh in Enschede. Drie maanden mocht ik revalideren bij  de pijnpoli, de ene week was ik de gehele week in het Roessingh, de anderen week thuis. Ik ging daar naartoe met toenemende artrose klachten in mijn gehele lichaam. Vooraf aan de revalidatie wist ik: bij het Roessingh kan ik niet genezen van de artrose. Deze revalidatie was gericht om te leren omgaan met mijn beperkingen en pijnklachten die ik ondervind door de artrose. Revalideren om de regie van mijn leven in handen te blijven houden.

Als ik terugblik dan was het een intense revalidatieperiode. Het leren omgaan met beperkingen betekende anders leren leven en anders leren doen. Dat anders leren leven mocht ik mij eigen maken door mijn beperkte energie anders en beter te leren verdelen over de dag. Het “doen” in een lager tempo verrichten, niet meer alles “moeten” en niet meer moeten presteren. Middels verschillende therapieën heb ik hier hard aan gewerkt. Dat was voor mij en onze thuissituatie confronterend. Uiteindelijk heb ik stap voor stap mijn leven anders leren inrichten. Dit anders leren inrichten van mijn leven blijft een leerproces, je leven anders leren inrichten, anders dan je gewend was, gaat niet van de ene op de andere dag.

In deze revalidatieperiode ben ik mij bewust geworden dat ik niet voldoende energie heb om mijn pastorale werk op te pakken. De beperkte energie mag ik besteden aan mijn dagelijkse leven. Niet over voldoende energie beschikken voor mijn werk was teleurstellend. Binnen het revalidatieproces was daarvoor ruimte en ik kreeg daarin begeleiding hoe ik daar mee om moest gaan. Inmiddels heb ik mijn werk al langere periode naast mij neer moeten leggen. Ik mis mijn werk uiteraard, de vele contacten met mensen, de activiteiten met kinderen, jeugd en jongeren, het samen vieren, het dopen, uitvaarten verzorgen, het begeleidende aspect in mijn werk, Lourdes, SamenTop 2000 en nog veel meer. Gelukkig gaat het pastorale werk door, collega’s die het met beperkte tijd proberen voort te zetten, werkgroepen en vrijwilligers die er de schouders onder zetten.

Na mijn revalidatie periode kreeg ik de opdracht om stabiel te blijven, leren omgaan met mijn beperkingen en leren omgaan met de pijn die ik ervaar door de artrose. Mijn leven mag ik anders leren inrichten zoals ze dat mij in drie maanden hebben geleerd.

Het leven gaat door, niet zoals het is geweest!

Hartelijke groeten,

Diaken Bert Huitink

 

CENTRAAL SECRETARIAAT H. PANCRATIUS PAROCHIE

 

Grotestraat 66, 7651 CK  Tubbergen
E-mail: info@hpancratius.nl

Telefoon: 06-33564002

Telefonisch bereikbaar op:

Dinsdag en woensdag: 09.00 uur – 12.00 uur en 13:30 uur – 16:30 uur

donderdag: 13:30 uur – 16:30 uur, vrijdag: 09.00 uur – 12.00 uur.

 

FINANCIËLE EN BEGRAAFPLAATSADMINISTRATIE

Grotestraat 66, 7651 CK  Tubbergen
E-mail: administratie@hpancratius.nl

Telefoon: 06-17808864

Telefonisch bereikbaar op:

Woensdag: 09.00 uur – 13.00 uur

 

COLOFON PASTORES

 

J.H.T.P.M. Hermens, pastoor. 

Maandag afwezig.

Grotestraat 64, 7651 CK Tubbergen

Telefoon: 0546-622196

E-mail: pastoorhermens@hpancratius.nl

 

L.H. Huitink, diaken.

Maandag afwezig.

Telefoon: 06-20432661

E-mail: b.huitink@hpancratius.nl

 

C.M. Saris, pastoraal werker.

Maandagochtend, woensdag en vrijdagmiddag afwezig.

Telefoon: 06-20428594

E-mail: c.saris@hpancratius.nl

 

Op  10 december jl. overleed Ria van den Belt – Harink in de leeftijd van 76 jaar. Na een zeer drukbezochte afscheidsviering in onze parochiekerk werd Ria in een kring van genodigden begeleid naar het crematorium.

Ria Harink werd op 19 september 1947 als oudste dochter geboren en groeide op in een warm gezin met 5 kinderen. Na de lagere school en de ULO volgde ze de lerarenopleiding en ging als docent huishoudkunde werken bij de ABTB de Boerenbond. Ze leerde Jan van den Belt kennen en in 1970 traden ze in het huwelijk. Jochen, Renske en Hans werden geboren.

Als echtgenote en moeder bleef ze – zoals gebruikelijk in die tijd – thuis om te zorgen voor haar man en kinderen, ze hield de huishouding draaiende. Zelf voelde ze zich het prettigst op de achtergrond, ze was blij en trots als mensen gelukkig werden van de dingen die ze deed.

 

Ria had een goed karakter.  Zij hield van mooi, was een echte dame. Mooie kleren en sieraden vond ze belangrijk. Een mooie vrouw, van buiten, maar zeker ook van binnen.

 

Het leven lachte haar toe. Ze was gelukkig met haar gezin, de vele bijbaantjes die ze had en haar activiteiten als vrijwilliger in het verenigingsleven kon ze haar hart ophalen.

 

Een aantal jaren geleden veranderde haar leven ingrijpend. Ze werd afhankelijk van de zorg van anderen. Maar wat heeft ze geknokt om weer terug te komen… Door de niet aflatende zorgen van Jan en alle lieve mensen om haar heen kon ze gelukkig nog een aantal jaren thuis aan de Begherstraat blijven wonen. Ze redden het samen en Ria genoot van de dingen die nog wel mogelijk waren.

 

Zoals zij haar hele leven voor anderen zorgde, zo werd er nu voor haar gezorgd, maar wat ze zelf kon, deed ze zelf!

 

Een val thuis werd haar uiteindelijk fataal en het was duidelijk dat haar leven ten einde liep. Het sacrament van de zieken werd haar toegediend. Uiteindelijk gaf ze zich op 10 december rustig over. Ze was aan haar laatste beetje toe….

 

Het leven van Ria is overgegaan in herinneringen.

Een bijzondere vrouw/moeder/oma is niet meer.

 

Wij wensen haar gezin veel moed en kracht om te leren leven met de lege plek in hun midden.

In memoriam Manny Bramer – van Oosterwijk

 

Op 19 november jl. overleed onze medeparochiaan Manny Bramer – van Oosterwijk in de leeftijd van 91 jaar. Na de gezongen uitvaart werd ze begeleid naar haar laatste rustplaats op het parochiekerkhof, bij Marinus en Jan.

 

Manny groeide op als jongste kind in een warm, levendig gezin en had een gelukkige jeugd in het Vriezenveen van voor en tijdens de oorlog. In haar kinderjaren en jeugdjaren werd de basis gelegd voor de warme, gastvrije en levenslustige vrouw die ze haar hele leven was.

 

In haar jong volwassen jaren werkte ze 10 jaar lang met veel plezier bij Jansen &Tilanus.

In 1955 trouwde ze met haar geliefde Marinus Bramer. Door de woningnood die destijds heerste gingen ze inwonen bij haar moeder die tot haar dood in 1980 deel bleef uit maken van het gezin.

 

Muziek was al op jonge leeftijd belangrijk in haar leven. Ze kon goed zingen en speelde gitaar samen met haar nichtje op bruiloften en partijen. Vele jaren lang was ze als alt een enthousiast lid van het kerkkoor, de meeste jaren met Marinus als dirigent.

 

Samen met Annet, Jan en Marion  vormden ze een hecht en gelukkig gezin. Het veel te vroege overlijden van Jan op 26-jarige leeftijd was een grote slag. Maar door hun positieve en vertrouwensvolle levenshouding wisten zij dit verlies een plaats te geven.

 

Met de komst van haar vier kleindochters werd haar leven verrijkt. Ze was stapelgek met hen en zij waren dol op oma. De bezoekjes en logeerpartijtjes waren altijd een feest. Na de kleinkinderen mocht ze ook nog vijf achterkleinkinderen in haar leven begroeten. Ze vond het prachtig.

 

Manny had een sterk relativerend karakter. Klagen of mopperen kwam in haar woordenboek niet voor.  Ook toen Marinus 15 jaar geleden overleed, wist ze na enige tijd het leven weer blijmoedig op te pakken.

 

Tot het eind van haar leven was Manny de spil van het fijne en rijke familieleven aan de Kievit. Zondagochtend op de koffie was voor de kinderen en de kleinkinderen een vast onderdeel van de week.

 

Tot op hoge leeftijd was ze een knappe en jeugdige verschijning die veel waarde hechtte aan mooie kleding, voor grijze haren vond ze zichzelf nog te jong…..

 

De laatste jaren nam haar gezondheid langzaam af. Ze moest steeds een beetje van haar onafhankelijkheid inleveren en kreeg hulp van de thuiszorg. Ook haar geheugen begon wat minder te worden. Ze loste dat vaak met een grapje op. Als ze bijvoorbeeld de namen van de dames van de zorg niet meer wist zong ze guitig: hoe je heette, dat ben ik vergeten.

 

Na een ziekenhuisopname 3 maanden geleden kon ze niet terug naar huis en vond ze een plekje in St. Jozef in Weerselo. Voor haarzelf was de overgang echter erg groot. Op 19 november nam ze in het bijzijn van hen die haar lief waren afscheid van het leven. Het is goed zo….. Je blijft bij ons door wie je was